Inloggen
voeg je column toe

Columns

De scootmobiel, die maar niet kwam!

Het is alweer een poosje geleden, dat mensen van de gemeente bij haar langskwamen omdat ze steeds slechter ging lopen. Ze kwam amper nog buiten en als dat al het geval was, bij het nakomen van een afspraak voor het ziekenhuis, tandarts, of gewoon boodschappen doen: ze was altijd aangewezen op mensen die voor haar reden.

Tot de arts zei: u moet een scootmobiel want dit kan niet langer zo, en zo ging ze overstag, dat moest dan maar...het gaf aan dat ze dingen dan weer zelf kon doen en het gaf ook aan dat ze niet elke keer iemand hoefde te vragen: wil je me even brengen?

En zo werd de molen in werking gesteld, werd er contact gelegd met een leverancier die voor een scootmobiel moest zorgen. Ze kreeg een telefoontje dat: omdat het om een speciaal geval ging (ze voelde zich ook meteen heel speciaal) het eventjes kon duren, voor het apparaat zou worden afgeleverd.

Verleden week kwam het verlossende telefoontje, een afspraak was snel gemaakt en dag en tijd werden afgesproken. De dag kwam, de dag verliep en de dag liep op zijn eindje, geen scootmobiel, geen telefoontje...niks.
Ze greep om zes uur de telefoon om te vragen of ze sowieso nog kwamen maar de dame aan de telefoon wist nergens van, of ze eventjes wilde wachten want dan zou ze worden doorgeschakeld met de monteur, die natuurlijk ook nergens van wist.

Teleurgesteld legde ze de telefoon neer en besloot middels een contactformulier een bericht achter te laten. Eigenlijk helemaal geen stijl om helemaal niks te laten weten maar dat terzijde. De dag erna, na een treurige nacht, pakt ze opnieuw de telefoon en krijgt een alleraardigste man aan de telefoon. Ze vertelt dat ze boos is, dat ze teleurgesteld is, maar bovenal: dat in deze tijd van communiceren het onbegrijpelijk is dat niemand de moeite neemt iets te laten horen.

Dan zegt de man: er was een technisch mankement aan de scootmobiel en deze kon niet worden afgeleverd, ja dat snapte ze dan nog wel, maar wat ze niet begreep was dat ze ervoor gezorgd hadden dat ze geen meter buiten de deur ging. Ik voelde met haar mee, begreep haar boosheid ook nog, de man van het bedrijf eveneens.

Een nieuwe afspraak werd gemaakt, waarop ze zei: ik geef u ook mijn mobiele nummer want als het nu fout gaat word ik wel zo boos...U verplicht me om een hele dag binnen te blijven, terwijl er niemand op komt dagen. Dat snapte de begripvolle man eveneens en zei er haast mee te maken. Zoals het er nu uitziet krijgt ze haar vervoermiddel volgende week, mocht dat niet zo zijn, dan maken we er deel 2, 3, enzovoorts van.

Het mag en kan niet zo zijn, dat in deze tijd mensen niet de moeite nemen om eventueel iets te laten weten als iets niet doorgaat, of als iemand een dag of wat later komt. Wanneer je zoiets uithaalt bij het ziekenhuis, betaal je mooi de tijd die voor je gereed stond, dus ik hoop dat ze haar dat ding snel brengen, want dit slaat nergens op. Ik duim voor je.

Schrijver: An Terlouw, 3 september 2016


Geplaatst in de categorie: moraal

4.0 met 5 stemmen 195



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
4 september 2016
Fijn dat ze nu mee kan doen in de optocht der gladiatoren van het prachtige fotootje.
Mooi vooruitzicht voor de pensionado's dat ze tot aan het hek van het kerkhof kunnen blijven racen..

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)