Sterven

Hoe te beginnen? Hoe te eindigen?
En wat te zeggen over het midden?
In den beginne was het woord.
Een diepzinnige gedachte, waarover
het laatste woord nog lang niet in
zicht is.
Laat ik beginnen met mij: degene die
door de ervaringen van de levenstijd
is gevormd. Die daaruit de klompjes
begrip heeft gefiltreerd van houvast.
Zoals ieder een tapijt weeft van zijn
of haar meegemaakte momenten en de
daaruit getrokken (voorlopige of defini-
tieve) conclusies.
Die het geloof en het houvast vormen
van die persoon.

Ik geloof in een aantal zaken, en één
daarvan is: ik geloof in taal. Ja, echt.
Taal vertegenwoordigt voor mij een
belangrijk houvast, een betrouwbaar
middel om de werkelijkheid om ons heen
en van binnen met elkaar te verbinden.

Voor mij is een woord niet zomaar een woord.
Een woord is een capsule met een potentie.
In de betekenis van: een micro-kiem met
een krachtige lading erin opgeslagen.

Vanwege een recent sterfgeval in mijn kennissen-
kring, dacht ik over sterven. En omdat ik geloof in taal,
in het vermogen van taal om duidelijkheid
te verschaffen over de werkelijkheid waaraan
ze gekoppeld is, zocht ik verheldering in het woord.

Sterven heeft in mijn opvatting iets te maken met
Ster en Ven, met Venster, met Streven, met Ver Nest,
met Vers Net...

Niet als absolute waarheid, maar als materiaal om
het gedachten-visnet uit te werpen waarin we de
spartelende werkelijkheid proberen te vangen.

Als het openzetten van een raam, waardoor je meer
ziet, hoort en ruikt van wat zich afspeelt op het grote
plein van de wereld dan door je gekleurde bril.

Als een poging om in je eigen cocon van waarheid
openingen te maken om de frisse lucht van het
onbekende en onbegrepene in te ademen.

Als het vinden van een verre uitkijkpost om een nieuw
gezichtspunt of inzicht uit te broeden.

Om uit de zo verzamelde elementen een meer holistisch
beeld te zien opkomen dat dichter bij de echte complexe
gebeurtenis ligt dan alle opvattingen en taboes en
emotionele barricades en geleerde verhandelingen en
tweedehands verklaringen van de wereld.

Onze geest weeft een vers net als een vogel die uitvliegt
door het venster van de verbeelding in een streven om
een ver nest te bereiken op een ster bij een koel vennetje.

Geest

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 215