Hoera, het nieuwe abnormaal

Tot voor kort was somberheid over vele besmettingen nog troef, terwijl nu gejubel overheerst over versoepelingen en de richting naar het oude normaal. Bizar en irritant, dat ik daar geen dolblij gevoel over heb. Ook al betekent de toenemende vaccinatiegraad meer levensgeluk voor velen. En zeker voor de talloze ondernemers in diverse sectoren. En al helemaal voor onze kinderen. Volgens internationaal onderzoek zijn deze in Nederland in het Coronabeleid namelijk min of meer geofferd. Met andere woorden: het welzijn van onze kinderen had geen prioriteit. De snelle sluiting van de scholen was slecht voor welzijn van kinderen en jongeren.

Hoe dan ook blijf ik vervelend cynisch over het geleidelijk normaliseren van de samenleving. Ook al zal de afstand en het mondkapje nog wel even onze leefstijl kenmerken. Aan de andere kant zie ik in het krankzinnige verkeer een enorme toename van enerzijds dure auto’s- al of niet elektrisch aangedreven- en een fors aantal kleinere occasions. Want meer individueel vervoer, zo lees ik in de media. Zo gaan mensen massaal met auto het kind naar school brengen, naar de supermarkt, vrienden overvallen en wegen naar zee en natuurgebieden verstoppen. Op terrassen hangen trosjes mensen aan tafels. Gillen van de lach is weer normaal.

Alsof er niets gebeurd is de laatste anderhalf jaar. De goudgele rakkers in de zon leveren op zich een vrolijke aanblik op. Tijdens marktbezoek drommen de bezoekers om kraampjes en vergeten, al begerig snuffelend in de uitgestalde waar, de juiste afstand tot de medeburgers. Aan sommige tafels buiten voor de bruine kroeg klinkt keihard gepraat van mannen die vanachter een hier en daar ontwikkelde bierbuik elkaars grappen aanhoren. Bij zebrapaden en rotondes rijden kluwen fietsers en auto’s elkaar zo haastig mogelijk voorbij om honderd meter ruimte te winnen. Oudere ebikers blijven meestal breeduit naast elkaar rijden op de te smalle fietspaden.

De groepen wielrenners welke de Tour de France imiteren, rijden zwetend en hijgend langs de slome wandelaars en kalm fietsende recreanten en scheuren gevaarlijk snel af op de bochten in de weg. In de buurt van de scholen negeren jonge moeders in kleine auto’s de 30 kilometer. Vooral trekken zij snel op in woonerven en op wegen vlakbij de scholen. Dit naast de categorie materiële bofkonters met auto’s met hoge instap, waarvan de bestuurders zich qua snelheid en angst voor verkeersleed onaantastbaar wanen door hard op te trekken, op bumpers te blijven kleven en druk te toeteren als bij groen niet binnen een ondeelbare seconde een reactie volgt.

In speeltuinen, parken, in het verkeer, op terrassen, en straks weer met de visites, klitten de mensen weer samen, ze schreeuwen, uiten zich, knuffelen elkaar, praten de oren van je kop, kletsen regelrechte onzin en blijven ‘snakken’ naar het oude normaal. En ik, erkend chagrijn, heb nog even het idee juist niet terug te willen naar dat oude abnormaal. Hoe blij ik ook ben met de vaccins. Pas nu zie ik weer des te scherper hoe de moderne tijd ons onbeschoft ontelbare impulsen opdringt. Een gecontroleerd en met protocollen omgeven soort gekkenhuis wat mij betreft. Mag het dus een onsje minder met dat nieuwe abnormaal?

normaal abnormaal pandemie versoepelingen verkeer terrassen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 9 stemmen 359