Inloggen
voeg je column toe

Columns

Aanstekelijke meezingfeesten

In dit miezerige jaargetijde blijf ik hardnekkig zoeken naar opgewekte muziek. Daarbij stootte ik op het singalong-verschijnsel. Dat kwam zo: iemand had een pakketje in mijn brievenbus gewurmd. Mijn waakzame benedenburen vertelden dat ‘een man-op-een-fiets’ met het geschenkje bij me had aangebeld. Haastig-nieuwsgierig uitgepakt, er zat een cd van Anouk in, ‘Sad Singalong Songs’.
Een verwarrende titel. De showbizz geloofde indertijd (2013) dan ook niet dat de Haagse vedette echt van plan zou zijn om over te stappen naar de Ronnie Ruysdael-meezingfeestentoer. In het assonerende Sad Singalong Songs zit dus een contradictie: Anouk plus Sing-A-Long-grootheid Max Bygraves? Ik dacht het niet.
In Engeland heeft ‘theater-variété’ lang de status van topamusement behouden. Entertainers als Max Bygraves, Ronnie Corbett, Ken Dodd en Frenkie Howerd deden daarmee hun voordeel. Van dit viertal had Bygraves (1922-2012) de grootste reputatie. Zijn sing-songs waren shows waarbij liedjes niet meer met een standaardgrap werden ingeleid, maar avondvullende potpourri’s van song, dance en schunnigheden als ‘Oh oh McEnroe’. De Bygraves-shows borrelden over van nooit eerder vertoond nonstop-amusement.
Alles in Bygraves’ voorstellingen draaide om aanstekeliijkheid. Zodra de muziek inzette, lag de zaal plat. De mensen lieten zich van de ene in de andere show-stopper meesleuren: je kon er heerlijk je stress in kwijt. Zijn all-time lijflied was ‘It’s A Sin To Tell A Lie’. Daarmee opende en besloot Bygraves jarenlang zijn interpretatie van medley-zingen. Iemand vertelde me, trouwens, dat de moderne XITE-singalongs, te beluisteren op zaterdagavonden, een bruikbaar format zijn en dat de productiekosten zeer laag zijn.

Schrijver: Ton Mantoua, 27 januari 2018


Geplaatst in de categorie: muziek

4.0 met 1 stemmen 71



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
27 januari 2018
Lijkt me een geweldig effectieve therapeutische massage van de gemeenschappelijke strottenhoofden en hun meevibrerende mensmembranen. Ik ken het verschijnsel alleen van de grammofoonplaat (een tegenwoordig uit het bakelieten graf herrijzende geluidsdrager) waarop community 'Music Hall' avondjes voor thuisgebruik waren vastgelegd.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)