Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Het was: zoals het was en niks anders.

Men zou nu zeggen: je hebt niks te vertellen, men zou nu zeggen, dat iedereen zegt wat ie denkt en wie weet is dat goed. Daar zullen we nooit achter komen. Maar toen, was het niet vanzelfsprekend dat kinderen een weerwoord hadden want: moeders wil was wet.

Toen was het niet logisch als kinderen tegensputterden, want "als vader thuiskwam" dan zwaaide er wat. Toen was er geen denken aan dat men ouders tegensprak en weet je: het kwam eigenlijk niet eens in je op. NU echter is alles dermate veranderd dat kinderen het voor 't zeggen hebben.

NU is het een logisch gevolg van kinderen mondig maken. Of het altijd goed is? Niemand die het weet, maar wat ik wel weet is, wanneer een jochie van amper 12 jaar (in mijn ogen een joch dus) op een vriendelijk verzoek van een op leeftijd zijnde dame een grote bek als antwoord geeft, DAN denk ik: ligt het aan de tegenwoordige tijd, ligt het aan de opvoeding of ligt het aan mij?

Ik kijk de oude dame aan en zeg: zo schijnt het te moeten gaan, maar ze zijn niet allemaal zo, wetend dat ik dat wel eens tegen me zou kunnen krijgen. De jongen waar het om draait, kijkt me aan en op de een of andere manier geeft ie geen respons. Of het lef ontbrak, ik zal het nooit weten.

Maar deze wijze van de oudere te woord staan, gaat er bij mij niet in.

Schrijver: An Terlouw, 7 november 2015


Geplaatst in de categorie: tijd

3.8 met 5 stemmen 150



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
10 november 2015
Ja Joanan, je hebt (denk ik) wel een beetje gelijk, want NU betrap ik mezelf erop dat ik selectief te werk ga. Het blijft nu een soort beperking die opgelegd is en ik kan daar niet zo goed mee omgaan. Niet alleen met dit tabblad maar ook met de columns en verhalen, je moet NU denken WAT wil ik plaatsen. Je hoofd werkt namelijk de hele dag, dus ik snap je wel en tja, we zullen ons erbij neer moeten leggen. Bedenk 1 ding, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Bedankt hè, voor je reactie.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
10 november 2015
Je ziet het gebeuren, sinds de inzendingsbeperking van één inzending per persoon per dag, ligt deze rubriek al op forse achterstand. Andere rubrieken hobbelen maar wat voort met oudgedienden en soms opeens een nieuweling, maar dan ver onder de maat. Het blijft schipperen met de roeispanen, die er zijn, maar ik vrees dat er geen VOC-tijden meer te verwachten zijn. En ik begin inmiddels toch ook op een uitgeperste sinaasappel te lijken. Overdag zijn er zat mensen die mij voor een zombie houden. Leg die maar eens uit waar je voor strijdt! Gekkenwerk, monnikenwerk. Bovendien voel ik me nu net een ridder bij wie zijn lans, strijdpaard, zwaard, harnas en schild is afgenomen. 1 inzending per dag komt neer op nog wat flauwe dolksteken, die je uit mag delen. Het is allemaal gerotzooi in een toko, die hoe dan ook niet meer voldoende wordt bezocht, wat we er ook aan veranderen, wat we er ook aan toevoegen. Ik voel het op mijn boerenklompen aan dat 2016 na het spectaculaire vuurwerk Nederlands.nl op zwart zet. Hoe we ook trachten het overtollige water overboord te gooien, het zal niet baten, het schip is ten dode opgeschreven en zinkt nu al op dramatische wijze. Het uitstel van executie is een farçe, een zogenaamd nobele schijnbeweging. De buik van het schip ligt namelijk volkomen open en er is geen redden meer aan.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
8 november 2015
Zeer herkenbaar, An. Merk soms bij mijn kinderen, dat ik aan kleine onderdelen van dit verschijnsel zelf heb meegewerkt, door modern te willen opvoeden. Graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)