Inloggen
voeg je column toe

Columns

Alles Stroomt

Wat zit onze maatschappij toch wonderlijk in elkaar. Begrijp me goed, gelukkig maar, het kleurt ons leven, maar soms… Enfin, toen ik afgelopen zondag over het verlaagde Wellepad in Deventer wandelde, zag ik daar een man en een vrouw staan, strak voor zich uit starend over de uiterwaarden van de IJssel. Ik ging zonder iets te zeggen naast ze staan en probeerde te zien wat zij zagen. Na vijf minuten verbrak de man, nog steeds met de blik op oneindig, de stilte: “U ziet het niet hè? Kom op, geef het maar toe!” Ik haalde de schouders op: “Ik heb geen flauw idee waar jullie naar kijken, maar het intrigeert me wel.” “Wij zijn visionairs, mijn vrouw en ik.” sprak de man. “Visionair voor al uw virtuele vermogens.” “… en verlangens” vulde de vrouw aan. “Alles stroomt, zoals deze rivier, vanuit het heden naar een nieuwe toekomst. Het heden is het nieuwe verleden en de toekomst is het nieuwe heden. Alles stroomt.” Ze bekeek me van top tot teen en zuchtte: “U lijkt me meer iemand van het oude verleden, is het niet? Jammer! Zó 1963.” Stamelend antwoordde ik: “Ik..ik..uhh.. Waar gaat dit in hemelsnaam over?”

De man stak zijn hand uit: “Onno! En dit is Hannah, met dubble h. Naast visionairs zijn wij fervent palindroomdromers. Kek heh?” Ik keep hem niet begrijpend aan. “Die blik herkennen we vaker. Laat ik het uitleggen. Wij, Hannah en ik, zijn sinds de begintijden al gebiologeerd door virtual reality. Dat begon bij de hologrammen in Startrek en sindsdien hebben wij ons leven gewijd aan het creëren van een nieuwe, virtuele wereld, Een wereld waarin één en één vier is, zonder begrenzing op onze virtuele vermogens.” “..en verlangens!” vulde Hannah aan. “Ja Hannah, en verlangens.” Hij lachte: “Zij is meer virtueel spiritueel ingesteld. Ik wil gewoon cashen.” Ik keek het stel aan. Wonderlijk. “Hoe kan één en één nou vier worden? In deze maatschappij wordt het zelfs steeds moeilijker om één en één twee te laten zijn!” Ze zuchtte: “Ik zei het je toch Onno. Zó 1963. Tijdverspilling.” De man sloeg me op de schouder: “Het geeft niks. Ik leg het uit. Wat voor werk doet u?” “Ik werk bij Roto Smeets.” antwoordde ik, nog duizelend van zo’n woordenstroom op de vroege zondagochtend.

“Ah, de drukker!” riep de man enthousiast. “Fantaseren, creëren, informeren, Prachtig, prachtig!” “ Maar compleet achterhaald als medium, Zó 1980!“ vulde Hannah aan. Hij maakte een weids gebaar: “Stelt u zich eens voor meneer. Uw drukkerij en alles eromheen als hologram. Virtuele klanten, virtuele persen, virtuele werknemers en virtuele lezers. Een éénmalige investering in de onbegrensde mogelijkheden van de virtual reality. Nooit meer de stank van drukwerk, inkt aan je vingers van het omslaan van pagina’s. Nooit meer stapels reclame die je toch nooit leest.” Ik onderbrak hem: “Nou ja stank? Die geur is toch ook de charme van het drukwerk. Het ruiken, het voelen, het knisperen. Herinneringen aan Hanny van den Horst die in 1983 bij haar bezoek aan de toenmalige N.D.I. haar neus in de pas gedrukte Viva stak en uitriep: “Wat ruikt dat héérlijk!” Hou me ten goede, maar zoiets kun je nooit vervangen door virtual reality.”

“Ha! Met alle respect, nostalgisch feelgood rukwindengezwets meneer!” schamperde de man. “Nostalgie. Leuk voor op een zondagachternamiddag, maar in onze virtuele wereld is daar geen plek meer voor. Alles draait tegenwoordig om keiharde cash, efficiency en effectiviteit. Denk u eens in, werknemers, acht uur, tien uur, veertien uur of vierentwintig uur achtereen werkend. Het kan allemaal in onze virtuele maatschappij. Het is de maatschappij van de toekomst. Geen tijd verliezen aan het ontcijferen van dialecten bijvoorbeeld. Virtuele Limburgers die je zelfs in het Oosten kunt verstaan en vice versa. Gewoon een kwestie van visie programmeren en implementeren.” Ik keek hem vol verbazing aan: “Maar het is een kille maatschappij! Zonder herinnering, zonder historie, zonder vlees en bloed. Zonder Edison, Shakespeare, Dickens..” “Details!” riep Onno. “Details? Hoezo details? De eerste man op de maan. De gebroeders Wright en Amelia Earhart. De benen van Marlene of het been van Bernd Hölzenbein op 7 juli 1974. De Rolling Stones in Blokker, Edith Piaff, Kniertje, oma, opa, vader, moeder... ” “Details, details, details!” schreeuwden Hannah en Onno in koor. “In onze visie op een virtuele wereld is geen plaats voor het verleden. Alles stroomt. Punt uit!” Ik aarzelde: “Enne… Maywood?” Hannah rolde met haar ogen, maar ik bespeurde verwarring in zíjn blik. “Ach, soms moet je keuzes maken.” antwoordde Hannah, terwijl ze een arm om Onno heen sloeg. “Ja, dan verlies je er wel eens ééntje. De prijs van de roem, zal ik maar zeggen. In het grote geheel blijven het details. Alles stroomt. Toch, Onno?” Hij knikte en zweeg.

Ik schudde het hoofd, vol onbegrip over al dat klinisch tekentafeldenken. Toegegeven, onze maatschappij verwordt meer en meer tot een wereld waarin ego’s centraal staan, de Facebook vrienden het winnen van de werkelijkheid en er in het bedrijfsleven van ons verwacht wordt dat we met steeds minder mensen meestromen met het werkaanbod, tot achter de komma uitgerekend op diezelfde tekentafels. Berekeningen waarin onvermijdelijk grenzen worden bereikt. Maar toch, het is altijd beter die discussie te voeren, dan te eindigen in een wereld waarin selfmade visionairs zoals Onno en Hannah het voor het zeggen krijgen.

Ik keek hen beiden aan: “En hoe zit het dan met al die echte mensen? Waar laat je die in die prachtige nieuwe virtuele wereld van jullie? Dat zijn er toch al gauw zeven miljard, inclusief jullie twee.” Ze zuchtten in koor: “Toe maar, nog meer details. Al die negatieve energie. Wat moet je tegenwoordig nog met mensen, die zijn zóóó 2013!” langzaam schoof ik dichterbij en via een plotselinge heupzwaai kieperden Hannah en Onno met een luide plons van het Wellepad zo de IJssel in. Luide verwensingen waren het gevolg. Ik zwaaide hen na: “Probeer het maar in Zwolle met die virtuele wereld van jullie. Want hier in Deventer weten we al dat alles stroomt. Al jaren!” Het wolkendek brak open en ik voelde de warme lentezon op mijn gezicht. Heerlijke en échte warmte, glimlachte ik en vervolgde fluitend mijn weg.

Schrijver: Eric Martens, 8 april 2014


Geplaatst in de categorie: maatschappij

5.0 met 2 stemmen 182



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Marije Hendrikx
Datum:
24 april 2014
Email:
maryama37hotmail.com
Wat n vermakelijke en mooie beschrijving van de kille virtuele wereld versus de echte menselijke. Graag gelezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)