IJsland

Het ruige water beukt op staafvormige rotsen. Ik loop over een zwart strand. Even later glibber ik achter een indrukwekkende waterval langs. Water valt zestig meter naar beneden. Mijn mond valt open. Als kind was ik verwonderd over het watervalletje in park Sonsbeek in Arnhem waar je ook achterlangs kon kruipen. Ik ben vandaag weer zes.
Langs de weg zie ik twee autowrakken die tegen elkaar staan in een driehoek. Twee grote kruisen vallen op. De IJslandse woorden op het bord begrijp ik niet. Er wordt me verteld dat ze hierop het aantal verkeersdoden van dit jaar bijhouden. Ik denk aan de rotondes, drempels, klaarovers, stoplichten en tal van verkeersborden in Nederland. Zo kan het dus ook.
Ik luister aandachtig naar de vertaalde sagen die IJslanders elkaar van oudsher vertellen. Kolossale bergen zouden verborgen mensen in zich dragen. Wegen worden speciaal om bijzondere rotsen heen gelegd wanneer er een mythe aan kleeft. De man die het toch waagde om de alom bekende elfenrots te verwijderen, moest het bekopen met twee gebroken armen. Het verhaal doet me goed.
In het Skógar Folk Museum krijg ik te horen hoe inventief de IJslanders van voor de Tweede Wereldoorlog waren. Door de Vikingen was er geen boom meer te bekennen. Wrakhout was het toenmalige goud. Jutters kerfden hun initialen in hun vondsten. Op diefstal stonden zware straffen. Alles wat iedereen hier bezichtigen kan, is te danken aan de verzameldrang van één man, Thordur Tomasson. In april wordt hij 93 jaar. Hij laat aan een groepje zien hoe je van paardenmanen en schapenwol touw spint. Weer buiten waan ik me wederom in Arnhem. Dit maal in het Openluchtmuseum. Ik bezichtig alle huisjes maar ik word het meest getrokken door het kerkje. Thordur speelt bevlogen op het kerkorgel. Leeftijd is maar een getal. Ik raak met hem aan de praat. Het hele gesprek houdt hij mijn hand vast. Toen hij vijftien was, hoorde hij een stem van boven dat hij moest beginnen met verzamelen. Hij is niet meer opgehouden. Ik heb het gevoel dat ik deze man al ken. Hij geeft me een stevige hug. Spontaan geef ik hem drie zoenen. Dit land vol met natuurwonderen en prachtverhalen heeft me enorm verrijkt maar de ontmoeting met deze man heeft me pas écht geraakt.

reizen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 108