IJskast als politieke vluchtheuvel

Vooral pittige uitspraken richting politici, groepen mensen, of instituties als NPO of kerk, gaan tegenwoordig rap de ijskast in als nieuwe functies en verantwoordelijkheden zich aandienen. Alles uiteraard symbolisch, want mooie gedachten of akelige beweringen eerder gedaan, blijven in het digitale tijdperk meedogenloos bewaard. Bij openbare functies duikt de ijskast vaker op dan ooit. Kort geleden heette dat nog ‘voortschrijdend inzicht’ of er werd excuus gemaakt voor al te dolle uitspraken uit het verleden. Nu is het de ijskast als raar metafoor voor even wegzetten van onwelgevallige uitspraken en opvattingen.

Bij nieuwe stappen in loopbanen is het nodig, zeg maar opportunistisch, om haakse opvattingen in de ijskast te doen. De vergelijking met dat koele voedseldepot wordt echter zo vaak van stal gehaald, dat ernstig wantrouwen zich opdringt. Want de ijskast heeft flinke beperkingen. Het klakkeloos maar gebruiken van dit beeld om een blazoen tijdelijk te reinigen, verwordt nu tot een slappe truc om in een nieuwe functie of andere setting onhandig of zelfs kwalijke woordenstromen ‘in de ijskast te zetten’. Terwijl iedereen weet dat bij een onverhoopte stroomstoring snel bederf kan optreden van daarin bewaard 'voedsel'.

Met andere woorden: de ijskast is eigenlijk een beroerd beeld. De oude, soms bizarre gedachten over van alles, worden niet vernietigd. Neen, sterker nog, in een goede vriezer of ijskast blijven zij lang bewaard. En blijven zij goed, dat wil zeggen: goed fout of discutabel. Worden omstandigheden anders, in de politiek of een bedrijf, dan kunnen deze weer uit de ijskast gehaald worden en na enig ontdooien weer fris ingezet worden in allerlei andere maatschappelijke discussies. Gezond wantrouwen past dan ook in de moderne babbelcultuur. Zeker wanneer de ijskast zich weer eens opdringt als een soort vluchtheuvel om tijdelijk een ‘schone’ achtergrond te scheppen.

ijskast provocatie rechtsstaat schoonwassen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 20 stemmen 364