NOT GUILTY
Onschuld. De winkelketen van de rookworst en tompouce gelooft er niet meer in. Ook de plaatselijke politie van mijn woonplaats heeft er moeite mee. Dat bleek uit het verhaal van mijn vriendin.
Mijn vriendin was op cadeautjesjacht. Ze stond voor de wand van de cadeaukaarten en kon niet kiezen. Ze had een stuk of vijf kaarten in haar hand. Toen ze even achterom keek, zag ze de lederwarendisplay met prachtige portemonnees, maar ook leuke pasjeshouders liggen. Ze stond nogal te hannesen, want had haar handen vol; eigenlijk niets voor haar. Ze hing vier van de vijf cadeaubonnen terug en toog naar de kassa. Op weg daarheen greep ze nog een paar leuke sloffen. Ze betaalde en liep naar de uitgang.
Daar ging het detectiealarm af. Omdat dat wel vaker het geval was in het beoogde warenhuis, was ze gewend dat de caissières haar toewuifden, ga maar hoor; het ligt aan het systeem. Ze keek dus glimlachend om en zei: ’Het is weer eens zover hoor.’ De dames achter de balie verblikten of verbloosden echter niet. Mijn vriendin werd meegenomen door het hoofd van de beveiliging. Haar werd gesommeerd haar tas uit te pakken. Tot haar verbazing lag er een leren portemonnee ter waarde van 18 euro op de bodem van haar tas. Ze begreep er niets van. Zou hij in haar tas gevallen kunnen zijn?
De politie werd erbij gehaald en ze werd afgevoerd naar het bureau voor verhoor. Ze was wat lacherig. Dit was vast voor een programma met een verborgen camera. Maar eenmaal aan tafel met twee robuuste, getatoeëerde agenten tegenover haar, door wie ze niet werd geloofd, werd ze achtereenvolgens humoristisch, boos en sarcastisch om uiteindelijk in tranen uit te barsten. Hoe ze ook pleitte wat ze ook zei, het werd afgedaan met: ‘Ja, dat zeggen ze allemaal, mevrouw!’
Tot een bekentenis kwam het niet, want ze was zich echt van geen kwaad bewust en niet van plan voor iets te boeten wat ze niet had gedaan. De tijd verstreek. Ze dacht wanhopig aan de verjaarstaarten die al uren in de kofferbak van de auto lagen en vroeg ze of ze mocht gaan, omdat ze die avond nog op moest passen; een leugentje om bestwil. Ze mocht zelf geen telefoontjes plegen, dus belde de sterke arm der wet haar echtgenoot, die van geen oppassen wist. Koren op de molen voor de dienders.
‘U bent wel een beetje in de war hè, mevrouw?’ had het honend geklonken.
Toen werd het tijd voor vingerafdrukken. Vijf pogingen om deze digitaal af te nemen, mislukten. Ad rem als ze is, wist ze nog uit te brengen:’ Ja, dat komt natuurlijk omdat ik onschuldig ben dat het niet lukt.’
Ook bij het foto nemen, weigerde de apparatuur.
Acht uur lang werd ze vastgehouden. Toen ze mocht gaan was ze een boete van 200 euro, een strafblad, plus een jaar lang een bezoekverbod aan het bedoelde filiaal rijker. Ten afscheid had een treiterig, vernederend ‘dahag, mevrouw’ haar vergezeld.
Dit beleid ging wel heel erg ver. Zouden ik en andere mensen die haar kennen, in een jury zitting hebben, zoals in Amerika, zou de uitkomst NOT GUILTY zijn geweest. Maar ja, wij leven in Holland, met zijn koetjes en zijn weiden, waar de molens draaien in hun volle pracht en de bollen bloeien in hun schoonste pracht. Maar niet heus!
Ik ben dol op de hazelnoot koffiespecialiteit van dit warenhuis en werd altijd vrolijk van de gefloten herkenningstune waaronder het je bedolf, maar vanaf nu zet ik er geen voet meer over de drempel en word ik pisnijdig als ik het deuntje hoor. Toen mijn man het plagerig van zijn smartphone liet schallen, kon ik hem wel wurgen.
Terwijl mijn vriendin de volgende dag als protest de gekochte spullen terugbracht en haar geld cashte, stond de hoofdbeveiliger direct weer achter haar. Ze had toch een bezoekverbod van de politie meegekregen? Dat kon ze niet beamen. Ik hou niet meer zo van Holland. Nou ja, wel van het landschap, maar niet van de mentaliteit en het verlies van het geloof in het bestaan van onschuld dat er heerst.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: actualiteit
Onschuldig
77
Geef je reactie op deze inzending: