Onbeschoft en kwetsend gedrag omdat het kan
Grensoverschrijdend gedrag was ooit de onheuse seksuele stijl van omgang van vooral mannen met vrouwen en meisjes op de werkvloer, school, straat en helaas ook in de familieomgeving. Na getetter in media en fora over ‘dat een beetje lollig flirten wel moest kunnen’ horen wij over deze smoes weinig meer. Nu blijkt wel de negatieve impact van dat vleesetende plantgedrag van kerels en jongens op vrouwen en meisjes. Deze laatsten moeten nog steeds in openbare ruimten opletten om geen onfatsoenlijk gedrag te ervaren omdat zij als ‘lustobject’ gezien worden. Nu komt daar ander hopeloos gedrag bij, dat is vanuit een zekere machtspositie medewerkers of klanten beledigen, vernederen, toeschreeuwen.
Omdat je zogenaamd streeft ‘naar perfectie’, niet alles ‘pikt’, omdat je jezelf zo geweldige ‘idealist’ vindt of blijkbaar als ‘succesvol’ wordt gezien. En dat je een bepalende positie hebt. Of juist helemaal niet, maar meer omdat je qua karakter een oeverloze berg woeste genen meekreeg. Psychologen weten meer en beter. Maar ik heb deze vorm van ‘grensoverschrijdende gedrag’ altijd misselijk makend, laf en als zeer afbrekend ervaren. Dat is iets anders dan eens een pittig gesprek voeren bij teleurstelling over niet gehaalde prestaties. De grove bek en intimiderend gedrag van machtswellustelingen en ‘gewone’ mensen blijf ik zeer kwalijk vinden.
Terwijl ik zeker niet vind dat bij onrecht of boosheid alles maar met dikke mantels der liefde bedekt moet worden. Zo was ik lang geleden op de lagere school merkwaardig begaan met gepeste klasgenoten. En evenzo bizar pissig op merkbare pesters. Zelf werd ik niet gepest. Heel raar, want ik was soms hijgerig en vaak snotterig door longproblemen en droeg een bril en las graag boeken. Door de praktijk van de straat in een pittige buurt, bleek ik scherp genoeg met de taal om lastpakken klein te krijgen, wanneer nodig. Het was nog gekker. Ik richtte zelfs een clubje op Door Vriendschap Sterk in klas vier van de lagere school. We bespraken welke slachtoffers van pesten wij moesten helpen.
Soms deden wij dat met een verbale aanval en waarschuwing richting de pester(s). Ofwel probeerden wij de gepeste een hart onder de riem te steken met een goedkoop of zelf geknutseld cadeau. Nu ik dit een mensenleven later zo lees, denk ik: wat een stel onbegrijpelijk sentimentele watjes waren wij. Wij waren overigens ook niet altijd braafjes. Nu ja, we waren wel onze tijd vooruit in onze kinderlijke naïviteit. De maatschappelijke schade van grensoverschrijdend gedrag en pesten kan inmiddels in de honderden miljoenen euro's lopen. Wij Nederlanders lijken sowieso steeds lomper en bozer te worden. Vooral bij macht en aanzien kunnen narrige en driftige types voluit op het orgel gaan. Want: wie doet ze wat? Nu, dat zijn wij, in toenemende mate. Een prima ontwikkeling.
22 juni 2023
Geplaatst in de categorie: actualiteit
grensoverschrijdend
306
Geef je reactie op deze inzending:
Ik probeerde slechts het kader te schetsen waarbinnen wij ons bewegen. Een beetje afstandelijk maar dat met opzet. Op afstand zie je vaak duidelijker wat ons beweegt en hoe wij ons binnen dat kader (moeten) gedragen. Ook dient men m.i. in ogenschouw te nemen dat vele dierlijke reflexen, gezien onze ontwikkeling, nog een sterke invloed uitoefenen op ons gedrag. “Ongewenste” uitspattingen worden vaak ingedamd omdat dat maatschappelijk wenselijk is maar niet omdat het direct onze natuur is. Zo houden we onze samenleving redelijk in het gareel.
Natuurlijk dienen we ons “fatsoenlijk” te gedragen. Het fatsoen dat ons met de sluier van de beschaving is bijgebracht. Het blijft echter een sluier die afhankelijk van de situatie en de gelegenheid zomaar af kan vallen. Grenzen zijn nu eenmaal flexibel en zullen steeds opgezocht worden. Oude grenzen vervagen en er komen nieuwe voor in de plaats en soms komen oude grenzen ook weer terug. Grenzen verschillen ook sterk tussen de verschillende culturen. Zijn onze grenzen de beste? Dat denken we vaak wel en dat is ook wel logisch maar dat geldt voor de meeste culturen.
Nee, een sluitende definitie van grensoverschrijdend gedrag heb ik ook niet. Het heeft sowieso niks te maken met een stevig gesprek over niet gehaalde doelen. Het gaat om stelselmatige, overdreven, schuimbekkende stijlen om de mensen, die afhankelijk zijn van jouw machtspositie, te kleineren of angst aan te jagen. Ik hoef dat niet exact in te schatten. Mensen gaan echt niet zomaar de media opzoeken als er eens een baas boos is.
De werksfeer verpesten, en wel zodanig dat iedereen op zijn tenen moet lopen en zich in de wandelgangen moet afvragen: 'Hoe is zijn of haar humeur vandaag?' Dat is te gek voor woorden. De tijden zijn veranderd. De bullebak baas is 'out'. Vroeger konden mensen op de werkvloer soms jarenlang worden afgeknepen. Sneller dan vroeger worden er nu rekeningen gepresenteerd. Helaas nogal eens via de media. Dat voelt soms ongemakkelijk.
Pesten levert vaak levenslange trauma's op, zo lees ik in veel verhalen van getreiter op een basisschool of middelbare school. Dat is geen kleinigheid. En in Nederland zijn wij ook vergeleken met veel landen in Europa zo'n beetje aan de top met pesten op de werkvloer. Ja, we kennen ingebouwde mechanismen. Maar beheersing is een groot goed. Dat mag dan wel beter gereguleerd worden. De schade bij 'laat maar waaien' politiek, want het is immers 'de aard van het beestje' is anders veel en veel te groot.
Voor grensoverschrijdend gedrag is nauwelijks een definitie te geven denk ik. Er is geen eenduidige afbakening omdat persoonlijke perceptie een grote rol speelt. Ik denk dat we in principe altijd in bepaalde mate grensoverschrijdend bezig zijn. We exploreren voortdurend onze omgeving en reageren naar eigen inzicht of goeddunken op die omgeving. De perceptie van de omgeving (mensen, situaties) op ons handelen blijkt pas achteraf door de reacties van die omgeving. Een zeker gokelement is constant aanwezig. Dit maakt het ook zo lastig om als buitenstaander in te schatten wat de impact van handelen (b.v. van Minister Wiersma) op derden werkelijk is en welke en wiens grenzen er precies zijn overschreden.
Reguleren van lusten, pestgedrag en machogedrag etc. is in ons huidige maatschappelijk bestel blijkbaar gewenst en de grenzen worden bepaald door de mate van hinder die de maatschappij ondervindt van zogenaamd afwijkend gedrag. We bakenen de boel af om het “leefbaar” te houden. Individuen worden bij voorkeur ondergeschikt gemaakt aan de groep om bedreigende uitspattingen onder controle te houden. Bestraffen is het wapen.
Maar wanhoop niet Lord Wanhoop. We kunnen het desondanks best gezellig met elkaar hebben, denk ik.