Inloggen
voeg je column toe

Columns

Foreverley

Zomer 1957

Mijn tante Hetty is een beetje vreemd, dat heb ik mijn moeder horen zeggen. Ze is het jongste zusje van mijn vader en woont nog bij opa en oma in het sombere huis waar het altijd naar spruitjes ruikt. Soms loopt tante Hetty 's avonds in haar onderjurk buiten op straat en ze hebben haar een keer zien praten met een neger.

Tante Hetty heeft grote lichtblauwe ogen die heel ver open kunnen als ze wat zegt. Haar praten lijkt meer schreeuwen en de woorden klinken rauw en gaan zo snel dat ik haar vaak niet versta.
Oma herhaalt voor de anderen altijd langzaam wat haar dochter zegt.

Tante Hetty heeft me verteld dat het grote gat boven de stortbak in de wc het krokodillengat is en dat er heel soms een grote krokodil komt kijken of er nog jongetjes van 8 staan te plassen. Want daar is de grote krokodil gek op. Sinds ik dat gehoord heb, plas ik stiekem achter het schuurtje in de tuin als ik moet.

Op een zomermiddag loop ik stilletjes in de gang langs haar kamertje. De deur gaat met een ruk open en met haar wijsvinger wenkt tante Hetty me naar binnen. Ik aarzel.
‘Kom’, fluistert ze, ‘ik laat je iets horen.’
Ik heb haar kamer altijd gemeden als een griezelgrot maar nu is er geen ontkomen aan. Ik stap naar binnen. De wanden zijn bedekt met grote zwart wit foto’s van mensen die ik nog nooit gezien heb. Sommigen hebben een gitaar voor hun buik hangen. Er staat een tafel met flesjes en potjes voor een grote spiegel. Er hangen wijde jurken aan een kastdeur. Ik moet op bed gaan zitten. Dan zie ik pas de donkere grammofoon in de hoek. Tante Hetty legt haar vinger op haar mond ten teken dat ik stil moet zijn en pakt een grote zwarte schijf die ze heel voorzichtig op het ronddraaiende plateau legt. Dan pakt ze de arm en legt hem op de bakelieten plaat. ‘Dit is zo mieters’, zegt ze met een brede lach die ik niet van haar ken. En op dat moment breekt de zon door in het kamertje, ik hoor muziek die bij ons thuis nog nooit uit de speaker van de distributieradio heeft geklonken. Mijn eerste popsong: ‘Bye Bye Love, Bye Bye happiness, Hello lonelyness, I think I’m gonna cry..hai’

50 jaar later ontmoet ik in Londen Paul Bryant, CEO van de Amerikaanse Buma/Stemra. Hij vertelt me dat zijn ouders onder andere dat nummer voor de Everley Brothers geschreven hebben. Vanochtend lees ik hun naam in de krant: Felice en Boudleaux Bryant. Ik zie een huis met een veranda, zij zit aan de piano, ik hoor de eerste aarzelende noten, hij buigt zich met een vel papier in zijn hand over haar schouder.

Phil Everley is afgelopen vrijdag overleden, tante Hetty lang voor hem.
The first cut blijft the deepest.


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=vFoIdxLBm_A

Schrijver: trawant, 7 januari 2014


Geplaatst in de categorie: muziek

4.0 met 5 stemmen 140



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)