Geen aanranding...
34.
Er is mij als kind thuis niet geleerd dat ik grenzen heb en die mag, zelfs moet bewaken.
Ik groeide op in een sfeer van onverschilligheid en nonchalance. Er heerste een vrije moraal waar geen respect was voor mijn grenzen. Er was geen positieve aandacht voor mij en er werd nergens over gesproken.
Er werd door Meester op een lacherige manier nogal hardhandig met me omgegaan. Ik zat vaak onder de blauwe plekken. Daarnaast deed hij andere dingen die ik niet prettig vond, zelfs ronduit vies. Als ik liet merken daar een afkeer van te hebben werd ik uitgelachen en belachelijk gemaakt.
Daardoor kon ik niet goed voor mezelf opkomen en overkwamen mij vaak nare dingen.
Als ik een jaar of zeventien ben ga ik met Carla, een buurmeisje, mee naar een schoolfeest van haar school. Ik wil eigenlijk helemaal niet, heb in die tijd nergens zin in, maar mijn moeder dringt aan en zegt dat het goed voor me is.
Op dat feestje raak ik Carla al snel kwijt. Ik voel me verloren en niet op mijn gemak. Om mezelf een houding te geven ga ik een drankje bestellen aan de bar. Plotseling word ik door een man in een hoek geduwd. Hij begint me hardhandig te betasten en te zoenen.
Doordat hij mij zo hard in de hoek duwt komt mijn knie klem te zitten tussen de spijlen van een ouderwetse radiator en dat doet pijn.
Ik probeer me los te wurmen. Gelukkig zijn er omstanders die in de gaten krijgen wat er gebeurt. De man wordt door een paar mensen naar achteren getrokken en er ontstaat een hoop gedoe. De politie wordt gebeld en de toiletjuffrouw slaat een arm om me heen en zegt dat ik beneden bij haar wel even op de politie kan wachten. Van al die troostende aandacht word ik heel nerveus, omdat ik het niet gewend ben. Ik wil maar één ding en dat is weg. Ik ren naar buiten en fiets zo hard als ik kan naar huis. Als ik mijn fiets in de garage zet, zie ik mijn moeder in de bijkeuken staan.
Ik voel me trillerig en zeg tegen haar dat ik denk dat ik aangerand ben. Het woord aangerand krijg ik nauwelijks uit mijn mond. Ik vind het een heel zwaar woord en kan niet geloven dat het een aanranding is geweest. Maar de mensen op het schoolfeest hadden dat woord ook gebruikt.
Mijn moeder reageert met: ”Ach dat zal wel een beetje meevallen”, draait zich om en loopt weer naar binnen. De rest van de avond zie ik haar niet meer.
De volgende ochtend heb ik een pijnlijke knie en een soort van zuigplek op mijn lip. Mijn ouders hebben daar geen enkele aandacht voor, doen of ze het niet zien en maken er geen woord aan vuil.
Dat geeft mij – gek genoeg - troost. Zie je wel, het was geen aanranding.
Ik was niet anders gewend.
Geplaatst in de categorie: misdaad
aanranding
386
Geef je reactie op deze inzending:
Bij vrouwen merk ik dat men geneigd is te zeggen dat ze zoiets 'nooit hebben meegemaakt', totdat je voorbeelden begint te noemen uit je eigen leven: ongewenste aanrakingen, seksuele intimidatie op de werkplek, lastig gevallen worden als je op straat loopt, of als je zoals jij in dit verhaal denkt een gezellig avondje uit te zijn. Dan hoor je opeens: 'oh, ja, dat heb ik ook meegemaakt'.
Ook de officiële cijfers zeggen dat het aantal waarschijnlijk hoger ligt, omdat er nog zoveel over gezwegen wordt. Mijn eigen inschatting is dat het cijfer van vrouwen die seksueel geweld meemaken eerder 2 op 3 zal zijn. En bij mannen 1 op 3.
Heel goed dat je je ervaringen opschrijft en met ons deelt. Daar help je niet alleen jezelf mee, maar ook anderen.