Leedrijders

Sterke stijging in het aantal extreme snelheidsovertredingen in de auto, meldden nieuwsrubrieken recent. Ook in bebouwde kom scheuren stoere rijders in toenemende mate veel te hard langs woonerven. Verbaasd ben ik niet. Al een paar jaar constateer ik als autorijder en middelbaar elektrische fietser toenemende gekte op Nederlands wegen. Op verjaardagen qua onderwerp een topper. Velen meldden ervaringen met verbijsterend inhalen, hard rijdende fietsers zonder licht scheurend over rotondes, bumperklevende private lease autootjes en lomp rijgedrag van ouderen in hoge instapauto’s met grote wielen en bedreigend koetswerk.

Boven de vijftig zijn is vast de oorzaak van mijn geklaag over krankzinnige turbulentie in verkeer in vooral stedelijke gebieden. Hoewel ook op snelwegen de bezopen honderd dertig kilometer aanleiding lijkt tot onbegrijpelijk scheuren op linkerbanen. Ach, ik kan als jong bejaarde uiteraard het tempo van het moderne verkeer niet bij benen. Maar nu ook media over onderzoeken rapporteren, dat wel degelijk het aantal verkeersdoden stijgt en veel meer ongelukken gebeuren, ook op fiets en scooter, lijkt meer mis dan mijn eigen gezeur over snelheidsduivels. In het globaal goed geregeld Nederland ontstaat zo een akelige situatie.

Deelnemen aan verkeer betekent namelijk méér risico’s lopen op diep leed veroorzaken bij anderen, of zelf slachtoffer worden. Nu objectief waarneembaar is, dat verkeer extra bedreigend is, spreken eigen ervaringen boekdelen. Hoe vaak zag ik een paar honderd meter voor een stoplicht nog snelheidsduivels mij passeren? Dit om één auto eerder bij de streep te staan? Dan het aantal private lease autootjes, waar vooral jonge dames en heren in orgastisch gassen losbarsten bij het waarnemen van mijn oude Zweedse auto. Dit door eerst te bumperkleven, om vervolgens drie seconden eerder de welbekende rotonde te bereiken.

Apart probleem blijven fietsers. Heel gezond en klimaatvriendelijk. Met of zonder licht nemen fietsers echter, oud en jong, vaak met forse snelheden rotondes en afslagen waar zij voorrang hebben. Voorrang nemen zij regelmatig zonder snelheid te minderen. Automobilisten met gespannen nekspieren om deze horzels te ontdekken, schrikken zich dan een ongeluk. Zo gaat geen dag in het verkeer voorbij of op korte stukken wordt gepasseerd, gescheurd of idioot snel opgetrokken. Afremmen om erger te voorkomen, levert vaker een middelvinger op. Of een tijdje terugpesten met afsnijden en met lichtflitsen je boosheid tonen om een verloren halve minuut reistijd.

Psychologen hebben vast verklaringen voor dit toenemende lompe verkeersgedrag. Mijn suggestie: maak auto’s minder comfortabel. Al die vernieuwende toeters en bellen, met parkeerautomaat, gewone automatische versnelling, piepjes bij te dicht naderen, ingrijpen bij plots remmen, ergonomische stoelen, minder motorlawaai. Dit alles zorgt voor meer roekeloos gedrag. Hoe gemakkelijk is het immers om in een moderne auto even of langdurig gas te geven. Stel verder e-bikes af op maximaal 20 km per uur. En verplicht de fietshelm voor fietsrijders boven de vijftig jaar. Voorlopige conclusie: in moderne verkeergekte lijkt weinig ruimte voor empathie.

verkeer slachtoffers slachtoffers rijstijl

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 454