Stedumer kindertijd
Na predikant in Bedum te zijn geweest, werd mijn vader de gereformeerde predikant van Stedum, een Gronings dorp met enkele straten kriskras. Mijn oudste broer Addy was er al en mijn jongste broer Gustaaf werd daar geboren. Ik ging er naar de kleuterschool, iedere ochtend balancerend lopen over de metershoge muur rondom de Hervormde kerk, ooit wellicht een roomse kerk. In het speelkwartier werd ik door iemand met een hark in mijn hoofd geraakt, waardoor ik hevig bloedend naar huis rende, terwijl een vriend mij begeleidde. Het litteken is tot op heden zichtbaar.
Als kinderen zaten mijn broers en ik in de zomer in grijze, ijzeren tobbe's in de achtertuin te badderen. We sprongen in de coniferen om ons heerlijk te laten terug zwiepen. Ik herinner me wandelingen langs de smalle autowegen tussen de sompige kleiweilanden en donkere slootjes. Mijn opa en oma van moederszijde woonden daar in een bejaardentehuis met uitzicht over de weilanden. De grote, zwarte verrekijker van opa Harm, maar wie ik genoemd ben, stond altijd gemoedelijk tussen de kamerplanten in de vensterbank. Daarmee keek in naar weidevogels en in de verte was het huis van tante Betty en oom Wieger, die pal naast het treinstation woonden. Op zomerse zondagen gingen we de eenden voeren en tijdens een optochtfeest was ik een versierde kip in een kippenren op een boerenwagen. Dus ver voor de tekenfilm Chicken Run. Ik heb er nog een zwart-wit foto van. De voetbalvereniging van Stedum had blijkbaar geen elftal kunnen vormen, want we speelden er altijd verstoppertje op de verroeste tribune.
Op de hoofdstraat van Stedum kwam ik wel eens bij een kruideniersfamilie, met een hele hoge, stenen trapopgang voor hun hoofddeur. Als kind waande ik mij dan bij de burgemeester op bezoek. Even verderop woonde mevrouw Postmus, die heel armzalig leefde. Ze had nog een poepdoos met een houten deksel erop en in haar achterwoonkamer had ze twee witte duiven, die alsmaar koerden. Verder was ze lid van een Oranje-blad. Haar overbuurvrouw, die zich een barones waande, probeerde steeds onze aandacht voor haar af te pikken. Bij een ander oud vrouwtje in die straat kochten we voor een paar centen een doos eieren.
Mijn opa hertrouwde met tante Jantje en opa was vooral heel trots op zijn riante tuin, te weten dat hij vroeger een hereboer met een kolossale boerderij is geweest. Hij dronk graag een Hooghoudt-jenevertje met een suikerklontje en hij was dol op de speciale worst bij de plaatselijke slager. Naast die slagerij had/heeft de schrijver/vertaler Hans van Pinxteren een schrijfverblijf en mijn hommage voor hem heeft hij dankbaar ontvangen, gezien zijn bedankbrief. Door Hans zijn vertaling van Arthur Rimbaud's werk leerde ik Rimbaud kennen en dat was meteen liefde op het eerste gezicht. Vooral de holle wilgen rondom de Hervormde kerk, waarin ik mij als kind verstopte, zijn een typerend detail.
Toen Gustaaf en ik en twee neven in het huis van tante Betty en oom Wieger moesten oppassen, vonden wij achter de televisie een stapel naaktfoto's van tante Betty, die zij waarschijnlijk voor geld aan derden verkochten. We vertelden het aan onze ouders en opa was diep geschokt, ook al omdat oom Wieger geld van de kerkkas had ontvreemd. Ik weet niet hoe nodig hij dat toen had, maar helemaal kies was dat natuurlijk niet. Misschien in een vlaag van verstandsverbijstering, want nadien heeft hij zichzelf doodgedronken, ook omdat hij zichzelf rot schaamde jegens zijn kinderen. De arme gast. Ik vond hem een heel aardige en zeer kwetsbare oom. Tijdens het schilderen van zijn huis viel hij eens van het dak. Hij was onzeker gemaakt. Een beetje een Kluk-Kluk.
Mijn opa en oma van moederskant liggen op het kerkhof van Stedum begraven en tante Jantje ook. De slagerij ernaast doet nog steeds goede zaken. Hans lijkt inmiddels uitgeblust, want van hem verneem ik al jaren niets literairs meer. Stedum ligt hoogstwaarschijnlijk voorgoed in mijn herinnering.
Geplaatst in de categorie: geschiedenis
Stedumer kindertijd
121
Geef je reactie op deze inzending: