Weekdier
Over werklozen en medische tobberds op de werkvloer is de beeldvorming nog beroerd, lees ik vaak. Ondank vele media-aandacht voor werken met ‘een medisch vlekje’. Elke dag melden media indringende verhalen over ‘meedoen’ of noodzakelijke herkeuringen. Aan het werk, ook met vlekjes of senior. Dat moet wel. Anders gaat dit kikkerland een hoge prijs betalen door smeltende gletsjers en hordes ‘vergrijsden’. En we worden maar ouder. Althans hoogopgeleiden. Want onder dat niveau gaan wij gemiddeld eerder dood, zo blijkt uit onderzoek.
Ik dacht daaraan op weg naar een congres in het midden van het land. Het programma vermeldde workshops, een prijsuitreiking en inleidingen van werkgevers en vakbonden. Onder de luifel van het congrescentrum stonden echte volhouders een shagje of een sigaret te paffen. Het zonnetje scheen. Vanuit de entreehal zag ik eindeloze rijen badges op tafels liggen. In kranten op leestafels berichten over graaicultuur, afgewisseld met verhalen over protest en draagvlak rond opvang van vluchtelingen.
Zijn wij jaloers, benepen en zeurderig? Zo zijn er verhalen over kloven tussen burgers en politiek. Burgers denken vooral aan hun eigen belang . En veel minder aan algemeen belang, beweren politici. Alles dus eigen schuld, dikke bult? Uit een zijzaal stromen groepjes donkergepakte mannen naar de foyer. Overhemden in pasteltinten met bijpassende dassen. ‘Gaan we nog roken’, roepen sommigen. We rupsen later via trappen en gangen naar de grote zaal.‘Alles beter dan een gewone werkdag’, brommen ellebogende mannen.
In de toespraken is het arbeid wat de klok slaat. In stijl van ‘de hard werkende burger’ van de stoomstrijkijzer politicus. Intussen stijgt de temperatuur in de zaal. Begeleiden, kennis aanscherpen bij senioren, aan het werk houden, maatwerk, prikkels tot arbeid, het kan niet op. Dat het arbeidsparadijs nog zo ver weg lijkt, is na alle PowerPoint verhalen een raadsel. Gestikte dekens vullen inmiddels mijn hoofd. ‘Steeds hetzelfde type verhalen’, bedenk ik. Betogen van geslaagde bofkontjes die veel beter weten dan wij sukkels.
Mijn somberheid verdwijnt bij het verhaal van de manager bij een sociale dienst over de burger, bekneld te midden van raderen van de overheid. Hij houdt een pleidooi om veel meer uit gaan van de mens. En minder van criteria, targets, economie en instituten. Deze spreker zal straks, volgens gedoogpolitici, als een weekdier worden gezien. Einde van zijn echte loopbaan. Dat wordt op termijn wegpromoveren. Een zachtgekookt eitje in de organisatie. Echt, dat kan niet. Gevalletje van mens te weinig zien als economische factor.
Geplaatst in de categorie: maatschappij
Of de ogenschijnlijk brave Hendrik die onder het mom van lawines van citaten over netjes, respect, gevoel, je hart openstellen en bezweringen over vrede, als het even kan zelf bij tegenslag rancuneus en kinderachtig gedrag vertoont. Het zal je werkbegeleider maar zijn. Dit zijn echter wel de wolven in schaapskleren die, door innerlijke wrok verteerd, op de arbeidsmarkt de pechvogels hopeloos fout naar waarde schatten.