SHOCKERENDE SELFIES
Dat ze het lekker vindt zegt ze. Zou ze ervan op de hoogte zijn dat er ook vrouwen zijn die het vies vinden ruiken om van smaken maar niet te spreken? Die ervan moeten kokhalzen? Dat had ze ook wel eens onder de aandacht mogen brengen; de 49 jarige auteur die anno 2014 met ‘selfies’ in Het Letterkundig Museum in Den Haag hangt. Maar goed, dat een museum zo ver gaat voor het geld en de commercie zegt veel over hoe het met kunst en cultuur is gesteld in Nederland heden ten dage en over hoe musea koste wat kost trachten het hoofd boven water te houden. Dat een schrijver, die zich van onder tot boven en van binnen en buiten fotografeert, beweert dat dit niets met klinkende munt, boekpromotie, exhibitionisme en nymfomanie van doen heeft, klinkt niet erg geloofwaardig. Dat bevestigt alleen maar het irreële beeld van de vrouw als lustobject en haalt het mysterieuze rond de vrouw keihard onderuit. Of zou zelfs perverselingen en pornoverslaafden een tampon uit een vagina hangend teveel worden? Wat voor publiek denkt een museum hiermee te trekken? Kunst- en literatuurminnend of voyeuristisch? Menigeen meent dat er altijd iets te raden over moet blijven, maar voor de verfijnde erotiek die overal in verborgen kan zitten, moet je dus niet bij bepaalde beelden van de hier bedoelde schrijfster zijn.
Selfies, afkomstig uit Australië, zijn een rage op Face Book. Hoeveel vijftig plussers zouden ze eigenlijk maken? Hoeveel senioren gebruiken webcams, twitter, apps e.d.? Het zou interessant zijn om dat te weten te komen. Een leuke opdracht voor onderzoekers lijkt het. Dat tieners, twintigers en dertigers zich laten meeslepen is niet zo vreemd. Je bent jong en je wilt wat, vooral ‘er bijhoren’. Maar op een gegeven moment moet je toegeven dat de generatiekloof werkelijk bestaat en allesbehalve een illusie is.
Zoals dat met alle rages en trends gaat, zal ook dit fenomeen van foto’s maken van jezelf met je smartphone of webcam, om die dan op een socialnetwerksite te uploaden, weer overwaaien en uiteindelijk in vergetelheid raken. Zoals zoveel dat de mensheid zich nauwelijks herinnert. Gelukkig wordt er veel vastgelegd in boeken, archieven en musea en komt het verre verleden hopelijk nog bij docenten geschiedenis en maatschappijleer en filosofie aan bod.
Wat vermoedelijk ook verdwijnt in de verre toekomst, zijn de verschillen tussen de seksen. Het nieuwe androgyne wezen dat wellicht zal ontstaan, werd onlangs op het Eurovisie Songfestival getoond. De mensen worden allemaal ‘others’ oftewel vrouwen met baarden, d.w.z. met uitgesproken mannelijke en vrouwelijke kenmerken. Zal seksualiteit dan niet meer belangrijk zijn en zal de mens zichzelf weten te bevruchten en voortplanten?
In Marek van der Jagts boek De geschiedenis van mijn kaalheid beweert de hoofdpersoon op een gegeven moment dat hij gehandicapt is, dit vanwege zijn kleine penis, hetgeen in wezen van geen enkel belang is, alhoewel, in1990 waagde een tandarts, terwijl hij een hulpeloze patiënte in zijn stoel had zitten, de partner van de vrouw te vragen of hij geen last had van zo’n klein mondje. De patiënte kon niets uitbrengen tijdens de controle, maar het schoot wel door haar heen dat toen ze ooit een poging waagde, dit vreselijke kramp in haar kaken tot gevolg had. Gelukkig kwam haar echtgenoot voor haar op en zei hij de tandarts er geen enkele moeite mee te hebben!
Een meisje van negen had seksuele voorlichting gehad op school. ‘Ja, dan gaat een piemel in je babygaatje en dan ga je uhhhh.’ ‘Paren?’ hielp haar moeder haar. Dat het dat was had het meisje stralend gezegd, terwijl ze al weer stond te springen om buiten te spelen.
Ooit moet onze choquerende schrijfster toch ook zo onschuldig zijn geweest. Zeventien selfies van haar worden geveild zo is inmiddels bekend. De eerste heeft al 1500 euro opgebracht. Ze heeft al heel wat titels op haar naam staan, dat zou toch eigenlijk bevredigend genoeg moeten zijn. Ze beschouwt zichzelf als een neofeministe en vergelijkt zichzelf met feministe Anja Meulenbelt, die ooit een revolutie ontketende met De Schaamte Voorbij (1976) Puur ‘een stut en steun’ zijnd voor de onderdrukte vrouw, maar dan wel zonder grof geschut. Dat de schrijfster van o.a. De gelukkige Huisvrouw het taboe dat op de oudere, almaar onzichtbaarder wordende vrouw in haar laatste menstruatiecycli rust vrij schokkend doorbreekt, zou uiteindelijk nog wel eens waardering op kunnen leveren voor wat men nu nog als een veel te ver gaande selfie ziet.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: actualiteit
selfie
358
Geef je reactie op deze inzending:
Is het maken van selfies wel zo narcistisch als wordt aangenomen? Is het niet eerder andersom en zijn juist de zichzelf totaal onzichtbaar makenden juist ziekelijk egoïstisch? Zou je zelf zo schaamteloos moedig als Heleen durven zijn? Of als Ellen ten Damme, die in mindere mate hetzelfde deed? Zij verbeeldt op duidelijke wijze, dat de seksualiteit de motor van creativiteit is. Bovendien is ze aantrekkelijk genoeg om dit uit te voeren.
Het zet mij in ieder geval aan om haar schrijfwerk nog eens goed onder de loep te nemen. Ze is manisch-depressief en ondanks dat bakt ze toch zoveel artistieke broodjes, dat is op zich al heel bewonderenswaardig.
Ik heb mij helaas eerder in haar vergist. Deze blootgevingen doen mijn beeld over haar totaal veranderen. Ze poseert haar goddelijke lichaam tot in elke uithoek, dat kan alleen, wanneer je in wezen het versterven hebt voltooid en grotendeels vergeestelijkt bent. Wie zou nu niet zo vrij als zij zich voelt willen zijn? Jullie blijkbaar zogenaamd.
Als naturist en Osho-aanhanger geef ik haar een groot applaus. Ik ben dan ook een aanbidder van Aphrodite/Artemis/Daphne/Oergodin.
De schrijfsters in het verleden schreven openhartig over erotiek, als zij een fototoestel hadden gehad, dan...
innerlijke rijkdom en de schijn van uiterlijkheid.
Dit heeft niets meer met kwaliteit te maken; enkel
en alleen goedkope en vulgaire kwantiteit,
waarachter geen enkele waardevolle vorming zit!'