Kerstmis zonder mijn vader

In de winkelstraten van Amsterdam hing voortaan de kerstversiering met verlichte ballen.
De maand december was op weg naar het eerste kerstfeest zonder mijn vader, die eerder dit jaar overleden was. De man van de tekeningen had me een berichtje gestuurd over het laatste blaadje dat niet wilde vallen. Ik kwam terug uit het getto van mijn armoede, mijn onvermogen om sociale contacten aan te gaan. Ik had me laten verleiden door de milde lust van de jeugd, maar ik wist dat de echte liefde veel dieper lag, veel dieper dan de sleutel van mijn hart kon openen.

Voor mij waren alle bladeren al gevallen. Ik was na de dood van mijn vader zo depressief geworden dat ik dacht dat ik zelf het loodje zou gaan leggen. Ik was hulp gaan zoeken maar ik werd verliefd op een hulpverlener, die me alleen maar zag als hopeloos vee. Ik wilde me niet laten kennen en ging zoeken op een datingsite en ik werd besprongen door parasieten. Ik liet mijn baard staan, maar mijn ex vond het maar niks.

Ik had het gevoel dat mijn hart moest blijven zingen, en ik miste mijn geliefde kater die in het huis van mijn beste vriend op zijn zieke baasje paste. Ik werd slachtoffer van mijn eigen verlangen naar de passie die ik al zo lang niet meer had kunnen voelen. Ik projecteerde, zoals er ook op mij geprojecteerd werd, door projecterende meneren, die niet veel anders hadden te doen, dan projecteren. Op iedere kreet die ik uitte kwam er een antwoord met een ander geluid, maar het lukte me niet meer de verbintenissen te leggen. De rare dromen woekerden als onkruid in mijn hoofd, ik haalde mensen door elkaar, werd plotseling verlegen en vervolgens weer brutaal. Ik klikte beeldschone mannen weg van mijn profiel omdat ze wartaal spraken, terwijl ik ze al jaren lief had met de liefde uit mijn erotisch landschap. Ze waren te beschaafd, te geraffineerd, ze lieten het kind in mij verwilderen, zoals ik ook als kind verwilderd was en niet goed met kinderen kon praten.

Ik was uit de ogen van mijn ouders verdwenen, om weg te zijn, ontheemd door mijn emoties. Daarom was het ook waanzin ooit iets te beloven, de belofte van de liefde had haar eigen wrede spel.
Ik had gehuild op het graf van mijn vader, een dag na de begrafenis, en ik bleef maar wachten op de erfenis, om er gezond eten van te kunnen kopen. Maar het geld zou er nooit komen voor het kerstfeest en ik was te trots om naar de voedselbank te gaan.
We vierden nooit meer kerstmis samen. Ik had geen contact meer met de familie, en de bezoeken aan mijn doodzieke vader bleven maanden door mijn hoofd spoken.
Ik had totaal geen zin meer om met hulpverleners over mijn familie te praten. Ze rakelden alleen maar oude wonden op en konden daar verder niets meer mee. Grenzen aangeven, allemaal dingen die ik zelf allang wist, alsof ze totaal niet begrepen wat voor gemis het was dat die mensen totaal geen aandacht hadden voor mijn leven. Het was beter geweest als er maar een gek in de familie was geweest, maar met meerdere gekken was het een onzinnig begin van helemaal niets om aan te beginnen.

Ik begon aan het vervolg van mijn verhaal “genegenheid ”, een verhaal met de titel “Intieme handelingen” maar er waren eigenlijk geen intieme handelingen meer, alles was in de openbaarheid van mijn verhaal komen te liggen. Ik was mijn piemel achterna gelopen en deed tegen mijn vrienden net alsof dat niet zo was, en dat was ook niet vreemd want zij lieten mijn piemel links liggen. Ik had er nog een romantische maan bij geschilderd, en er een gedichtenbundel over geschreven, maar het ging eigenlijk helemaal nergens meer over. Er was niets om me over te schamen, maar ook niets meer om me over op te winden.

Ik had een muziekverzameling gemaakt voor de decembermaand, er stonden wat nummers van Bob Dylan bij, ik kwam steeds weer terecht bij dat nummer “Stuck inside of mobile with the Memphis blues again”. Emma Petronella zou in haar nopjes zijn geweest met de Nobelprijs.
Er stonden wat zinsneden in die me raakten, dat mensen steeds lelijker werden, en het gevoel voor tijd steeds meer verdween, en dat ik opgesloten zat in het mechanisme, waar ik niet meer zonder hulp uit kon ontsnappen, dat wist ik zelf al.
Ik had uiteindelijk toch niet zoveel met de modepopjes die een foto van mijn edele ik wilden zien. Het waren nichterige jongemannen, met hun uiterlijk bezig omdat ze onzeker waren, en dan seks als een bevestiging zagen. Zodra ze begonnen te merken dat er een mens met gevoelens in een man zaten werden ze vilein, en soms zelfs gemeen. Diva's zonder een enkele prestatie, die het niet eens op konden brengen om een gesprek af te ronden, alsof alles uit losse gesprekssnippers bestond.
De toenadering was tot aan de theetafel afgerond, maar de plaats en bestemming dwaalden weg van het gesprek, zijn school kwam voorbij, en de dromer was niet langer het seksslaafje van de jonge piemel fetisjist.
Weg met het gesprek en de minimum leeftijd weer terug gezet naar dertig. Dertig en nooit meer jonger dan dat.

Door het raam was te zien dat de kerstverlichting op straat haperde, er was iets met de stroomvoorziening, ook de lichten in de woonkamer gaven een zwakker licht dan anders het geval was. Alle waxinelichtjes waren op. Ik moest mijn verhaal schrijven bij het licht van de maan die ik geschilderd had. Ik ging weer terug naar het vertrouwde van mijn droomwereld, daar waren de mannen puur zonder aangeleerde maniertjes, zij hadden geen kerstversiering nodig.

kerstmis teleurstell teleurstelling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 153