Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Bjarne en de walvis

Het was Emma Petronella geweest die me vertelde dat er later een walvis naar mij genoemd zou worden. Ze had een boek gelezen over een jongetje dat in een walvis terecht was gekomen, door via zijn bek naar binnen te zwemmen toen hij aan het surfen was. En ze had iets van Bjarne in dat jongetje ontdekt.
Iedere keer wanneer ze een boek had gelezen wist ze op de een of andere manier te verzinnen dat het boek over mij was gegaan. Zo leek het alsof ik voortdurend in allerlei boeken rondzwom, terwijl ik mij moest voorbereiden op de praktijkles Begonia’s verpotten tijdens de praktijkdag op de tuinbouwschool. Het vervreemde me van mijn klasgenoten. Ik had soms binnenpretjes die niemand anders begreep.

Telkens wanneer ik mij er toelegde de hoeveelheid papiertroep in mijn huis te ordenen kwam ik weer een verdwaalde brief van Emma Petronella tegen. Honderden brieven had ze me geschreven, ik had de meeste weggegooid, maar er waren er zoveel en ik had ze zo zorgvuldig verstopt dat ik ze steeds weer tegenkwam. Ik wilde helemaal niet dat er een walvis naar mij genoemd zou worden. Ik hield er niet van als iemand een ander ging vertellen wat hij moest denken.

Natuurlijk vroeg ik me af of ik als Bjarne zijnde een schrijver met een ideologie moest zijn. Ik kon wel gaan schrijven over al het leed in de wereld en waar nodig was verbeteringen suggereren, maar als niemand begreep waar ik het over had viel mijn plan in het water.
Ella Fiona was driftig bezig met het uittesten van de sapcentrifuge. Ze was naar de markt gegaan om er groente en fruit te kopen. Iedere keer wanneer er een sapje klaar was belde ze me op om te vertellen hoe heerlijk het was. Veel verser dan in de winkel en je had veel meer mogelijkheden.
Ik had het er met de psychologe over gehad hoe dol ik nog op haar was, en dat ik haar tedere knuffels zo miste nu zij me niet meer toeliet tot haar boezem en mij ging knijpen wanneer ik haar fysiek benaderde. Ik mocht niet meer aan haar kont zitten, en daar liet ik het dan maar bij zitten. Mijn bovenarmen zaten vol blauwe plekken door haar voortdurende knijpen.

De psychologe was niet onder de indruk van de korting die ik voortaan bij de kringloopwinkel kreeg omdat ik een groene stip op mijn stadspas had. Ze vond geld niet zo belangrijk omdat ze zelf voldoende verdiende en geld kon uitsparen door bij de mensen op huisbezoek te gaan.
Bij Bjarne kreeg ze honing in de thee.

Mijn ideologie was gewoon normaal te blijven, er waren al genoeg gekken op de wereld die voor veel ernstigere redenen een psychologe op hun dak kregen. Dus ik gedroeg me vrij eenvoudig wanneer ik haar de thee bracht. We hadden altijd veel om over te praten. Ze had een goed overzicht over wat er allemaal in de wereld speelde. Maar ik bleef het gevoel houden dat ik er niet veel verder mee kwam. Een huisdier aanschaffen was geen optie als probaat middel tegen de eenzaamheid. Ik zou zo veel van het onschuldige dier gaan houden dat ik me er mee zou gaan vereenzelvigen en dat had me in het verleden mijn betaalde baan gekost.

Het enige wat ik kon doen was mijn eigen doelstellingen voor ogen houden. Dat kleine beetje Bjarne dat ik in de wereld bracht had inmiddels veel weg van een geslaagd personage in een internet roman. Misschien geen personage met een ideologie, maar zeker wel een ventje met idealen.

Het was de voor de sport moest alles wijken gedachte die me naar Rusland had gebracht;

Overal op het internet doken de walgelijke filmpjes op met daarop de beelden van jonge Russische homoseksuelen die in het openbaar vernederd werden door groepen mannen die zich gesteund voelden door de burgerbevolking en de wet van Poetin. Een Engelse schrijver die ook een bekende komiek was startte een petitie om de Olympische winterspelen in Rusland te boycotten vanwege deze grove schendingen van de mensenrechten. Maar onze schaatsers vonden dat er niet zo gezeurd moest worden en veel intellectuele schrijvers en ook amateurschrijvers schaarden zich achter deze mening. De deelname van de Nederlandse schaatsploeg werd een groot succes. Er werd bier gedronken met Poetin, er werden een heleboel gouden medailles gehaald, terwijl Bjarne zich bezigheid met de keerzijde van de medaille.

Ik besloot nooit meer naar het schaatsen te kijken. Ik had het altijd al een merkwaardige sport gevonden. De kans dat er een Nederlander won was erg groot, vanwege het simpele feit dat er niet zo heel veel andere landen waren met een schaatscultuur. Maar het bleef steeds maar weer dezelfde rondjes rijden op de schaats, die zich technisch had ontwikkeld met behulp van de mens. De Nederlandse schaatsers waren erg goed, maar de sport wist mij niet meer te boeien.

Natuurlijk moesten sport en politiek gescheiden gebieden blijven, maar met de Olympische spelen was dat niet het geval. Later kwamen de verhalen over de dorpen die waren ontruimd en andere schandalen. Maar de sportliefhebbers hadden een mooi winterspelfeestje gehad en Bjarne moest niet zeuren. Hij moest de beelden van knappe jongemannen die een fles urine over hun hoofd leeg gegoten kregen even vergeten. Voor de sport moest alles wijken. En zelfs het schrijversgilde vond dat Bjarne niet moest zeiken.

Het was toen dat ik op het idee kwam om contact met eenzame Russen te zoeken. Het waren trotse mannen, die betaald werk deden en zich sportief gedroegen, maar ze konden zich geen man veroorloven en zochten hun heil bij Bjarne. En Bjarne had kopij nodig voor zijn Bjarne-verhalen over de zoektocht naar de liefde, dus hij deed zijn best om zijn goede wil te tonen.

De voor de sport moest alles wijken gedachte zou nog vaker de revue passeren. Het was niet allemaal sportief wat er in de sportwereld had plaatsgevonden, maar daar was de sportwereld niet uniek in. We moesten allemaal zorgen dat we sneller waren dan een ander. Het gaf de mensen energie om er naar te kijken. Sport bracht de mensen in beweging.

Emma Petronella had tijdens de laatste jaren van haar leven een voetbalplaatje van Ronald Koeman op de koelkast geplakt naast de bloemenplaatjes en de vlinderplaatjes. Iedere keer wanneer ze de salami uit de koelkast haalde staarde ze naar de blonde kop van deze voetbalheld.

Het Nederlands elftal zou niet naar Rusland gaan. Ik vond dat toch wel jammer.

Schrijver: Bjarne Gosse, 12 november 2017


Geplaatst in de categorie: individu

4.3 met 3 stemmen 2.440



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)