Philippe, het begin van de jaartelling..

37.

Van kleins af aan had ik het gevoel dat ik onzichtbaar was.
Ook later toen ik modellenwerk ging doen of wel eens als rondemiss bij een wielerwedstrijd een bloemetje overhandigde, had ik niet het gevoel dat ik het was die daar stond of liep.
Het waren verschijningsvormen van mij in de openbaarheid die niets met mijzelf te maken hadden. Ik voelde me onzichtbaar, een wolkje dat voorbij dreef. Meer niet.
Soms kreeg ik zo veel make-up op m’n gezicht en werd mijn haar zo opzichtig gedaan dat ik mezelf nauwelijks herkende als ik in de spiegel keek. Dat maakte het ook gemakkelijker. Het was een soort verstoppertje spelen. Ik hoefde niets van mezelf te laten zien, alleen de buitenkant. Die buitenkant, mijn lichaam was allang niet meer van mij. Door alles wat er was gebeurd in mijn leven had ik een muur opgetrokken en was ik diep in mijn schulp gekropen. Zo diep dat zelfs mijn buitenkant niet meer van mij voelde.
De buitenkant, mijn uiterlijk was een schild waarmee ik de buitenwereld voor de gek hield en op afstand kon houden.

Vanaf mijn drieëntwintigste veranderde mijn leven. Toen ontmoette ik Philippe en begon mijn jaartelling.
Philippe was in alle opzichten anders dan Meester en veel andere mannen die ik tot dan toe in mijn leven was tegengekomen. Hij was niet opdringerig en grof, maar juist respectvol. Hij had oprechte aandacht voor me en was lief voor me.
Hij zei dingen die nooit eerder iemand tegen mij had gezegd. Zoals: ”Iedereen wordt geboren met het recht op een eigen vierkante meter. Jij alleen bepaalt wie er in jouw vierkante meter mag komen..” Alsof plotseling het licht aan ging.
Hij haalde mij een keer ’s avonds laat van het station en bracht me naar huis, omdat hij niet wilde dat ik zo laat in het donker nog over straat ging. Ongelooflijk. Heel bijzonder vond ik dat.
Ik was onder de indruk van de manier waarop hij in het leven stond. Zo vanzelfsprekend vol zelfvertrouwen. Hij wist zijn weg in de wereld, terwijl mijn wereld één grote worsteling was.
Hij zei en deed dingen die haaks stonden op alles wat er door mijn ouders tegen mij was gezegd en gedaan.
Hij was de eerste man die verder keek dan mijn buitenkant. Ik voelde me door hem gezien. Bij hem was ik niet onzichtbaar. Hij vond me mooi, maar ook lief, slim en grappig. Als ik naast hem in de auto zat praatte hij over allerlei onderwerpen en vroeg dan naar mijn mening. Mening? Mening? Ik wist niet eens dat ik een mening had.
Hij wilde me helpen met een toelatingsexamen zodat ik verder kon leren. Hij begon over cursussen in het buitenland, ook daar wilde hij mij bij helpen.
Uit Italië nam hij een poster voor me mee van Botticelli, de geboorte van Venus.
Al die liefde en aandacht, het was meer dan overweldigend.

Het was geweldig te merken dat Philippe vertrouwen in me had. Aan de andere kant werd ik er ook erg nerveus van. Ik dacht: je hebt geen idee, je overschat me, ik kan dat allemaal niet.
Het kleine leven in mijn eigen kleine wereld is al een enorme strijd. Met veel moeite houd ik me staande. Studeren, cursussen in het buitenland, dat zijn véél te grote stappen.

Philippe jaartelling jaartelling stappen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 7 stemmen 349