Zelfbeschikkingsrecht op leven en dood
Vanaf dat we geboren worden doen artsen hun uiterste best om ons te redden als we iets gaan mankeren. Soms tegen beter weten in. Is het altijd goed om ons te willen redden? In het leven zijn vele mensen die niet gered willen worden maar die toch gered worden met alle gevolgen van dien. Aan bed of huis gekluisterd door blijvend lichamelijk en/of geestelijk letsel waardoor het leven bemoeilijkt wordt. In zichzelf opgesloten omdat men niet meer kan communiceren. Of opgenomen in een kliniek om tegen zichzelf beschermd te worden.
Waar komt de drang vandaan om mensen in leven te willen houden? En helemaal waarom wanneer het tegen de wens van de persoon in is? Hoe belangrijk is het voor een arts om iemand in leven te houden als de persoon het zelf goed vindt om te sterven? Het ego, beroepseed, de wet, nabestaanden? Zou het wellicht beter zijn om de persoon de vrijheid te geven om over te kunnen gaan. Wat een mooiere gift kan er zijn dan dat iemand daar de vrijheid in krijgt?
Een vriend van mij wil dood. Het is niet mooier of lelijker dan het er staat. Hij worstelt al jaren met zijn leven hier op aarde en het is genoeg, vindt hij. De manier waarop hij uit het leven wil stappen heeft hij ook al bedacht; ophanging. De afgelopen weken heeft hij tweemaal met het touw in zijn handen gestaan. De laatste keer werden zijn handen rood en kreeg hij eczeem tussen zijn vingers. Ook in zijn hals kreeg hij een eczeemplek. Bij zijn handen is het weggetrokken maar in zijn hals zit het nog. Uiteindelijk was hij er niet toe in staat. Ik vermoed dat het eczeem een stressreactie is geweest, zoiets als gordelroos bij grote stress kan ontstaan.
In mijn leven heb ik mogen zien en horen hoe processen kunnen verlopen bij mensen die uiteindelijk toch resulteerden in de dood. Door fysieke of door psychische omstandigheden. Een broer van mij overleed door voor een trein te springen. Een tante door ophanging. Een andere broer is verdronken door epilepsie. Een dochter van een vroegere vriendin door kanker. Nog drie vrouwen die ik gekend heb door kanker. Mensen die door druggebruik zijn overleden. Dit jaar is er nog een vrouw in mijn straat door verhanging om het leven gekomen. Op Bevrijdingsdag nota bene.
Wat al deze mensen met elkaar gemeen hebben is dat ze gevochten hebben in het leven om te overleven. Ieder op zijn/haar eigen wijze. De een in een instelling voor mensen met psychiatrische problematiek. De ander in een ziekenhuis. De ander in de samenleving met of zonder middelen.
De dood is niet te voorkomen. Wel uit te stellen. Doch als iemand er voor kiest er uit te stappen dan is in mijn ogen die persoon vrij om te gaan. Of dit nu leuk is of niet. Er bestaat een pil van Drion. Deze zou mensen in staat stellen om op een vredige humane manier afscheid te nemen van het leven.
Gezien de huidige ontwikkelingen dat ook bejaarde mensen een einde aan hun leven maken door de huidige wetgeving, denk ik dat het een goede zaak zou zijn als we deze pil gaan toestaan en legaliseren. Daarnaast is van belang dat de mens meer beschikkingsrecht krijgt over zijn/haar eigen leven. Nu is het eigenlijk zo dat de wetgeving beslist wie er mag sterven en wie niet. Dit moet wat mij betreft gestopt worden. De mens is geen bezit, gevangene van de overheid, een instelling of hulpverlening. De mens is van zichzelf en van niemand anders. Met of zonder psychische nood. Hulpverlening doet vaak haar uiterste best om technieken aan te reiken om iemand op andere gedachten te brengen. Als de persoon aan wie hulp verleend wordt hier niet aan kan voldoen dan is het gevoel van mislukking meestal nog groter. Dit maakt de stap voor diegene naar zelfmoordgedachten kleiner.
Hulpverlening kan uiterst vermoeiend zijn door mensen waarmee je niet genoeg aansluiting vindt. Die confronteert vaak voornamelijk met de onvermogendheden. Er wordt niet voldoende gecommuniceerd omdat er gewoonweg geen geld, dus tijd voor is. Een aanname, invulling, mening en conclusietrekking is gauw gemaakt en vaak onvolledig of niet correct. Dit maakt dat het voor de persoon in kwestie moeilijk is om gezien te worden voor wie die werkelijk is.
Bovenstaande blog schreef ik op zaterdag 4 oktober 2014 op Blogspot.nl. Het is en blijft actueel. Vorig jaar december heeft een oude vriend euthanasie ondergaan omdat hij uitbehandeld was na 2 levertransplantaties die zijn lichaam niet verder konden ondersteunen. Het lichaam was op en hij moe van het zieke lichaam. Ik gun hem die rust en vrede.
Geplaatst in de categorie: moraal