Inloggen
voeg je column toe

Columns

Zelfbeschikkingsrecht op leven en dood

Vanaf dat we geboren worden doen artsen hun uiterste best om ons te redden als we iets gaan mankeren. Soms tegen beter weten in. Is het altijd goed om ons te willen redden? In het leven zijn vele mensen die niet gered willen worden maar die toch gered worden met alle gevolgen van dien. Aan bed of huis gekluisterd door blijvend lichamelijk en/of geestelijk letsel waardoor het leven bemoeilijkt wordt. In zichzelf opgesloten omdat men niet meer kan communiceren. Of opgenomen in een kliniek om tegen zichzelf beschermd te worden.

Waar komt de drang vandaan om mensen in leven te willen houden? En helemaal waarom wanneer het tegen de wens van de persoon in is? Hoe belangrijk is het voor een arts om iemand in leven te houden als de persoon het zelf goed vindt om te sterven? Het ego, beroepseed, de wet, nabestaanden? Zou het wellicht beter zijn om de persoon de vrijheid te geven om over te kunnen gaan. Wat een mooiere gift kan er zijn dan dat iemand daar de vrijheid in krijgt?

Een vriend van mij wil dood. Het is niet mooier of lelijker dan het er staat. Hij worstelt al jaren met zijn leven hier op aarde en het is genoeg, vindt hij. De manier waarop hij uit het leven wil stappen heeft hij ook al bedacht; ophanging. De afgelopen weken heeft hij tweemaal met het touw in zijn handen gestaan. De laatste keer werden zijn handen rood en kreeg hij eczeem tussen zijn vingers. Ook in zijn hals kreeg hij een eczeemplek. Bij zijn handen is het weggetrokken maar in zijn hals zit het nog. Uiteindelijk was hij er niet toe in staat. Ik vermoed dat het eczeem een stressreactie is geweest, zoiets als gordelroos bij grote stress kan ontstaan.

In mijn leven heb ik mogen zien en horen hoe processen kunnen verlopen bij mensen die uiteindelijk toch resulteerden in de dood. Door fysieke of door psychische omstandigheden. Een broer van mij overleed door voor een trein te springen. Een tante door ophanging. Een andere broer is verdronken door epilepsie. Een dochter van een vroegere vriendin door kanker. Nog drie vrouwen die ik gekend heb door kanker. Mensen die door druggebruik zijn overleden. Dit jaar is er nog een vrouw in mijn straat door verhanging om het leven gekomen. Op Bevrijdingsdag nota bene.

Wat al deze mensen met elkaar gemeen hebben is dat ze gevochten hebben in het leven om te overleven. Ieder op zijn/haar eigen wijze. De een in een instelling voor mensen met psychiatrische problematiek. De ander in een ziekenhuis. De ander in de samenleving met of zonder middelen.

De dood is niet te voorkomen. Wel uit te stellen. Doch als iemand er voor kiest er uit te stappen dan is in mijn ogen die persoon vrij om te gaan. Of dit nu leuk is of niet. Er bestaat een pil van Drion. Deze zou mensen in staat stellen om op een vredige humane manier afscheid te nemen van het leven.

Gezien de huidige ontwikkelingen dat ook bejaarde mensen een einde aan hun leven maken door de huidige wetgeving, denk ik dat het een goede zaak zou zijn als we deze pil gaan toestaan en legaliseren. Daarnaast is van belang dat de mens meer beschikkingsrecht krijgt over zijn/haar eigen leven. Nu is het eigenlijk zo dat de wetgeving beslist wie er mag sterven en wie niet. Dit moet wat mij betreft gestopt worden. De mens is geen bezit, gevangene van de overheid, een instelling of hulpverlening. De mens is van zichzelf en van niemand anders. Met of zonder psychische nood. Hulpverlening doet vaak haar uiterste best om technieken aan te reiken om iemand op andere gedachten te brengen. Als de persoon aan wie hulp verleend wordt hier niet aan kan voldoen dan is het gevoel van mislukking meestal nog groter. Dit maakt de stap voor diegene naar zelfmoordgedachten kleiner.

Hulpverlening kan uiterst vermoeiend zijn door mensen waarmee je niet genoeg aansluiting vindt. Die confronteert vaak voornamelijk met de onvermogendheden. Er wordt niet voldoende gecommuniceerd omdat er gewoonweg geen geld, dus tijd voor is. Een aanname, invulling, mening en conclusietrekking is gauw gemaakt en vaak onvolledig of niet correct. Dit maakt dat het voor de persoon in kwestie moeilijk is om gezien te worden voor wie die werkelijk is.

Bovenstaande blog schreef ik op zaterdag 4 oktober 2014 op Blogspot.nl. Het is en blijft actueel. Vorig jaar december heeft een oude vriend euthanasie ondergaan omdat hij uitbehandeld was na 2 levertransplantaties die zijn lichaam niet verder konden ondersteunen. Het lichaam was op en hij moe van het zieke lichaam. Ik gun hem die rust en vrede.

Schrijver: jetteke, 27 februari 2016


Geplaatst in de categorie: moraal

4.3 met 9 stemmen 191



Er zijn 9 reacties op deze inzending:

Naam:
jetteke
Datum:
2 maart 2016
Gabriela dit verhaal heb je mooi aangevuld op deze wijze.
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
2 maart 2016
Het is inderdaad niet eenvoudig allemaal, en het is ook niet zwart of wit. Als mensen eruit willen stappen, willen ze meestal niet dood, maar ze willen dit leven niet meer, en dat kan om uiteenlopende redenen zijn. Lijden kan fysiek zijn maar ook psychisch. Beiden kan ondraaglijk en uitzichtloos zijn. Dat kan alleen iemand zelf bepalen. Dat betekent niet dat er niet ook mensen zijn die wel nog zouden willen verder leven, maar niet meer weten hoe en een poging doen om eruit te stappen in een schreeuw om hulp. Soms overleeft iemand een poging, maar soms gaat het mis, en had iemand wel nog geholpen kunnen worden. Dat is dan heel triest, en we moeten uiteraard proberen om iedereen die hulp wil die hulp ook te bieden. Maar je kunt niet gedwongen worden om te leven, dat is de wereld op zijn kop. Als dieren lijden, verlossen we ze uit hun lijden. We mogen elkaar ook als mensen uit elkaars lijden verlossen. Soms betekent dat iemand redden van de dood en iemand helpen de zin en vreugde van het leven te vinden. Soms betekent dat iemand die echt niet meer leven wil en daar een weloverwogen keus in maakt, juist helpen om naar de overkant te gaan, op een zachte en menswaardige wijze, die voor de persoon zelf en voor zijn of haar omgeving niet traumatisch hoeft te zijn.
Naam:
Jetteke
Datum:
1 maart 2016
Joanan, ik denk dat niet iedereen gered kan worden of wil worden. Dat is voor mij niet reëel. Mijn broer had al eerder een poging gedaan op een andere wijze en heeft daarna een aantal jaren hulpverlening gehad. Het mocht niet baten. Het werd zelfs alleen maar slechter. De dag dat ik gebeld werd dat het dan toch gebeurd was, was mijn eerste reactie; wat erg voor de machinist. En natuurlijk heb ik verdriet gehad om mijn broer. Maar die machinist werd geconfronteerd met een wanhoopsdaad van iemand die geen andere weg meer zag. Dat blijft op je netvlies branden lijkt mij zo. Een zoon van mijn tante die zichzelf verhangen had is daarna nooit meer de oude geworden. Ook met haar ging het al jaren niet goed. Ook zijn er mensen die aangeven wel hulp nodig te hebben maar nog niet ernstig genoeg bevonden werden en geen uitweg meer zagen. Dat een man zich zo opoffert in China dat dit ten koste van hemzelf gaat.... Dat lijkt mij niet de bedoeling. Een ander helpen kan, maar beter niet ten koste van jezelf. Vaak voor je door hebt dat het niet baat heb je meestal al teveel van jezelf weggegeven. Dit heb ik bijvoorbeeld in een relatie ondervonden, Niet dat die dood ging maar alcoholafhandelijkheid. Ook zo een groot probleem in de samenleving. Het houdt ook gewoon allemaal een keer op. Dood gaan we allemaal. Wanneer en hoe weet je niet. Dat iemand kiest om eerder te gaan of dit uit wanhoop doet is wel een verschil maar niet onoverkomelijk in het leven waar men naar draagkracht kan leven. Karma kan ik niet meer horen. Teveel in de spirituele kringen mensen ontmoet die m.i. zelf nog heel veel moeten leren en anderen het wel even allemaal weten te vertellen. Ik geloof in meer. Ik geloof dat daar rust en sereniteit is. Alles wat ik zelf ervaar en voel kan ik aannemen, de rest wordt moeilijker. Ik geloof niet in een God die zegt dat als jij je van het leven beneemt krijg je een slecht Karma. Ik hoop dat wanneer eigen-leven-nemers over gaan dat zij de rust krijgen die ze verdienen na vaak jarenlange strijd. En ja er zijn natuurlijk vele achtergronden waarom iemand eruit stapt. Ik kan niet bij iemand van binnen kijken hoe het allemaal werkt en zit. Hulpverlening is goed als je weet dat je afgestemd bent op wat een persoon werkelijk nodig heeft. Helaas zitten er ook veel tussen voor wie het gewoon een betaalde baan is. Door deze mentaliteit ben ik dus naast mijn hopen op verbetering van situaties vastgelopen in de zorg. Sommige takken van zorg schieten gewoon soms schromelijk tekort. Sommige verdiepen zich gewoon niet echt in mensen. Zoals ik al zei, het is gewoon niet zo eenvoudig allemaal.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
1 maart 2016
Ik heb 'verplichte' tussen aanhalingstekens gezet en jij rukt die aanhalingstekens meteen weg om de individuele vrijheid van de mens te verdedigen. Ik ben absoluut voor wat jij verdedigt, maar dan zonder inbegrip van recht op zelfdoding, juist om die vrijheid zouden vele suïcidalen moeten worden beschermd tegen zichzelf, omdat ik vind dat de meeste suïcidalen geestesziek zijn en acute hulpverlening nodig hebben. Het liefste door vrijwillige opname, maar als het niet anders kan, dan inderdaad door een gedwongen opname. Vaak zijn suïcidalen al zover heen, dat ze niet meer helder over zichzelf kunnen beslissen en dan is daadkracht van hulpverleners noodzakelijk. De waarde van een mens is in het geding, niet de zogenaamd legale mogelijkheid om vroegtijdig uit het leven te stappen. Dat hou je helaas te weinig tegen en in de praktijk gebeurt er bar weinig aan preventie en gedwongen opname, waar ik dus wel voor pleit. Bovendien is het hartstikke moeilijk om potentiële zelfdoders te traceren, omdat die vaak zeer mysterieuze en ongrijpbare wegen bewandelen. Als het samenlevingssysteem iemand van suïcide kan afhouden, dan teken ik daarvoor. Dat is niet alleen voor God spelen, maar zelfs God zijn, waar niets mis mee is. Een grote filosoof zei eens, dat iedereen een rib voor de ander moet zijn, ter bescherming van elkanders hart. Ik vul aan: elkanders leven.
Naam:
Jetteke
Datum:
29 februari 2016
Tja Joanan. Het is mooi dat je iets van jezelf blootgeeft waardoor je reactie voor mij duidelijker wordt. Toch is het gewoon niet zwart of wit in het leven. En dat verplicht opnemen..... Tjee hoe zit het met de individuele vrijheid van mensen. Mijn inziens ben je dan een slaaf van het systeem die bepaalt wie er sterft of leeft. Dat is toch ook een soort van voor God spelen? De oplossing voor dit soort vraagstukken is gewoonweg niet zo eenvoudig.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
29 februari 2016
De reden waarom ik vaak de rijke levens van zelfdoders beschrijf, is dat ik hun uiteindelijke, definitieve keuze had willen voorkomen, omdat ze daarmee niets oplossen, integendeel, ze verergeren hun karma alleen maar. Volgens Jomanda heb ik in mijn vorige leven zelfdoding gepleegd en volgens de beelden via een sprong van grote hoogte, dus ik weet waarover ik praat. Ik ken de materie sterk van binnen uit. Ook omdat ik in dit leven zeer zwaar met depressie en suïcideneigingen geworsteld heb. Het moet de suïcidale klanten juist zo zwaar mogelijk worden gemaakt om uit dit leven te stappen, in tegenstelling tot de populaire tendens van 'geef ze maar waarom ze vragen', wat een soft en misdadig beleid is. Er moet altijd tot de grootste limiet gevochten worden vóór het leven van iedereen! Lees eens 'De laatste deur' van Jeroen Brouwers en besef dat zijn opmerking, dat er nog lang niet op alle deuren is geklopt, uiterst waardevol is. Die vereniging voor vrijwillige euthanasie ligt niet voor niets onder vuur, omdat ze er een willekeurig potje van maken en denken dat ze God zijn. Dat Joost Zwagerman zichzelf heeft verhangen, is gezien zijn enorme, literaire talent eeuwig zonde, of niet soms? Menno ter Braak idem dito. In mijn visie zijn zelfdoders vaak gevangen in een psychiatrisch dwangbeeld en zijn ze dus ontoerekeningsvatbaar verklaarbaar, waar te weinig mensen bij stil staan. Heel veel mensen hadden gered kunnen worden door (verplichte) opname in een helingskliniek. Of denk aan die Chinese hulpverlener op een grote brug over de Yangtze-rivier, die met een brommer en een verrekijker velen van de zelfdoding heeft gered, puur uit humanisme, ook al werd hij daardoor alcoholist. Hij verloor zijn vrouw, omdat hij zijn geld in de mensen steekt, die van die brug willen springen. Hij geeft ze goed te eten en alcohol te drinken om hun ellende te vergeten en weer een positieve draai aan het leven te geven. Ik bedoel maar, als we simpelweg toegeven, dan is het hek van de dam en wordt redding een illusie.
Naam:
An Terlouw
Datum:
28 februari 2016
Jetteke, ik ben het met je eens, als iemand genoeg heeft van het leven, er geen behandeling meer is, als er iets in het hoofd zit wat zegt: NIET MEER, als leven, onleefbaar wordt, dan vind ook ik dat die keus een eigen keus moet zijn, ik heb wel 1 probleem: als iemand voor de trein springt, dan is er een slachtoffer extra, namelijk de treinbestuurder. Die krijgt dat nooit meer uit zijn hoofd, das op zeker. En Joanan heeft 1 punt, er zijn wel mensen die een soort van " gered" zijn van de wanhoopsdaad, maar dat is niet de insteek van jouw column. Ik begrijp hem wel. Hoe naar het ook is. Goed geschreven.
Naam:
Jetteke
Datum:
27 februari 2016
Het feit dat je benoemt dat het te gemakkelijk is om aan zielig slachtofferschap toe te geven is voor mij een toon dat je de boodschap van dit schrijven niet begrepen hebt. Ik wuif niets zomaar weg. Dit is slechts een invulling van jouw kant. Ik heb het wellicht in jouw ogen niet volledig beschreven. Dit is een ander verhaal.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
27 februari 2016
Dat je broer voor een trein is gesprongen, is heel erg en op zich veel te wreed voor ieder mens om zo te eindigen. Inderdaad, iedereen beschikt zelf over zijn/haar eigen leven, maar soms is de kijk op zichzelf noodlottig vertroebeld en dan is ingrijpen gewenst en verplicht. Je noemt namelijk niet de vele gevallen, die door integere hulpverleners van de dood zijn gered. Juist daar mag wel eens wat extra aandacht aan besteed worden. Overigens zijn we niet alleen van onszelf, maar ook in connectie met andere mensen, wat je ook maar even simpelweg wegwuift. De drang om anderen te redden, komt voort uit de behoefte om potentiële zelfdoders van hun ongelijk te overtuigen, want teveel suïcides worden door een zeer beperkt overtuigingsvermogen gepleegd. Het is te gemakkelijk om aan zielig slachtofferschap toe te geven. Er zijn vaak nog talloze uitwegen in dit leven mogelijk!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)