Zorgen voor een ander maar niet ten koste van jezelf
Mantelzorg in onze nieuwe participatiemaatschappij! Een heel mooi streven dat wij weer zo lang mogelijk voor onze eigen familieleden en/of buren zorgen. Het is mooi als iemand die veertig uur werkt, sport, ontspanning nodig heeft, de zorg voor het eigen gezin heeft, zijn tuin moet onderhouden, wellicht nog vrijwilligerswerk doet of veel moet onderhouden voor zijn werk in privésfeer, dat die hier nog aan toe komt.
Daarnaast moet het ook maar in je draagkracht liggen om het aan te kunnen. Want laten we wel wezen; mantelzorg gaat je niet in de koude kleren zitten. Wat ik er zelf van ondervonden heb maar wat ik ook om mij heen gezien heb is dat dit een behoorlijke aanslag is in het leven van vele mensen. Emotioneel is dit een hele kluif die verhapstukt moet worden.
Mantelzorg is nodig wanneer het allemaal minder wordt en dan praat je veelal over het aftakelingsproces van ouders. En met draagkracht bedoel ik ook of mensen die dit 'vrijwillig' zouden moeten doen, het wel kunnen verwerken. Wat voor de een is, is niet voor de ander. Want zorg, verantwoordelijkheid voor een ander is niet zomaar iets. Voor jezelf zorgen is al een hele opgave. En doordat veel mensen aan zichzelf voorbij hollen met zorgen voor een ander, komen ze nooit aan 'echt' leven toe.
Het zou een mooi gegeven zijn dat hier ook tijd voor gegeven wordt; een soort arbeidstijdverkorting bij een baas die overgeheveld wordt naar mantelzorg. Ouders met kinderen krijgen kinderbijslag en wellicht is het fair om kinderen ook ouderbijslag te geven zodra dit aan de orde is.
Ik heb mij eigenlijk altijd verbaasd over dit gegeven; kinderbijslag. Dat iemand geld krijgt omdat die een kind op de wereld neergezet heeft om dit te onderhouden. Op zich niets mis mee maar met het geldsysteem wel. Maar goed, dit terzijde. Het geld dat kinderen betaald krijgen om hun ouders te verzorgen bespaart dan weer op zorginstellingskosten en personeel.
Laatst hoorde ik van iemand dat een Roemeen in ons land zijn ogen uitgekeken had hoe hard er hier gewerkt moet worden. En dat heeft hij goed gezien.
Want wat is kwaliteit van leven als je nauwelijks of niet toekomt aan wat voor jou belangrijk is. Dat wanneer jij toe bent aan het moment om afscheid te nemen van dit leven dat je eigenlijk alleen maar aan het overleven bent geweest; doen wat je is opgedragen. Voldoen aan de eisen van de politiek en de maatschappij die het eigenlijk geen bal interesseert wat voor jou van belang is. Dat je zo moe thuiskomt of geestelijk lamgeslagen bent dat je niet eens weet wat je interesses zijn of waar je goed in bent naast je beroep.
Want veelal wordt er gevraagd; wat wil je worden? Mijn antwoord: ik heb het nooit geweten en ik weet het nog niet. Ik ben toch al iemand; namelijk mijzelf. Ik heb allerlei talenten en capaciteiten die eigenlijk nu pas, nu ik niet meer betaald werk, de kans hebben gekregen om aan de oppervlakte te komen. En als ik nu verplicht hier mijn beroep van zou moeten maken dan weet ik dat het zou stranden omdat het spontane eraf is.
Het mooie van zomaar iets brainstormen is dat je nooit weet hoe een balletje rolt. Je kunt voor gek uitgemaakt worden of het kan zomaar op een dag een feit zijn. Dus mensen deel al je ingevingen, gedachten over wat dan ook en wie weet welke mooie oplossingen ze ons brengen.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: welzijn
zorgen
116
Geef je reactie op deze inzending: