Inloggen
voeg je column toe

Columns

lieslaarzen

Mijn moeder was een mooie, maar korte, vrouw en mijn vader, niet onappetijtelijk om te zien, een lange brede man.
Bij mijn geboorte bleek ik helaas niet de lange gespierde benen van mijn vader geërfd te hebben, maar de korte, van mijn moeder.

Ik ben dus geboren met korte benen en dat zou tot ver na middelbare leeftijd een probleem worden, dat bij tijd en wijle ook nú nog de kop op steekt.

Nu zijn er verschillende soorten korte benen:
Een: je benen zijn kort maar geheel in harmonie met de rest van je lichaam.

Twee: je onderbenen zijn in verhouding tot de rest wat kort.

Drie: je bovenbenen zijn in verhouding tot de rest wat kort.

Ik kan je vertellen dat de derde soort de allerergste is en dat is mijn soort!

Bij het derde soort willen de bovenbenen zelf blijkbaar tóch graag groeien, maar dan niet in de lengte.
Ze hebben de neiging om in de rondte te gaan groeien en dat is een ware rrrramp...

Zulke bovenbenen zijn een broedplek voor trauma's dat verzeker ik jullie.

Voorbeeld: ik ben 13 jaar oud, in de pre-puberteit - en ga op een warme dag in mijn shorts met mijn moeder mee om wat boodschapjes te doen.

Aan de kassa gekomen zegt de winkelmevrouw, die bekend staat als een soort van sprekende nieuwsradio, ‘ zo... zíj heeft flinke benen!’

Wanneer je wilde dat iets snel - en zo uitgebreid mogelijk bekend zou zijn in ons stadje, dan moest je gewoon even een kleinigheidje in díe winkel gaan kopen - en tijdens het afrekenen het gewilde terloops aan de kassa mededelen.

Nóg beter werkte het, wanneer je fluisterend zei: ‘u moet het maar niemand vertellen maar,’...... gevolgd door de boodschap, die je rond wilde laten gaan; succes verzekerd!

Deze mevrouw dus, had naar mijn puber-bovenbenen gekeken en de desastreuze zin uitgesproken: ‘zo.... zij heeft flinke benen!’

Met rode konen haastte ik me naar huis, naar mijn slaapkamer om een rok uit de kast te grissen waaronder ik mijn olifanten-benen kon verstoppen.

In mijn verbeelding groeiden ze ronder en ronder en dijden ze uit tot ze enorme proporties aannamen.
In de zomer durfde ik niet meer naar het zwembad en ik wist zeker dat ik het meest afgrijselijke wezen zou worden dat er op deze aarde rondliep.

Zo werd ik veertien en vijftien.
Badpakken droeg ik af en toe wél weer, maar dan liep ik met mijn lange badhanddoek om mij heengeslagen, tot vlak vóór het bad.
Dáár pas liet ik de handdoek vallen en sprong het water in.

Ik had daarentegen de smalste taille van de klas.
Het was de tijd van rock-en-roll en ik droeg wijde rokken en een brede ceintuur, waar mijn vader met een hamer en spijker telkens gaatjes bij moest slaan.

Van Pantalons, waarin je de;’ - zo......zij heeft flinke benen’ - natuurlijk ook goed zou kunnen zien, heeft de tijd mij verlost.
Op school waren pantalons niet toegestaan, dat vonden de nonnen te onzedig, mits met rok eroverheen - en aangezien ik, net als iedereen de meeste tijd op school doorbracht, was het gevaar voor het moeten dragen van een pantalon, opgeheven.

Tijdens de gymlessen moesten wij dan wel weer een zogenaamd ballonbroekje aan. Mijn broekje was korenblauw, dat weet ik nog. De broekjes waren afschuwelijk, behalve bij een aantal meisjes met heel lange benen, maar het gekke was, dat ik me dáárbij nooit heb afgevraagd hoe ik eruit zou zien.
Gym vond ik erg leuk misschien was het dat wel. Ik was lenig en goed in gym, in elk geval tot de tijd waarop elk laatste kwartier eindigde met een balspel.

In een zwembroek, heb ik me, ook op latere leeftijd, nooit goed gevoeld.
De verstoptruc met de handdoek is altijd onderdeel gebleven van mijn zwemsessies.

Altijd ben ik jaloers gebleven op lange vrouwen met lange slanke benen.
Fantastisch mooi vind ik dat nog steeds - en ik droomde soms dat er een fee kwam met een toverstokje en dat ik dan een wens zou mogen doen. Ik wenste natuurlijk lange slanke benen. Uit die droom werd ik helaas altijd weer wakker en dan was ik weer gewoon het meisje van: ‘ zo......ze heeft wel flinke benen! '

Ik vond ze ook zó sexy, die vrouwen met die mooie lange benen, die inmiddels een obsessie geworden waren, waardoor mijn dromen en verlangens steeds wulpser werden.

Het was in díe tijd dat ik de ultieme lange - mooie - benendroom koesterde.

Ik zou zo graag, al was het maar voor een paar uurtjes, en echt maar één keer, met lange mooie benen in ontzettend snollerige high-heel-lieslaarzen, met een mooi minirokje daarboven - trots over een catwalk lopen.

Ik zou me natuurlijk nooit met deze lieslaarzen buiten vertonen en als ik er echt over nadenk, ook niet op een catwalk, lange benen of niet.

Het is maar een fantasie; een fantasie over het ultieme mooie-lange-benen gevoel.

Lange benen zal ik nooit krijgen, mits ik onder een straatwals terecht zal komen.

Nu ik hier in huis wat rondstrompel met een kruk, komt dit beeld opeens weer bovendrijven en wat schets mijn verbazing;

een vriendje met wie ik op vele momenten in mijn leven deze fantasie heb gedeeld , stuurt mij gisteren, om me een beetje op te vrolijken, een foto.....lieslaarzen......

Schrijver: Marije Hendrikx, 6 december 2014


Geplaatst in de categorie: lichaam

4.0 met 5 stemmen 1.544



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Ralameimaar
Datum:
21 maart 2017
Mooi en eerlijk herkenbaar verhaal! De meeste Nederlandse vrouwen hebben wel dikke bovenbenen. Als je jong bent is het nog niet eens zo erg, maar later bij het ouder worden zijn ze minder mooi. Onze benen zouden we ook moeten eren, ze droegen ons het hele leven! Dus zeker niet haten!
Naam:
An Terlouw
Datum:
13 december 2014
Heel graag gelezen en weet je, iedereen die alleen op benen valt is niet wijs. Maar als puber besef je dat niet. Ik was gewoon helemaal te dik en in de tijd van plooirokken was dat helemaal geweldig! Dikke (leuk gekozen woord) pret dus. Zo hebben we allemaal onze gekkigheden en komen we later weer bij onze positieven!
Naam:
Marije Hendrikx
Datum:
9 december 2014
Dank Joanan voor je opwekkende reactie. Het wrange is dat je vele jaren later op foto 's van toen kan zien dat er eigenlijk geen enkele reden was voor t gebruik van die grote badhanddoeken. :-))))
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
7 december 2014
Troost je, want we hebben allemaal wel onze minderwaardigheidscomplexjes. Persoonlijk heb ik bijvoorbeeld liever dat mijn buikomvang ingewisseld wordt met mijn borstomvang. Niet alleen Rubens hield van mollige vrouwen.
Juist afwijkende maten en tailles zijn sexy opwindend. Anders zou iedere man wel een opblaaspop in zijn bed verstoppen. Je bent meer dan je bovenbenen en mannen kijken net iets verder. Die slanke Sidonia's lijden vaak aan anorexia nervosa en zijn vaak te gecompliceerd om iets mee te beginnen. Dus laat die kitscherige catwalk maar varen, Bridget Jones, en blijf vooral jezelf.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)