Vluchten kan niet meer

Tussen bombarderende beelden uit oorlogsgebieden, politiek rumoer in eigen land, dreigingen van klimaatellende, plastics in het lichaam, gebrekkige leesvaardigheid bij pubers en gebrek aan doorbraken in genezing bij toenemende hopeloze ziekten, en verdwijnend landschap vanwege begrijpelijke behoefte aan bouwen, bouwen, en bouwen, zoek ik een ontsnappingsroute. Maar waarheen? Het paradijs op aarde vind ik niet. Grazige weiden elders lijken groener, maar daarachter kan er weer ander gevaar dreigen van onverdraagzame bewoners of bizarre dictaturen, of doorgeslagen materialisme. Een reservaat met louter gelijkstemden op humanistisch of religieus gebied? Ook daar zijn genoeg voorbeelden, dat engelachtig begrip en mededogen op termijn veranderden in vette haat en woede van het op elkaars heilige lip zitten.

Dus overweeg ik ergens in het barre noorden van Scandinavië een blokhut te huren. Met als gezelschap herkauwende slome rendieren, die minder snel lopen als de naam doet vermoeden. En wel alleen, zonder partner, kinderen of gezellige buren. Niemand die je weer eens verkeerd begrijpt of waartegen je probeert helder uit te leggen hetgeen je beroert of Siberisch koud laat. Familiediners zijn daar geheel onbekend. Conflicten behoeven dus niet na jaren van getreiter, misverstanden of gore haat opgelost te worden bij een bord groente of rendiervlees. Dit alles besproeid met daar illegaal gestookte brandewijn, waartegen slechts enkele organen bestand zijn. Ook het regelmatige gedonder van pogen afspraken te maken via datumprikker of gezeur over talloze lullige verplichtingen, verbouwingen of installatie van weer een nieuwe keuken, zijn dan verleden tijd. Slechts vogels en het weer laten zich horen, en mijn innerlijke stem.

Dit piekeren zal ongetwijfeld mooie gedachten opleveren, welke ik vervolgens met vaste hand in meegenomen notitieblokken schrijf met de bedoeling eens per twee jaar een uitgever in de bewoonde wereld te benaderen met het bescheiden verzoek tot publicatie van een boek. Aldus help ik het radeloze deel van de toenemende groep angstige mensen, voor wie een schuilkelder ook in tijden van vrede nog niet voldoende veiligheid biedt, want het enorme getob gaat gewoon door. De werkelijkheid is natuurlijk, dat in deze wereld, met mooie kanten, maar ook als een soort gekkenhuis, vluchten niet meer mogelijk is. Ook in mijn eentje zal na een poos weldadige stilte en eenzaamheid de gekte mij langzaam opvreten. Dus wandel ik toch maar dagelijks in gedachten verzonken naar de buurtsuper om te winkelen en aardige mensen te ontmoeten.

vluchten oorlogsgeweld materialisme eenzaamheid onrust sociaal

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 25 stemmen 309