Inloggen
voeg je column toe

Columns

Over de liefde

Mw. T. en ik strijden alleen nog om de uithoeken van onze relatie, de banlieus, de buitenwijken. De macht in het centrum is na 48 jaar wel zo'n beetje verdeeld. De kruispunten zijn schoongeveegd, de schade is niet blijvend.
Natuurlijk is zij de baas, zoals in de meeste langdurige verhoudingen tussen man en vrouw maar gelukkig simuleert zij en publique af en toe het tegendeel. Ze spaart me en dat houdt onze band innig.
'Hij eet uit mijn hand meneer', hoorde ik een forse Amsterdamse laatst in een interview op de Dappermarkt tegen de programmamaker zeggen.
'Hij', trainingspak, opgepompt en in beide oren een gepiercet glimmend bolletje stond er schaapachtig naast te grinniken. Bijna trots op haar ego verwoestende uitspraak. Zelfs niet in staat tot een gemompeld; 'Nou, nou', of 'Hoor haar'.

'Nee big, we gaan eerst naar de Hema.'
Ze zat het op het terras aan een tafeltje naast ons en keek niet op of om terwijl ze in haar tasje rommelde. Ze zei het luid, duidelijk en zonder genade. De gezette man met het grote hoofd naast haar verstijfde, het vorkje nog in zijn appelpunt. Ongetwijfeld zou het koosnaampje hem in een intiemere setting tot grote hoogte hebben gevoerd. Hier werkte het als een Ice Bucket voor de ALS stichting.

Natuurlijk hebben Mw. T en ik elkaar af en toe het leven zuur gemaakt. Je houdt het samen niet zolang uit zonder een uitslaande brand van tijd tot tijd. Verleidingen buitenshuis, nieuwe studies, banen, sprongen in beider ontwikkeling, familie, de tijdgeest. Bovendien kan de liefde niet zonder gedoe. Maar steeds miste de ontsnappingssnelheid voldoende overtuiging en landden we weer op bekend terrein.
En nu na een leven samen bewaren we elkaars geschiedenis. We weten wie onze ouders waren, we kennen elkaars deuken en vroegste verhalen. Onze kinderen werden groot en zwerven over de wereld. We hebben ziekte, dood en nieuw leven meegemaakt, oude vrienden verloren en andere teruggekregen. En wat is dan liefde zult u zeggen.

Ik lig te lezen, ze is naast me in slaap gevallen en ineens zie ik ons weer in '72 na twee dagen liften op een hoogvlakte in Noorwegen uitgeput in dat lichtblauwe koepeltentje liggen.
Zonder luchtbed. Haar mond een stukje open, een klein zuchtje af en toe.
Niet zo gauw opgeven wou ik maar zeggen.

Schrijver: trawant, 24 augustus 2014


Geplaatst in de categorie: liefde

3.8 met 12 stemmen 856



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
25 augustus 2014
Email:
ag.schulztiscali.nl
Boeiend geschreven met voor mij zeer herkenbare feiten en situaties. Graag gelezen.
Naam:
J.de Groot
Datum:
24 augustus 2014
Niks, ik zeg niks.....

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)