Solliciteren
Het is zo ver. Voor het eerst in ruim veertig jaar solliciteren. Niet eenvoudig, als je enige ervaring tot nu toe bestaat uit je fiets tegen de muur van de Diepdruk te zetten om even bij te komen van de inspanning, om vervolgens naar binnen geroepen te worden met de vraag: "Hey jij daar, kom hier, niet weggaan! Hulpdrukker, lijkt je dat wat?" De rest is history.
Toegegeven, het is moeilijk om me er toe te zetten, dat solliciteren. Zeker als je hart er nog niet aan toe is. Hoe pak je het aan? Waar begin je? Ik heb in eerste instantie gepoogd om de verbinding met het verleden via kleuren vast te houden, om de overgang te verzachten. Mijn eerste poging: Ikea! Het blauw en geel past immers prima bij de kleuren van Roto Smeets. Zenuwachtig zittend in een fauteuil, model Lidhult, wachtte ik op een seintje van de HR-mevrouw. De deur ging open: "Meneer Martens, komt u binnen." Ik betrad een ruimte met een vrij minimalistisch design; een tafel, model Skarsta en één stoel, model Renberget. De Zweedse HR-mevrouw, model Agnetha, maakte een handgebaar naar een pakketje in de hoek: "Goed, zet die stoel in elkaar en ga zitten."
Vragend keek ik haar aan. Ze knikte nogmaals koel naar het pakketje: "Ga uw gang, dan kunnen we beginnen." Vertwijfeld begon ik aan de opdracht, maar het was onbegonnen werk. Na een uur had ik de rugleuning over, twee uur later meer schroeven dan waar ik mee begonnen was en weer een uur later zat de zitting andersom. Na vijf uur ploeteren kwam eindelijk het verlossende woord: "Bedankt voor uw komst meneer Martens, ik weet genoeg. U hoort van ons." Ik weet nog dat ik dacht: "Yes!! Er is dus een kans!" Naar later bleek, meer specifiek zes minuten later, tegen beter weten in...
Afgewezen! Hoe ik na dat telefoontje thuis ben gekomen, ik weet het niet meer. In een waas zette ik mijn fiets met veel kabaal in het schuurtje en wilde luid foeterend naar binnen lopen, toen een stem vanuit de schemering zei: "Nou zeg, wat een herrie! Waar is dat voor nodig?" Op het bankje voor het huis zat mijn 89-jarige buurvrouw Jannie. "Afgewezen. Keihard afgewezen" schreeuwde ik het uit.
"Och jongen, als dat alles is" antwoordde Jannie, "dat zal nog wel vaker gebeuren. Ik ben in mijn leven al zo vaak afgewezen, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Vier keer kwam ie niet opdagen in de kerk, twee keer was hij met de Noorderzon verdwenen, terwijl ik aan het bevallen was en alleen de laatste drie maanden al zijn er zeker veertien Instagram-relaties stukgelopen." Ze wees naast zich op het bankje: "Kom even zitten kwajongen en vertel."
Schouderophalend ging ik zitten: "Deze afwijzing heeft niks met relaties te maken Jannie. Ik heb vandaag gesolliciteerd bij Ikea. Afgewezen, omdat ik die verdomde stoel niet in elkaar kon zetten. Hoeveel mensen hebben dagelijks wel geen moeite om een hanglamp..., ach f**k it. Daar koop ik dus nooit meer wat!"
Jannie tikte een Marlboro Light uit haar pakje sigaretten: "Die afwijzing heeft alles te maken met relaties jongen. Een relatie van veertig jaar, die jij met de Diepdruk hebt gehad. Je bent gewoon nog niet klaar voor een nieuwe relatie. En bovendien, solliciteren is tegenwoordig een vak apart. Alles draait om profilering, competenties, vaardigheden. Intermediairs, job coaches, recruiters, noem maar op. Je bent een product op een enorme markt, dat vooral zichzelf moet verkopen." Ze nam een teug van haar sigaret: "Kijk, vroeger ging je met je vader mee en had je meteen een baan, of je nou wilde of niet. Hele generaties volgden elkaar zo op. Ik weet nog goed dat ik in 1951 mijn eerste raamovereenkomst bij de dames van plezier sloot hier op de Bokkingshang. Niks intake-gesprek of intercedenten, een weekje meedraaien met mijn moeder Blonde Alie, de Here hebbe haar ziel, dat was alles. Ja later, toen heb ik nog een HBO opleiding gevolgd en.."
Ik onderbrak haar: "Ho, wacht even, had je dáár een HBO opleiding voor nodig?" Jannie zuchtte: "Ja natuurlijk, wat denk jij dan? Horizontaal Beroeps Onderwijs. Ik heb het diploma nog in de la liggen. Prachtige cijfers."
Ze staarde in de verte: "Een mooie tijd was dat, niet dat oppervlakkige gejaag en gejakker van tegenwoordig. Ik weet nog dat ik vijfentwintig jaar in het vak lag..." Ik keek haar aan: "Uh, niet om het één of ander Jannie, maar ik dacht dat het hier om mij en mijn sollicitatie ging." Ze gaf me een duw: "Je combineert niet meer zo vlot hè jongen? Je hart zegt AC/DC, maar je haar zegt Omroep Max. Natuurlijk gaat dit om jou." Het puntje van haar sigaret gloeide: "Kijk, jouw fout bij deze sollicitatie is, dat je te veel in het verleden bent blijven hangen. Je zoekt houvast in de kleuren blauw en geel en verwacht dat daarmee alles bij het oude blijft. Roto Smeets, Ikea, blauw, geel, herkenning! Vind je het dan gek dat je afgewezen wordt. De kracht van het solliciteren zit heel ergens anders. In positiviteit uitstralen, vakmanschap, motivatie, creativiteit, communicatie, teamspirit. Niet in uiterlijk vertoon, maar uitgaan van je eigen kernkwaliteiten, je eigen kracht. Al mag je ook wel eens naar de kapper."
Ik sloeg een arm om haar heen: "Verdorie Jannie. Je hebt gelijk. Goh, kernkwaliteiten, eigen kracht. Mijn hemel, wat ben ik toch gezegend met zo'n wijze buurvrouw zoals jij." Jannie lachte: "Als je dat maar weet oelewapper. Het komt goed! Kom, we gaan naar binnen, het begint frisjes te worden. Kunnen we onderweg naar boven nog even een liftgesprek voeren en dan gaan we spekpannenkoeken eten. En kun je me daarna even helpen met een hanglamp, model Duncan, die ik na het Eurovisiesongfestival bij Ikea heb gekocht. Sorry!"
Om half vier 's nachts brandde er nog licht in Jannie's appartement. Ik bestudeerde de tekening voor de dertigste keer, keek naar de gedemonteerde lamp en neuriede nog maar eens hetzelfde deuntje. Het kon me echt niets schelen, want ik wist: Het komt goed!
29 september 2019
home.nlGeplaatst in de categorie: humor
IKEA
1.278
Geef je reactie op deze inzending: