FIBONACCI EN DE BLONDE DAME
Klokslag half acht betreed ik de bibliotheek. Het is er muisstil. Ik besluit de trap naar de eerste verdieping te nemen. Daar zit de receptie. Van de dame achter de balie krijg ik te horen dat de lezing waarvoor ik kom, op de vierde etage zal worden gehouden.
Ik ga op zoek naar de lift. Op de vierde zit een vader samen met zijn dochter te lezen. Ik ben de zoveelste die aan hen vraagt waar ik heen moet. Dan vind ik de zaal al snel, hang mijn jas op en begint Maureen Venselaar aan haar verhaal.
Ze heeft een literatuurstudie van tien jaar achter de rug over BDE; bijna- dood-ervaringen en zij is naast auteur ook wetenschapsjournaliste.
Ze studeerde aan de UVA en was jarenlang geestelijk verzorger. En ze wil de beschrijvingen van hersenwetenschappers als Swaab naast de BDE ervaringen van ernstig getraumatiseerde, dwz. zwaargewonde en stervende mensen leggen om overeenkomsten vast te stellen tussen exacte wetenschap en geestelijk leven. Tussen neurologische en bovennatuurlijke verklaringen van een BDE.
Welke religie mensen ook aanhangen, zowel volwassenen als kinderen, maken tijdens een BDE dezelfde reis. Psychiater Carl Jung schaarde zich ooit onder hen.
De wiskundige getaltheorie van Fibonacci, een Italiaanse wiskundige, (1170-1250) speelt daarbij een rol, omdat deze uiteindelijk een getal aantoont, 1.618, dat een zekere volmaaktheid aangeeft.
De rij van Fibonacci begint met 0 en 1 en vervolgens is elk volgende element van de rij steeds de som van de twee voorgaande elementen.
0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, 6765, 10946…
Deze theorie werd gebruikt door o.a. de schilder Salvador Dali en de architect Le Corbusier en staat onder kenners ook wel bekend als De Gulden Snede. Johannes Kepler omschreef deze als een kostbaar juweel dat volmaakte maten en verhoudingen weergeeft.
De reis die mensen met een BDE maken, gaat als volgt. Zonder uitzondering meldden de reizigers dat ze langzaam uit hun lichaam gaan en artsen en verplegend personeel zo’n beetje vanaf het plafond bezig zien met handelingen om de persoon die het lichaam heeft verlaten te redden. Vaak zien omstanders aan een sterfbed een lichte waas op het momenten dat de persoon overlijdt. Deze is samengesteld uit kleine lichtdeeltjes, genaamd fotonen. Sneller dan het licht wordt men zo groot als een zandkorrel en bevindt zich dan bijvoorbeeld buiten het ziekenhuis, meestal kijkt men neer op het gebouw. Daarna gaat het in rap tempo verder. Men beziet de aarde van grote afstand. Jung zelfs van 1500 km hoog. Terwijl ruimtevaarder Kuipers ‘slechts’ op 400 km hoogte de aarde aanschouwde.
Dan nadert men een zwart gat, wordt naar binnen gezogen en komt in een tunnel terecht door de wetenschap ook wel wormgat genoemd. Deze heeft de vorm van een spiraalvormige ‘zandloper’ volgens de uit zijn lichaam getreden mens, iets wat de astrofysica, ook kent.
Waar Swaab en consorten dus middels bijvoorbeeld zuurstofgebrek deze ervaring verklaren, zijn daar de astronomie en natuurkunde die elk in hun jargon beschrijven wat de uittredende mens eveneens beschrijft.
Aangekomen bij het smalle gedeelte van de zandloper is daar de grens naar een universum vol Liefde. Daar is het dat de bijna dood ervarende te horen krijgt dat hij terug moet, oftewel moet kiezen tussen een rode en een blauwgroene draad. Instinctief weet men de juiste keus te maken en suist weer terug, om zo groot als een ballon, zoals een jongetje het beschreef, weer in het lichaam te dalen, alwaar de ballon zichzelf opblaast.
Na een BDE willen veel mensen terug naar die sfeer vol liefde. Soms doen mensen zelfs een zelfmoordpoging om er maar terug te zijn. Als zij dat doen en ze toch weer terug dienen te keren, blijkt dat de reis een stuk minder prettig was. Men kwam in een grijs en mistig gebied terecht. Maureen pleit dan ook voor palliatieve sedatie en is geen voorstander van euthanasie. Die zou volgens haar in strijd zijn met alle wetten van De Alwetende bron vol kennis in het onderste deel van de zandloper, waar een totaal ander, nieuw universum de mens na zijn dood wacht.
Na de pauze werden er vragen beantwoord als: ‘Wat is hersendood?’ en ‘wanneer verklaart een arts iemand dat en hoe zit het dan met orgaandonatie?’
Hersendood word je pas verklaard na diverse scans en als de hersenen tot ontbinding zijn overgegaan. Dat gebeurt als men iemand lang in coma houdt bijvoorbeeld of blijft beademen tot de hersenen, totaal vergaan, oren, neus en mond uitstromen. Dat was een beetje een luguber einde van de leerzame avond vond ook Venselaar zelf.
Schuin voor mij zat een blonde vrouw tijdens de lezing constant heen en weer te schuiven op haar stoel en te fluisteren met haar metgezel. De dame die naast me zat, had zich er nogal aan geërgerd en kon zich bij het verlaten van de zaal niet meer inhouden. ‘Wat zat u nu de hele tijd te wiebelen zeg.’
De blonde vrouw keek haar aan en zei: ‘U zal ik zeker niet tegenkomen na de dood, daar waar het een en al Liefde is.’
Ik stond versteld. Wat een wanklank op een avond als deze. In theorie is men vaak verder dan in de dagelijkse praktijk, dat bleek maar weer eens. Misschien had ze wel een hersenbeschadiging, dacht ik vergoelijkend. De spreekster van de avond was daar ook mee behept. Ze kan naar eigen zeggen alleen vragen beantwoorden die op schrift worden gesteld.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: wetenschap
BDE
212
Geef je reactie op deze inzending:
in de lezing werd verteld dat men kon kiezen tussen een rozerode en blauwgroene draad.
De meeste BDE'ers hadden die keuze en instinctief wisten ze dat ze voor de groenblauwe moesten gaan, dus terug. Sommigen hoorden een stem die zei dat hun taak er nog niet opzat. Maar voor de keuze tussen de draden kwamen velen te staan. Ik hoop je vraag zo enigszins beantwoord te hebben. Als ze voor de rode hadden gekozen, ja, dan waren ze niet teruggekeerd op aarde.
Als je kiest om door te suizen naar de rode of blauwe draad is het, denk ik, geen bijna-dood-ervaring maar een helemaal-dood-ervaring. Toch?!