Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Ik kon haar niet redden

Ze was inmiddels gestorven aan een enge ziekte, zoals wel meer mensen in die tijd, maar toen ik haar leerde kennen was ze nog kerngezond en studeerde ze in Utrecht. Het was op een vrijdagavond, redelijke temperatuur in het voorjaar, we zouden uitgaan in de binnenstad.
Ze had een hoed op, want ze was artistiek, we kwamen op straat een groepje jongeren tegen, niet veel jonger dan we zelf waren. Ze liepen op haar af en begonnen haar te treiteren, spugen, hoed jatten. De andere persoon die bij ons was deed niets, maar ik kon het niet langer aanzien en sprong er tussen. Ik kreeg kopstoten, vuistslagen, elleboog stoten, trappen in mijn maag. Ze begon hysterisch te schreeuwen. De jongens dropen af, ik was in zes minuten tijd behoorlijk beurs geslagen, maar ik wilde haar feestje niet verpesten. Ik vertelde niets over de pijn in mijn hoofd, mijn beurse schouder en mijn bloedende mond, en vermande me om de avond gezellig door te brengen. Ze bleef me alsmaar als een proletariër zien, echte mannen hadden zoiets tactisch opgelost en niet zo macho gedaan als ik. Het was mijn eigen schuld geweest, het bleef een gezellige avond.

Ik ging nog wel op een vechtsport, om me beter te kunnen verweren in dat soort situaties, maar ik leerde een vriend kennen die filosofie studeerde, en ik kon met hem nooit over vechtsport praten. Ik stopte er al snel mee, vermeed voortaan groepjes jongeren op straat, en ging alleen nog maar in mijn eentje uit, als een vos in de nacht, zonder me nog om mijn vrienden te bekommeren. Emma Petronella had me de deur gewezen en ik woonde voortaan op een kleine huurkamer in de Utrechtse wijk Wittevrouwen.

Toen ik op een dag probeerde om mijn kapotte fiets te maken, kwam een buurman mij te hulp. Deze man werd later mijn beste vriend en steun en toeverlaat. Emma Petronella was door haar teleurstelling in mijn liefde veranderd in een stalkster. Ze stuurde me belegen brieven vol citaten uit de literatuur, die haar ideeën over dat ik niet deugde moesten ondersteunen.
Ik had geen contact meer met mijn ouders. Mijn jongste broer Tom had schizofrenie gekregen en had zijn eigen stereo gestolen en er aangifte van gedaan.

Ik kwam haar later nog wel eens tegen, dan had ze weer dezelfde hoed op, terwijl ze zichtbaar vermagerde.

Schrijver: Bjarne Gosse, 27 november 2016


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.5 met 2 stemmen 66



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)