Stoere Praat Patiënten

Na een snelle rit met blauw zwaailicht aan de hartmonitor de mondige patiënt uithangen? Mooi niet. Stoere praat lukt slecht bij piepjes en fluittonen die je levensritme aangeven. Virus, infarct of ongeluk doen je tijdens de rit naar adem happen. Tussen infuus en zuurstof is het slachtoffer- indien bij kennis- hopeloos jaloers op beelden van gezond door sneeuw baggerende buurtgenoten. Met in hun kielzog een bonte kudde van platgebekte hondjes in combinatie met Duitse herders en andere stevige keffers. Maar dit terzijde. Bedenk wel, dat mondige patiënten wel kunnen bijdragen aan eigen herstel. Maar makkelijk is anders.

Mijn oude huisarts werkte als proef met diabetes patiënten die tijdens en na de consulten actief aan de slag gingen met leefstijladviezen en tips om goed met de medicatie om te gaan. Om zo tot een balans te komen tussen kwaal en dagelijks leven. Goed doordachte rollenspelen voor dokters, assistenten en patiënten waren het. Zo kregen de patiënten meer beheersing over de eigen chronische ziekte. Als amateur denk ik: goede aanpak. De werkelijkheid is helaas soms rauwer dan de theorie. De weerbaarheid van de patiënt valt in acute situaties best tegen. Bij ziekte of ernstige pech met Corona liggen de zaken anders.

Leidt openheid op dit punt eigenlijk tot betere en gelijkwaardiger communicatie tussen arts en patiënten? De praktijk valt volgens mij tegen. De ‘angst’ voor de autoriteit van de geneesvrouw en heer dokter is diepgeworteld. Een geïrriteerde specialist die je vragen als poepvliegjes wegwuift. Kijk maar uit, want deze zal door irritatie over jouw sukkelige vragen straks vast minder attent zijn. Spreken is hier zilver, zwijgen is goud. Vraag een gehaaste verpleegkundige om de tweemaal beloofde pijnstiller. Ja, dat valt toch best mee? Maar een paar keer slikken is dan toch wel het minste.

Op een vrieskoude dag stapte ik lang geleden het stadsziekenhuis in voor een korte opname. Gelukkig heel wat anders dan vervoerd worden richting de intensive care afdeling. De piepjonge leerling verpleegkundige begeleidde mij vervolgens rond lunchtijd naar een grote zaal met ouderwets hoge plafonds. Zeven patiënten probeerden er tijdens een verplicht rustuur te slapen. Aangekleed zat ik verkrampt op de rand van mijn aangewezen bed. Luid sprekend zegt de verpleegkundige: ‘Wanneer had u vandaag ontlasting?’ Fluisterend gaf ik antwoord. Tijdens het bezoek ’s avonds ontstak ik in verontwaardiging. Wat dachten zij wel!

patient communicatie arts angst virus ongeluk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 405