Inloggen
voeg je column toe

Columns

Vrijheid

Vrijheid. Een woord met mooie lichte klinkers, blauw als een lentehemel zonder vliegtuigstrepen.

Rotterdam in de oorlog. Twee families in een kerktoren boven het orgel op een verborgen zolder, jarenlang benauwd, tochtig, steenkoud of bloedheet. Dag na dag elkaars gezelschap verdragend op enkele vierkante meters.
Zonder Netflix of Playstation, ‘n zinken emmer, geboortes, jonge kinderen. Vanuit een klein hoog raampje de buitenlucht. Onvoorstelbaar.
Vrijheid, als ze in de lente (altijd weer die lente) van 1945 via een steile ladder afdalen naar
de kerk, tussen de banken door strompelen, de zware deur open duwen en dan het bombardement van zonlicht, stemmen, dansende straten. Gered.
Maar veel anderen verraden, aangegeven, verkocht. Hoe kun je.
Ik denk niet eens bij iedereen uit haat of antisemitisme maar gewoon omdat de gelegenheid zich voordoet, het je gevraagd of bevolen wordt. Of is het zo dat mensen zich kritiekloos schikken in de opgelegde orde.

Vrijheid. Ik zit samen met mijn lief nu al twee maanden in volledige lockdown. Dat moet omdat een van ons tot de absolute risicogroep hoort.
Geen mens komt binnen, we schuwen contact en eens per week schuifel ik schichtig na 11.00 's avonds over straat met de vuilniszak. Handschoenen aan voor de deurklink of trapleuning, het virus hecht zich en loert overal. Gaat overigens goed en we vermaken ons prima, geen vergeljk.

Maar zie hoe deze tijd je zelfbeeld bij de kladden grijpt.
Aan de overkant van de straat gaat op een zonnige middag de deur open en nestelt een gezelschap van zes mannen zich op keukenstoelen op het trottoir. Gemiddelde afstand een centimeter of 20. Bier erbij, bluetooth speaker, zwaaien naar passerende buurvrouwen.
Chill, tenminste voor 1 maart.
Nu schiet me dit als isoleman in het verkeerde keelgat.
Voor ik me realiseer wat er gebeurt heb ik met de iphone al een foto gemaakt, in eerste instantie voor mijn whats app groepje met als titel: ‘Het Nieuwe Normaal’.
Dan schiet als vlammende behoefte door me heen om de politie te bellen en ze aan te geven. Dit is toch!..

Aangeven.. Een onbekende gewaarwording. Op tijd vind ik de stok om mezelf een tik te geven. Maar toch.. Vrijheid, bezetting, herdenken. Zou ik? Toen? Kan ik voor mezelf instaan zoals ik altijd gezegd heb. Sinds die middag schrijnt de gedachte en maakt dat ik tijdens deze Dodenherdenking langer naar buiten staar dan de jaren ervoor.

Schrijver: Trawant
4 mei 2020

3.7 met 3 stemmen 112



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)