De benen nemen bij een incompleet lijf!
Het verbijstert me, dat veel mannen afhaken in een relatie wanneer een vrouw ziek wordt, of eigenlijk formuleer ik dit verkeerd: als een vrouw de diagnose borstkanker krijgt, dan zijn er nogal wat stoere mannen die de pleitvaart nemen.
Tot mijn verbazing hoorde ik afgelopen week van een aantal dames dat dit hun overkwam en dat is pas goor! Daar zijn gewoon geen woorden voor....een dame zei dat haar echtgenoot letterlijk zei: ik heb een ander want tja een heel lijf is wat anders dan jouw lijf! Ik had graag tegenover die gast gestaan, hem een paar souvenirs gegeven die hem lang zouden heugen!
Het maakt me kwaad! Heel kwaad. Een jong vrouwtje vertelde dat: haar partner te horen kreeg dat ze geopereerd moest worden maar: meneer kon het niet aan en bleef weg, tot ze werd ontslagen, is niet op bezoek geweest ook! Meisje nummer drie zei: we hebben twee dochtertjes, meneer is vertrokken, hij kan het niet aan en is vervolgens aan de zwier gegaan met haar beste vriendin, meneer heeft moeite met een gehavende partner.
. Tjonge jonge zeg, alsof de vrouwen nog niet genoeg te verstouwen hebben met de verkeerde diagnose. Wat een afgekeurde lamzakken! Ik kan er met mijn verstand niet bij, het maakt me woest, dat blijkbaar de liefde in een perfect lichaam zit? Nooit geweten trouwens, dat je een vent aan je kunt binden door je uiterlijk, zonder opsmuk, zonder uitdagende toestanden, gewoon zoals je bent.
Natuurlijk hebben er ook vrouwen een stabiele en mooie relatie die standvastig zijn en blijven, meelijden met het borstkankerdrama, waar je in feite in een heel enkel geval met een kleine ingreep vanaf komt, maar desalniettemin ben en blijf je het zwaard boven je kop houden en het hangt aan een verdomd dun draadje, dat zeg ik je wel!
Ook in mijn geval is er steun geweest, genoeg om op terug te kunnen vallen, niet expliciet van familie, alhoewel er twee uitspringen, een man die er altijd is en een dochter zo mogelijk nog meer. Maar ook ik heb lelijk mijn gat verbrand door te denken dat iedereen wel zou snappen dat ik in een mallemolen zat, geen raad met mezelf wist en er al helemaal lastig over kon praten!
Wel kon ik op de gekste momenten in een niet te stuiten huilbui uitbarsten en vaak was er wel een arm of schouder die met me meeleed, op die ene keer na, in het bijzijn van een familielid krijg ik zo’n bui, niet te stuiten, die begreep niet wat te doen en deed dus niks, zegt genoeg, kon het niet, wist niet wat en wist niet hoe. Zegt alles- en niks! Zulke mensen hebben slechts 1 ding en dat is niet de titel ‘ gevoel’.
Dat een vrouw niet altijd praat over haar ziekte is logisch, maar dat ze steun nodig heeft, dat ze begrepen wil worden zonder teveel woorden, dat er doorgevraagd moet worden, al lijkt dat lastig, is een must! Want wij vrouwen willen er wel over praten maar dan met mensen die echt interesse tonen en niet naar mensen die het zo belangrijk vinden de halve wereld op de hoogte te brengen wat de buurvrouw bijvoorbeeld mankeert!
Dat is goor, net zo goor als die kerels die aan hun stutten trekken omdat hun partner niet meer “compleet” is, want: het hart en de ziel zitten er nog en die beste mensen, zitten er beiden tot: de dood ons scheidt.
... Partners die weglopen als ze de confrontatie niet aankunnen ...
Schrijver: An Terlouw19 januari 2020
casema.nl
Partner ziekte weglopen
91
Geef je reactie op deze inzending: