Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Zuster N

Zeventien was ik, een eeuwigheid geleden en in opleiding in Simeon en Anna op de Kruiskade toen nog, inmiddels staat er een nieuw pand aan de andere kant van Rotterdam. Ik mocht aan het werk op de afdeling "valide heren" wist niet eens wat het betekende maar daar kwam ik snel achter. Je had twee afdelingen Valide heren 1 en Valide heren 2, op beide afdelingen zaten 40 valide heren, die overdag gewoon Valide waren. Niet krakkemikkig maar gewoon redelijk ter been.

In die tijd waren er nog geen nette aparte kamertjes, maar zogenaamde chambrettes, wandjes van bordkarton, een gordijntje ervoor en dat was het. Zuster N was een non, en niet zomaar een non, nee zuster N was in haar habijt geboren, eerlijk waar. Zuster N, liep niet, holde niet, nee ze schreed, wat er ook voorviel, ze zette geen stap harder, dat liet ze aan het lagere personeel over. Tja, dat was zo in die tijd.

Je droeg een uniform, met een kapje, dat bij mij altijd scheef zakte, en de jurk moest tot op de kuit komen, nou had ik al moeite met dat uniform, maar op de kuit was een drama, je kon niet uit de voeten, offe, wel uit de voeten, maar niet uit de kuiten en omdat rennen een normale bezigheid was, werd het me onmogelijk gemaakt omdat de stof van dat uniform je niet normaal liet lopen.

Tien dagen werken, vier dagen vrij en op een goed moment zette ik de schaar in de stof er moest gewoon een stuk af....oei dat was heiligschennis, want de eerste keer dat zuster N me zag, viel haar op dat mijn uniform wat korter was....zuster An, wat is er gebeurd met je uniform? Ik keek naar beneden en zei: oei misschien te warm gewassen? Ik kleurde bij het kleine leugentje en mocht gaan.

De dag erop had ik ochtend-avond-dienst en dat betekende dat ik een paar uur tussendoor vrij had, zat in de zusterskamer, met mijn benen op een andere stoel en viel in slaap. Zo hoorde ik niet de aankomst van zuster N, immers die schreed? Ze ging tegenover me zitten, wachtend tot ik m'n ogen open deed en ik zeg je: nog niet eerder ben ik zo geschrokken na een simpel dutje. Zuster N was hoogst vriendelijk en vroeg: waarom ga je niet naar huis tussendoor?

Ik zei: dat ik er een half uur over deed om thuis te komen, mijn brood klaar te maken en dan een half uur terug. Zonde van de tijd, temeer daar mijn wekker op zes uur aflopen stond. Dat snapte ze gelukkig wel. Over het uniform werd niet meer gerept, maar dat is eigenlijk de enige keer dat ze een menselijke non was....

Mijn tweede uniform kreeg meteen al de schaar te zien, want toen de ingekorte in de was zat, viel ik languit tijdens een ren-sessie...en men kwam erachter dat de jurken tot over de kuit geen succes waren...was de schaar toch ergens goed voor geweest.

Schrijver: An Terlouw, 4 oktober 2016


Geplaatst in de categorie: werk

4.0 met 3 stemmen 924



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)