Inloggen
voeg je column toe

Columns

Opzettelijke vruchtafdrijving

‘Honderden medewerkers van het ziekenhuis in Ede verzetten zich tegen de beslissing van de raad van bestuur om abortus voor vrouwen die zwanger zijn van een kind met syndroom van Down mogelijk te maken’, las ik op een nieuwssite. Dat zette me aan het denken.

Eerst even op Wikipedia gekeken: ‘In Nederland is abortus provocatus onder bepaalde voorwaarden toegestaan tot de foetus levensvatbaar is buiten het moederlichaam. Dit wordt door de Nederlandse overheid op basis van de huidige stand van de wetenschap geïnterpreteerd als een zwangerschapsduur van 24 weken gerekend vanaf de bevruchting.’

Dat zette me nog verder aan het denken. Wat is dat eigenlijk voor grens die 24 weken. Het is in ieder geval een rekbaar begrip als je zegt; ‘op basis van de huidige stand van de wetenschap’. De wetenschap schrijdt voort dus de grens zal hoogst waarschijnlijk steeds naar beneden moeten worden bijgesteld indien je aan dit levensvatbaarheidspricipe wilt vasthouden. Een foetus wordt dus steeds vroeger mens. Vreemd nietwaar? Maar dit terzijde.

Binnen het moederlichaam is de foetus normaal gesproken de hele negen maanden van de zwangerschap levensvatbaar. Het leven van een vrucht begint natuurlijk niet pas na 24 weken. Men zegt eigenlijk dat het ‘menszijn’ pas na 24 weken ontwikkeling in de baarmoeder aanvangt. Voor die tijd is het iets anders, iets waar je zonder al te veel problemen afscheid van kunt nemen. Voor de vrucht maakt het volgens mij niets uit of het op week 12 of op week 32 wordt geaborteerd. Sterker nog: Als er vlak na de geboorte, na een normale zwangerschapsduur, een ernstige afwijking wordt geconstateerd zou je dan alsnog mogen besluiten om afstand van de boreling te doen? Principieel maakt het weinig verschil. Alleen wordt het volgens de wet dan als ‘moord’ bestempeld vermoed ik. Nog sterker: Als het een beetje tegenzit met de ontwikkeling van het kind zou je dan niet de mogelijkheid moeten hebben om, na een zorgvuldige afweging uiteraard, tot een jaar of drie alsnog te mogen besluiten om afscheid van elkaar te nemen om zodoende kind en ouders verdere ellende te besparen. Tot een jaar of drie is een kind, al is het een mens, niet instaat zich zelfstandig te redden en zou je kunnen zeggen dat het eigenlijk, in een iewat opgerekte definitie, als mens niet levensvatbaar is. Ik ben er nog niet uit.

Ik begon met het protest in Ede. Dat ging om kinderen met het syndroom van Down. Veel ouders zijn dol op hun kind met dit syndroom. Sommige aanstaande ouders huiveren bij de gedachte om een zo’n kind te krijgen en groot te brengen. Je leven of sterven als ‘mens’ met het syndroom van Down wordt bepaald door de opvatting die aanstaande ouders hebben over de kwaliteit van dat leven. Het ene kind is het andere niet. Is dit een vorm van discriminatie tegenover de foetus? Ik ben er nog niet uit.

Waar ik wel uit ben? Als foetus heb je weinig te vertellen en een advocaat inschakelen is er niet bij.

Schrijver: Gaffelbaard, 13 maart 2013


Geplaatst in de categorie: filosofie

2.0 met 1 stemmen 236



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)