Verkiezingsdebatten: 'Mag ik nu even uitpraten!'

Vooral sinds de recente oprichting van de nieuwe partij van Pieter Omtzigt ratelen de lijsttrekkers vele radio- en talkshows vol met ingestudeerde en repeterende antwoorden, soms geacteerde emoties, en een enkele keer met een soort grapje. Vaak toeren zij in medialand met dezelfde teksten en bewoordingen van gisteren, eergisteren en de komende dagen tot aan de verkiezingen zelf. Hoe dan ook overheersen de ernst en de behoefte om maar aan het woord te blijven. Waardoor soms de indruk van kijvende wijven of bekvechtende binken ontstond bij intense volgers van dit soort debatten.

Veelgehoord tot op heden de verzuchting: ‘Mag ik even uitpraten!’. Waarbij dat meestal een redelijke lange sliert aan woorden opleverde, welke ook al vaak genoeg aan andere spreektafels langs was gekomen. Het fenomeen van de diepe behoefte om even uit te praten of zogenaamd om een zin af te maken, komt voort uit het gekke idee bij de politici, dat een nieuwe woordenstroom per definitie een geweldige inhoudelijke toevoeging oplevert. Zo boeiend en welbespraakt zijn onze politici echter niet. Ik ben geen deskundige op het terrein van het spreken in het openbaar.

Maar als kijker en luisteraar vind ik de debatten niet origineel qua woordkunst, stemgebruik, humor, alsook werkelijk baanbrekende benaderingen. Ja, de bedoelingen zijn goed, dat geloof ik zeer. Frappant, dat de soms beetje mompelende en ernstig kijkende dossiervreter Omtzigt in het gesprek met de journalist Tweebeeke van Nieuwsuur afgelopen zaterdag behoorlijk de zaak in eigen hand kon houden. Sterker nog, volgens vele kijkers was hij de baas in het kritische interview en moest de gelauwerde Mariëlle Tweebeeke toch het onderspit delven. Omtzigt vroeg niet om even uit te mogen praten. Hij deed dat gewoon.

Met rode oren en brandende ogen volgden wij vervolgens het gehakketak bij Vandaag Inside waar Frans Timmermans met wisselend succes de koele kikker acteerde, ook al werd hij af en toe enigszins puberaal uitgedaagd. En wel door de vaste heren Gijp, Derksen en Genee, die rolvast de brutale vasthoudende vragenstellers speelden. Met vaak opgeschroefde, redelijk platte fietsenhok- middelbare school gein. Zo vloog tragiek over geweld in de wereld rap langs meer maatschappelijke onderwerpen in spruitjesland. Met een bonkend hoofd zette ik een beetje zwevend het televisiescherm op zwart. Soms leren wij veel van deze discussies, vaak zien en horen wij daar ook het feilbare menselijke bedrijf in actie.

verkiezingen lijsttrekkers spreekkunst verkiezingsbeloften debattalent

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 10 stemmen 396