ERBARME DICH

Na deftig geschamper op een vreselijke verjaardag over de zogenaamde oppervlakkige kitsch van de Passion op televisie, kreeg ik snel zin in een woest feest met veel bokkig bier en punkmuziek. Ik bedoel, waarom de Verlossing en Opstanding van onze Heer, zoals gedaan in de Mattheus Passion van Bach, altijd in beschaafde devotie moet geschieden is mij een raadsel. De Kruisgang zelf was, dacht ik, ooit rumoerig, grof, chaotisch en volks. Hetgeen niet verhinderde dat de kerkelijke elite in Jezus een oproerkraaier zag, welke bestaande voorschriften en gewoonten radicaal doorbrak. Verontrustend vonden zij ook, dat deze Jezus zich vooral onder de gewone mensen begaf en predikte.

Nu op televisie en radio en in vele kerken de passiemuziek van Bach weerklinkt in de dagen voor Pasen, probeer ik nog geestelijk bij te komen van het Kamerdebat over de uitslag van de verkiezingen voor de provinciale staten. U zult zeggen: dat heeft niks met de gewijde muziek te maken. Toch wel, ik hoopte bij aanvang van het debat een vorm van troost te vinden. Links en rechts zou de uitslag als loutering gaan ervaren en conclusies trekken die voor de landgenoten realistisch en acceptabel zouden zijn. Zeker het CDA zou zich niet los willen worstelen van de Paasboodschap van Verlossing en Opstanding. Totdat bleek dat zij met verbaal geschutter de politieke situatie op een als laf overkomende stijl gijzelen na hun forse verlies bij deze verkiezingen.

Heden op Witte Donderdag galmt door ons huis weer eens de passiemuziek. In de verte hoor ik op televisie de aria’s en koralen. Dan denk ik graag terug aan tijden dat geluk nog heel gewoon leek. En mijn vader door de straten reed met zijn oude Kever van de zaak zodat wij de affiches van de Anti Revolutionaire Partij met Zijlstra konden tellen op ramen en schuttingen. Politiek was toen nog deftig en vond op hete aardappel toon plaats. In de debatten werden nog geen bloederige stukken vlees in de politieke arena gegooid, bij wijze van spreken. Van spelletjes op dat terrein wisten wij nog weinig tot niets. Mijn broertje, een etterbakje met blonde krullen en ik, bril en peenhaar, moesten al wel op jonge leeftijd mee naar een oude kathedraal om de lange versie van de Mattheus Passion te doorstaan.

Na het concert dat uren duurde in onze beleving haalden mijn broertje en ik handtekeningen van de diverse solisten. Dit op suggestie van onze ouders. Veel indruk maakte een Engelse alt. Zij droeg een vosje over de tamelijk blote schouders. Bij het zetten van haar handtekening op het programmaboekje boog haar nauwelijks bedekte boezem onverwacht mijn richting uit. Ik vergat even adem te halen. De ellende van het Lijdensverhaal in de muziek vervaagde in rap tempo. In de auto stak mijn vader een Sweet Caporal sigaret op en neuriede zachtjes flarden van de aria Erbarme Dich. Toen ik na het recente Kamerdebat over vooral de stikstof met natte dweilen naar het televisiescherm wilde gooien, probeerde ik deze herinnering weer scherp te krijgen. ‘Erbarme Dich’ voor bestuurlijk worstelend Nederland.

Bach passiemuziek politiek kabinet Parlement CDA Hoekstra

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 10 stemmen 252