De vrouw van de organist

Nadat ik gezakt was voor mijn HAVO-diploma op het zwaar-christelijke Johannes Fontanus College te Barneveld, omdat ik in een sterk persoonlijke crisis verkeerde en zwaar depressief was en enkel literatuur mij nog boeide, begon ik aan een opleiding tot ziekenverzorgende in Veenendaal, terwijl ik in Driebergen op kamers woonde. Je zegt 'kamers', maar het was maar één kamer. Ik kon helemaal niet meer studeren, al had ik voor Nederlands dan een negen. Nadat ik als enige afgevallen was, belandde ik weer bij mijn ouders in de pastorie van Voorthuizen. Ik moest in Barneveld een uitkering gaan aanvragen en die medewerker bleek een vriend van Cees Nooteboom te zijn, zei hij. 'Cees heeft het in het begin ook heel moeilijk gehad!', zei hij, toen ik hem vertelde, dat ik gedichten schreef.

Ik bleef nog naar catechisatie gaan, omdat de vrouw van de organist daar les gaf en die vond ik echt beeldschoon en zoveel ouder dan ik was ze niet. Haar man leek op Charlie Chaplin en er lag zelfs een porseleinen pop van die komiek bij hun in de vensterbank. Ze droeg vaak een tasje, met het dunne hengsel subtiel tussen haar weelderige borsten vallend. Ze was Scandinavisch blond en ze had overal prachtige, ronde vormen, maar ze was vooral ontzettend lief en betrokken. Wat heb ik vaak vals naar haar sullige mannetje gekeken, die braaf het orgel bespeelde. Wat heb ik vaak gewenst, dat hij de toetsen flink mispingelde. Wat haatte ik hem, omdat hij wel alle plekjes van mijn superlieve oogappel mocht zien en betasten.

Bij de plaatselijke supermarkt kocht ik iedere dag een fles Vin d'Alcase, die toen nog betaalbaar was. Ik rookte Camels en ik zat voor de kledingzaak, waar mijn oogappel werkte. Ondertussen dronk ik openlijk blikjes bier. Toen ze de winkel afsloot, sprak ik haar aan en ging ze met me wandelen door het park. Ik verklaarde haar mijn liefde en zij noemde mij terecht een zielenpiet, want ik had natuurlijk geen schijn van kans bij haar, maar van die verhoudingen was ik mij totaal niet bewust. Ik verlangde alleen maar heel erg sterk om haar naakt te beminnen.

Jaren later vertelde mijn vader mij, dat zij en haar man, de organist, naar Noorwegen of Zweden zijn verhuisd en dat zij enkele jaren zijn gescheiden, maar dat ze weer bij elkaar zijn gekomen. 'Goh!', dacht ik, 'had ik in die scheidingstijd maar toegeslagen!'. Mijn vader zei me nog, dat ik inderdaad een goede smaak heb, want ze was/is een ware beauty, innerlijk en uiterlijk. Orgelklanken vind ik echt verschrikkelijk. Ze is nu zo rond de 55 jaar. Ik blijf toch heel erg benieuwd naar hoe ze er nou uit ziet en hoe haar stem klinkt en waar ze mee bezig is. Ze heeft onbewust mijn leven in een zeer moeilijke tijd hoopvol opgefleurd, waarvoor nogmaals merci beaucoup.

De vrouw van de orga Onbeantwoorde liefde Pastorie Voorthuizen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 162