Inloggen
voeg je column toe

Columns

Breedspraak

Ondanks dat de klok net negen uur had geslagen, was het al een warme dinsdagochtend in het kantoor van mijn jobcoach Karin van C3werkt aan de Teugseweg. "Toch best lastig dat solliciteren Karin." merkte ik op. "Schrijven, bellen, netwerken, open sollicitatie, tot nu toe levert het nog weinig resultaat op. Ik bedoel, ik heb tijd, maar ik wil ook niet te lang thuis zitten, daar wordt je alleen maar lui van." Karin knikte: "Dat begrijp ik Eric. Kijk, je CV ziet er prima uit en op je LinkedIn is ook niet veel aan te merken. Je hebt prima competenties, humor en bent communicatief sterk. Dus als je ergens op je plek zit, dan zal elke werkgever daar erg blij mee mogen zijn. Geen twijfel over mogelijk." "Maar..?" vulde ik haar aan. "Nou ja" vervolgde ze "het gaat om hoe je in eerste instantie binnenkomt, gezien wordt en daar ligt voor jou een verbeterpunt. Ik zeg het maar gewoon,... je hebt last van breedspraak."

Vragend keek ik haar aan: "Breedspraak? Wat bedoel je precies?" Karin zei: "Het mag allemaal wat korter, energieker. Je bent hartstikke goed, maar je moet jezelf in een eerste contact binnen een paar minuten neerzetten, verkopen. Begrijp je wat ik bedoel?" "Oké, ik hoor wat je zegt. Zoals bijvoorbeeld in een elevator pitch, een liftgesprek." zuchtte ik. "Weet je Karin, voor al mijn sollicitaties doe ik zeer uitvoerig research. Niet alleen naar wat voor een bedrijf het is en of ik daar zelf graag zou willen werken, maar ik kijk uiteraard eerst ook of ze überhaupt een lift hebben. Anders heeft zo'n gesprek ook geen nut." Karin reageerde: "Uh, maar.. " Ik vervolgde: "Kijk, hier in het oosten is het allemaal laagbouw tegenwoordig. Prefab blokkendozen. Vrijwel geen lift te vinden voor een gesprek van dertig seconden, laat staan voor vijf of tien minuten. Tja, misschien heb je in de Randstad meer kans, daar staan nog wat kantoorflats. Maar ja, of dat nu zo aantrekkelijk is, qua reistijd en zo.. "

Ik vertelde haar dat ik zelfs accurate berekeningen had gemaakt hoeveel verdiepingen zo'n kantoorflat wel niet moest hebben voor een efficient liftgesprek. "Minstens vijftig en dan moet het nog een vrij trage lift zijn ook. Niet zoals die in de wolkenkrabbers in New York of San Francisco, dat zijn van die turboliften, maar.." Er werd op de deur geklopt. Karin keek op haar horloge: "Eric, de tijd.." En terwijl ik mijn verhaal vervolgde liep ze naar de deur: "Nog vijf minuutjes" fluisterde ze tegen de persoon aan de andere kant. "Bovendien Karin, ook al zou dat qua tijd wel passen, dat is nogal een eind weg. Qua reiskostenvergoeding komt dat nooit goed voor zo'n eerste sollicitatiegesprek. Toch?" Karin keek me een beetje beduusd aan: "Maar je hebt..." Opnieuw werd er geklopt, iets indringender ditmaal. Ze liep nogmaals naar de deur: "Het spijt me echt, het duurt nog heel even. Zo klaar. Sorry!"

"Ik hoor ook wat je zegt over gezien worden." zei ik "Maar dat is ook gemakkelijker gezegd dan gedaan. Laatst sprak ik iemand met psychische klachten over precies dat onderwerp. Hij was bij de psychiater naar binnen gestapt en had gezegd: "Dokter, ik heb het gevoel dat ik niet wordt gezien, dat ik door iedereen wordt genegeerd." Die psychiater kijkt op van zijn bureau, drukt op de zoemer en roept: "Volgende patient!!!" Nou daar zit je dan, twee meter acht schoon aan de haak en niemand die je ziet. Diep triest. Maar het gebeurt.." Karin gooide haar handen in de lucht: "Mijn God Eric..." "Precies Karin." onderbrak ik haar "Precies dát!" Ik meende enig geroezemoes op de gang te bespeuren en haalde de schouders op: "Het leven is tegenwoordig een dagtaak. De zorgeloosheid is weg. Ik weet nog goed dat mijn vader..."

Karin sloeg met haar vlakke hand hard op het bureau: "En nu is het genoeg!" Ik keek haar verbouwereerd aan. Ze riep: "Het is verdorie al half zes! Ik heb allemaal boze lui op de gang die al de hele dag op hun afspraak wachten, ik wil naar huis, maar jij blijft maar praten en praten en praten. Je had vanochtend ook gewoon kunnen zeggen: "Ja Karin, ik begrijp het. Dan was het klaar geweest." Ik keek haar schuldbewust aan: "Sorry! Ik had niet in de gaten dat het al zo laat is. Ik begrijp het. Sorry, sorry, sorry!" Ze zuchtte diep: "Ach nou ja, laat maar. Kom, naar huis. Ik verzin wel iets." Ze deed de deur van haar kantoor open en we keken recht in het gezicht van een op rellen beluste groep mensen. Toen ze me zagen staan riepen ze in koor: "Oh nee hè, Martens! We hadden het kunnen weten." Karin keek verbaasd: "Kennen jullie elkaar?" "Ja natuurlijk." werd er geroepen "Laat ons raden. Breedspraak zeker?" Karin knikte: "Ja, het spijt me, ik kwam er gewoon niet tussen."

Verontschuldigend lachend hief ik mijn handen in de lucht: "Mijn schuld jongens. Ik had er geen erg in. Kijk het zit namelijk zo.." "Geen erg in? Geen erg in??" riep een man met een rood aangelopen gezicht, terwijl hij zijn mouwen oprolde "Je lijkt het nogal grappig te vinden. Mijn hele dag naar de knoppen. Geen erg in! Ik zal je leren andermans kostbare tijd te verprutsen met je breedspraak." Dreigend kwam de groep dichterbij. Karin trachtte de boel te sussen: "Mensen, probeer kalm te blijven. Geweld lost niets op. Ik maak een nieuwe afspraak met jullie!" Priemende vingers en gebalde vuisten vlogen in mijn richting en als uit één mond klonk: "Helemaal prima Karin! Maar dan niet op dezelfde dag tegelijk met hèm!"

"Nogmaals mijn excuses mensen!" zei ik bedeesd vanachter Karin's rug. "Maar nu we hier toch zijn. Als jullie nog iets voor me weten, of binnen jullie netwerk iemand kennen, dan zou ik dat zeer waarderen. Bel of mail me of laat een berichtje achter op LinkedIn." De korte stilte die volgde maakte via ongeloof plaats voor vuurspuwende ogen: "What the f..., de brutaliteit! Wegwezen jij, voor er ongelukken gebeuren!" Ik moest erkennen dat mijn normaliter zo sterke competentie timing me op dit bewuste moment wellicht in de steek liet en schoot achter Karin vandaan de gang in, richting uitgang, met de woedende menigte op mijn hielen. "Maar ik ben nog beschikbaar!!" riep ik nog achterom, echter het was aan dovemansoren gericht. "Lieve Heer, mijn leven voor een lift, al is het er maar ééntje van twee verdiepingen." prevelde ik nog. Maar helaas, mijn gebed werd niet verhoord. En terwijl ik crowdsurfend door de massa naar buiten werd gedragen kwam naast de paniek het besef: "Ik begrijp het mensen. Breedspraak. Verbeterpunt. Echt, ik begrijp het! Maar als ik jullie nu eens vertel dat... " U begrijpt, het bleef nog lang onrustig aan de Teugseweg die avond..

Schrijver: Eric Martens
10 september 2019


Geplaatst in de categorie: humor

4.0 met 1 stemmen 126



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)