Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Vlinder uit een doodskist

Het was de vijfentwintigste dag van de maand november in het trieste jaar 2016. Ik had me na het debacle met de hulpverlening bij de huisartsenpost op het Amsterdamse plein hier niet ver vandaan met volle overgave op het leggen van contacten gestort, door lid te worden van een populaire datingsite waar miljoenen mensen lid van waren op zoek naar warmte en liefde of andere bezigheden waar ze iemand anders voor nodig hadden.

“Hij is niet zo heel erg groot, maar hij voldoet prima, ik kan er ook mee plassen. Als ik aan mooie spannende dingen denk, begint hij te steigeren, ik moet dan aan mooie mannen denken, die spannende dingen doen, omdat ze het spannend vinden dat hij begint te steigeren.”

Ik was een beetje in de war. Er had een achttienjarige blonde sprookjesprins uit Overijssel met de naam Youri naar een foto van mijn edele ik gevraagd, maar ik wilde niet dat soort foto's versturen, ik vond het gênant om ze te maken, dus ik zocht naar een tussenoplossing een omschrijving, dan kon ik ook meteen duidelijk maken dat ik meer over de dingen schreef dan dat ik ze werkelijk meemaakte als een echte beleving.
Het was droog buiten, maar grijs en bewolkt, en toen het middag was, besloot ik opnieuw eens op de datingsite te gaan kijken.

Een jong gezicht tussen al die bedeesde oude mannen en grijnzende fronsen, het leek wel een engel, die Youri, tussen een grijs volk uit de Middeleeuwen. Maar ik durfde het ondeugende gesprek niet weg te klikken, hij had me zelf op eigen initiatief aangesproken, en hij was begonnen met ondeugend doen en ik wilde hem niet teleurstellen omdat ik zijn gezicht zo lief vond en de groen grijze kleur van zijn ogen heel bijzonder.
Mijn edele snik en ik besloten om hem bij favorieten te zetten, daar stond niemand meer sinds ik er iedereen had verwijderd. Ik zat er toch een beetje mee in mijn maag, ik had een geile oude Surinamer uit de Bijlmer afgewimpeld met de tekst:

“Er zijn hier vast veel mannen die het normaal vinden om zonder elkaar te kennen seks te hebben. Ik vind het nogal vaag allemaal en geloof daar niet zo in. Dat had u ook al in mijn profiel kunnen lezen, voordat u het nodig vond mij aan te spreken.”

En nu begon er iemand anders met dezelfde ondubbelzinnigheid, en nu was ik er wel ontvankelijk voor geweest, misschien omdat Overijssel van Youri veel verder weg was dan de Bijlmer, en mijn edele ik niet echt reageerde op het bejaarde erotische geweld.
Ik moest hem mijn geheime vriendje maken, iemand waar ik niet tegen moest praten, maar die ik zwijgend kon aanschouwen met dezelfde verwondering als waarmee ik vroeger de schoonheid van mijn hospita en minnares had aanschouwd. Een pure verwondering, zoals de geur van vers gemaaid gras in het voorjaar. De laatste jonge geest die verscheen na de dood van mijn vader, alsof een vlinder uit zijn doodskist een nieuw mens hadden gecreëerd. Een achttienjarige prins met een ondoorgrondelijke schoonheid.

Het werd buiten al vroeg donker, de donkerste maanden van het jaar waren dit, en ze leken langer te duren dan de maanden die ons meer licht lieten zien. Het was alsof de wolken twijfelden om hun ballast te laten vallen.
Dit keer borrelde er geen diepe tranen van ontroering, dit keer ging alles nuchter, met de nodige afstand, alsof ik inmiddels had begrepen dat de vreemde taal der liefde mijn edele ik vaak beter begreep dan ik zelf.
Nu moest ik ervoor zorgen dat de tijd aan mijn zijde kwam te staan, dat betekende geduld en geen enkele poging om de dingen te versnellen. Ik had mijn rugzakje met verlopen hulpverleners leeggemaakt na het dreigement van aangifte bij de politie omdat ik me niet met een kluitje in het riet had willen sturen.
Die van het ggz bij het centrum Mentrum zouden beter bestand zijn tegen strubbelingen in de communicatie.

Ik hield mezelf in mijn fantasiewereld een nieuwe droom voor, ik mocht alles aanraken wat ik lief vond, ik zorgde inmiddels weer wat beter voor mezelf, en ik hield het perspectief naar de toekomst geschilderd als een open staand raam.
Er kon van alles gaan gebeuren, ik mocht niet al te lang blijven stil staan bij gebeurtenissen. Dat stond te tijd niet toe, mijn dromen waren te langzaam voor de vlinder uit de doodskist.
Ik kon niet voorkomen dat hij langzaam uit mijn gedachten verdween, weg naar de landen zonder horizon, om daar te zwijgen over hoe hij mij had benaderd.

Schrijver: Bjarne Gosse, 4 februari 2017


Geplaatst in de categorie: emoties

4.7 met 3 stemmen 65



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)