Lijden dat wij vrezen

Voor een mogelijke derde wereldoorlog heb ik enkele batterijen, een campinggas brander, liters flessenwater en een groot pak toiletpapier, plus de nodige pakken droge pasta en blikken groenten en kipragout. Opgepropt in een kast in de berging stelt het niet veel voor. Wellicht dat ik bij een ramp er twee dagen mee toe kan. Maar dan nog, het is eigenlijk helemaal niks als je via alle media ziet wat de oorlogen teweeg brengen aan ellende. Door alle berichten over oorlog, geweld, dreiging en marteling zijn niet alleen vele jongeren ongerust en somber gestemd. Ook een grijzige gehaktbal als ik maak mij zorgen. Niet in gezelschap, want dan acteer ik quasi stoer bittere en soms leuk bedoelde grappen over de dreiging van het omverwerpen van de welvaart in dit- ondanks ook schrijnende armoede- luxe kikkerlandje Nederland.

Maar bij het zien van de akelige beelden van diverse oorlogen en natuurrampen zie ik bloed, bange kindjes, huilende vaders en moeders, grauwe modderstromen en wanhopig zoekende mensen. Behoeften aan basiszaken als warmte, bescherming, voedsel en medische zorg en werkende rioleringen zijn zo nodig, terwijl ik intussen de kraan draai om het waterreservoir van mijn koffieapparaat te vullen, waar een goudgele cup zo dadelijk een verse koffie in een beker pruttelt. Op het toilet heb ik de voorraad rollen papier aangevuld. Direct denk ik aan de beelden van oorlog en natuurrampen, want hoe gaat dat met het menselijk bedrijf indien rioleringen kapot zijn, stromend water afwezig is en toiletten sowieso zijn verdwenen in de puinhopen? Ook op dat zeer persoonlijke en intieme vlak moet dat zeer akelig zijn.

Ik probeer het mij voor te stellen hoe dat enorme ongemak gepaard gaat met eventuele verwondingen aan lijf en leden en de aanwezigheid van doden van dierbaren in de directe omgeving waar ooit je huis stond en alles functioneerde, waar je min of meer achteloos gebruik van kon maken. Het is echter meer dan ongemak. Als de beschaving deels of geheel door oorlog of modderstromen kapot is en dus verdwenen, lijkt mij dat de wanhoop geen grenzen kent. Een gift op giro’s voor hulporganisaties is dan als reactie redelijk snel te doen. En ik loop daar zeker niet voor weg. Zie ik echter de foto’s en de bewegende beelden van de chaos en het peilloze verdriet bij zovelen veroorzaakt door vooral dictatoriale regimes, dan weet ik zeker dat ik als verwend kreng in een dergelijke concrete situatie het weerstandsvermogen zal hebben van een pak natte kranten.

wereldoorlog lijden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 87 stemmen 455