Onmogelijke combinatie
Enkele opmerkingen over Pavarotti en ik word uitgeroepen tot Pavarotti-expert. U vraagt me of Pavarotti en Sinatra ooit een duo waren. Jazeker, beide heren hebben wel degelijk schouder aan schouder het glorieuze ‘My Way’ opgenomen. Het resultaat staat op de cd ‘Tachtigste Verjaardag’, verschenen drie jaar voor het overlijden van Old Blue Eyes. Maar het lijkt alsof de producers weinig aandacht wensten voor deze versie. Eveneens kan een rol hebben gespeeld dat platenbaas Phil Ramone, na Duets 1 en Duets 2, een speciale duetten-cd (uitsluitend gewijd aan het epos rond ‘My Way’) wilde uitbrengen. Het plan kwam echter niet van de grond omdat in die tijd lauw werd gereageerd op al Sinatra’s nieuwe werk.
Na het concert dat José Carreras, Placido Domingo en Luciano Pavarotti (The Three Tenors), op de slotavond van voetbal-WK’94, in het Dodger-stadion van Los Angeles gaven, ontmoette het tweetal elkaar en werd al gesproken over gezamenlijke projecten. Sinatra was enthousiast over de medley ‘A Tribute To Hollywood’. Vol verwachting ging de robuuste Italiaan een paar dagen later naar de Reprise Studios. Hij wist uiteraard dat ‘My Way’ een complex muziekstuk is, moeilijker van constructie dan je zou denken; begin je in de ‘verkeerde’ toonsoort, dan gaat het wringen en verliest het lied aan glans. Maëstro Luciano was bereid om de opname desnoods honderd keer over te doen, Francis Albert niet. In zijn Capitol-jaren stond hij bij musici al bekend als notoire ‘one-taker’, hetgeen overigens niet wil zeggen dat Sinatra slecht voorbereid aan het maken van platen begon.
Aan de Pavarotti/Sinatra-interpretatie van My Way is het ‘onmogelijke’ van deze super-affiche te merken. Zet twee virtuozen naast elkaar en een uitzonderlijk resultaat is niet gegarandeerd. Beide grootheden deden wat ze moesten doen, maar een halfbakken opname kon niet worden vermeden. Heel jammer, het werd een 13-in-een-dozijn-nummer.
Geplaatst in de categorie: actualiteit