Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Het zuchtend landschap

Er gebeurden op de datingsite geen gebeurtenissen meer die de moeite waren om over naar huis te schrijven. Ik had nog altijd een ambivalent gevoel over mijn latente homoseksualiteit en ik kon me niet goed vinden in de vrije seksuele moraal die veel homoseksuelen hanteerden in het leggen van contacten.

Ik had ook een ambivalent gevoel over de hulpverlening. Mijn vader, die op dertig april van dit jaar overleed, was inmiddels al maanden dood en ik had nog altijd met niemand goed over het rouwproces kunnen praten. Ik had hele hoofdstukken in mijn eentje moeten verteren, eerst heel ernstig tijdens de depressie, toen ik me realiseerde hoezeer ik een band met mijn vader had gemist, en ik dat onrechtvaardig vond, later toen het weer wat beter ging, en ik besefte dat het verleden niet meer over gedaan kon worden.
Er kwamen hele flarden uit mijn jeugd voorbij. Hoe het vroeger was, toen mijn vader nog zijn driftbuien had. Hoe ik reeds in de pubertijd al van hem vervreemde omdat hij zich vaak agressief gedroeg en dikwijls onbereikbaar was. De spaarzame momenten dat ik wel contact met hem had, zijn blijdschap in het ziekenhuis toen ik afscheid kwam nemen en hij het verhaal over zijn leven nog even in flarden aan mij voorbij liet gaan, het bleef allemaal in mijn gedachten hangen.

Er viel steeds een stilte in de gesprekken met de hulpverlening. Ze zagen dat ik angstig en verdrietig was wanneer ik er over sprak, maar ze zeiden niets, alsof het te intiem was om er iets over te zeggen. Het was geen specifieke hulp bij de rouwverwerking, ik had misschien beter naar iemand van een kerk of geloofsgemeenschap kunnen gaan. Het was kil, emotieloos, verstandelijk, alsof het alleen maar aan mezelf lag, dat ik die emotiestorm niet goed kon verwerken.

Ik was in mijn droomwereld dikwijls op het zuchtend landschap. Het was een groot verwilderd terrein waar fantasiedieren leefden die gedichten lazen. Er stonden allerlei soorten bomen, nachtbomen, indianenbomen, treurbomen, liefdesbomen, heimwee-bomen. Je kon er lange wandelingen maken om er de meest vertrouwde woorden voor de geest te halen. Ik kreeg er ook een beter contact met de dingen die ik belangrijk vond in het leven, omdat het op die manier voor mij veel zinvoller was en ik er gedichten over kon schrijven die ik aan de fantasiedieren liet lezen.

Zo was het voor mij mogelijk om het kind in mij als man in stand te houden. Mijn bestaansrecht om te zijn wie ik was. Wat hadden die hulpverleners daarover te zeggen, ze zouden alles langs een burgerlijke lat leggen, steeds weer komen met de antwoorden die voor iedereen zo vanzelfsprekend waren, maar ze zagen het roekeloze van de natuur over het hoofd. Het leven dat diende geleefd te worden, en daar had ik mijn extra zintuig bij nodig. Het zintuig dat ik had ontwikkeld op het zuchtend landschap, omdat ik wist dat de natuur ons nooit bedroog.

Mijn vader was een trotse man. Misschien had ik wat vaker mijn eigen trots opzij moeten zetten en hem laten weten dat ik er voor hem was. Het was anders gelopen, en ik kon er niets meer aan doen.
Nu moest ik mensen gaan vertrouwen, die helemaal niets over mijn gevoelsleven wisten. Het was weliswaar in een setting waarbij er optimaal rekening werd gehouden met mijn wensen en met mijn hulpvraag, maar ik wist niet goed waar ik over moest praten. Ik had niet het gevoel dat ze iets over het zuchtend landschap zouden gaan begrijpen.

Schrijver: Bjarne Gosse, 27 december 2016


Geplaatst in de categorie: welzijn

5.0 met 3 stemmen 100



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)