ERRARE HUMANEM EST
Toen ik de vier luie, zachtgele, leren stoelen naderde, zat er al een dame op leeftijd in een ervan te lezen. Het leeshoekje vormde een stil eiland in de bibliotheek. Ik groette en zeeg neer. Uit mijn tas viste ik het boek waarin ik thuis al was begonnen. Het las als een trein. Ik had het voor een euro op de kop getikt in een kringloopwinkel. Ik had twee uur de tijd om te lezen en eventueel wat te schrijven sinds mijn kleindochter op woensdagmiddag, mijn vaste oppasdag, twee uur achter elkaar danste in het wijkgebouw, waarin ook de bibliotheek was gevestigd. Ik zette mijn leesbril op en sloeg het boek open op de plek waar een wit memoblaadje tussen de bladzijden zat.
De hoogbejaarde vrouw tegenover me glimlachte af en toe onder het lezen. Na een poosje legde ze haar boek neer en pakte een tweede van het stapeltje dat op het tafeltje voor haar lag. Na een paar bladzijden legde ze het boek zuchtend neer en werd een beetje ongedurig. Ze rommelde wat in haar tas, zette een andere bril op en wiegde wat heen en weer, alsof ze op wilde staan, maar niet durfde. Daarbij giechelde ze nogal, terwijl ze tegelijkertijd in zichzelf gekeerd leek. Ik had de indruk dat ze wat verward was, toch geen dementie hoopte ik?
Een man die zich inmiddels ook bij ons had aangesloten viel het ook op. Hij vroeg of hij haar ergens mee kon helpen en of ze soms hulp nodig had bij het opstaan. Dat was niet het geval, maar ze liep vandaag voor het eerst met een stok vertelde ze. Het was zo nieuw allemaal en ze wist nog niet hoe ze haar keuzeboeken mee moest nemen, haar tas moest dragen en op moest staan om haar stok te grijpen die naast haar tegen de leesfauteuil leunde. Ze moest ook nog een boek inleveren en dat alles zonder om te vallen. Nee, zelf opstaan, dat zou haar wel lukken, maar de rest? Ze kwam handen tekort door die stok.
Ik vertrouwde haar toe dat ik ook nu en dan een wandelstok nodig had. Sinds ik was gevallen
liep ik bepaald niet meer als een kievit. Ik bood aan het ene boek in de inleverbak te kiepen, het andere voor haar door de scanner te halen bij de uitleen en het derde boek dat haar niet aansprak voor haar terug te zetten. Dat deed haar zichtbaar goed en ik schaamde me een beetje dat ik haar binnenpret, want dat was het, niet goed had in weten te schatten.
‘Ik zal wel wennen aan mijn stok hoor, maar dit is de eerste keer dat ik hem gebruik en dat is vreemd. Ik moet me echt bezinnen hoe of wat en in welke volgorde vooral.’
Ik liep met haar mee naar de uitgang. Het favoriete boek paste net in haar tas. Ik raadde haar aan de volgende keer een grotere tas mee te nemen en het hengsel van de schoudertas over haar hoofd te doen en dan schuin over haar linkerschouder, zodat de tas half voor haar buik kwam te hangen. Dat vond ze een goede tip en ik vroeg of ze nog ver moest. Dat was niet het geval. Haar auto stond voor de deur. Omdat ik zelf geen rijbewijs had, bewonderde ik haar ten zeerste. Ik realiseerde me hoe belangrijk het is om niet meteen mensen in te vullen, maar altijd te checken hoe de vork nu echt in de steel zit. De verder zo vieve dame nam hartelijk afscheid. Ik keerde terug naar de leeshoek. Nu had ik op mijn beurt last van heimelijke genoegens. Je vergissen is menselijk dacht ik, alle foute inschattingen en flaters die ik tot nu toe tijdens mijn leven maakte vergoelijkend overziend en weer loslatend. Al doende leerde men nu eenmaal. Het was licht, want lente, de zon scheen en ik leefde, intenser dan ooit. Je bent eigenlijk nooit volledig gekleed tot je een glimlach draagt zou ik later die dag lezen.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ouderen
ouderen
1.129
Geef je reactie op deze inzending: