“Amerikaanse soldaat”
Het was het eerste weekend na de crematie van mijn oude moeder, een zaterdagnacht. Op de datingsite Planet Romeo werd ik benaderd door een veertigjarige Amerikaanse soldaat.
Hij was kapitein in het Amerikaanse leger en stond op het punt om voor een missie naar Afghanistan te vertrekken. Hij vertelde dat hij eind februari voor een lange vakantie naar Amsterdam kwam en dat hij me graag zou ontmoeten. Ik stelde voor om een keer samen naar de dierentuin te gaan en hij werd steeds enthousiaster. Hij vroeg wat ik voor een beroep had. Ik schreef in het chatbericht dat ik schrijver was. Hij vroeg of ik voor een bedrijf werkte, en ik schreef momenteel niet, ik schrijf voor mezelf. Hij vond het allemaal leuk en hij schreef telkens dat hij me knap vond en of we contact konden houden als hij in Afghanistan was. Ik vond hem ook aantrekkelijk, hij was wat mannelijker dan ik, maar knap genoeg om elegant te blijven.
Hij gaf me zijn mailadres en vroeg mij om mijn mailadres. Ik kreeg vrij snel een mailbericht en hij liet weten het heel leuk te vinden contact met mij te hebben.
Op zondag 28 januari 2018 schreef ik hem een korte mailbrief met wat beknopte informatie over mezelf en over wat ik tot dan toe op Planet Romeo had meegemaakt. Later die middag kreeg ik een uitvoerige brief waarin hij zichzelf aanprees als een toekomstige echtgenoot.
Het was een prijswaardige brief die deze homoseksuele kapitein uit het Amerikaanse leger mij had geschreven. Hij bespeelde verschillende muziekinstrumenten, hij hield van kinderen en niet van conflicten. Hij geloofde in God en had net als de Russische mannen die me in het verleden hadden geschreven uitvoerige voorstellingen over hoe liefdevol een toekomstige vaste relatie er uit moest komen te zien.
De Amerikaanse soldaat was hard van stapel gelopen. Twee dagen nadat ik hem had ontmoet op de datingsite Planet Romeo sprak hij al over mij en ons alsof een we een innige relatie hadden. Hij stuurde een foto van zichzelf in legertenue samen met andere soldaten. Een een korte video waarop was te zien hoe ze in een militair vliegvoertuig zaten op weg naar de missie in het land waar ook Nederlandse soldaten op missie waren geweest.
Ik had eerlijk gezegd helemaal niets met die militaire wereld, maar ik vond het wel stoer, waarschijnlijk omdat hij mij zo leuk vond en hij zelf een knappe man was. Hij had in zijn hoofd al allemaal plannen gemaakt, terwijl ik alleen maar uitging van een prille vriendschap.
Ik moest hem iets terugschrijven wat hem niet zou afschrikken, en wat de mogelijkheid voor vriendschap en misschien zelfs een liefdesrelatie openhield.
Een week lang bleef het stil, geen nieuwe mailberichten. Op zaterdag 10 februari stuurde ik mijn militair een vraagteken om te laten weten dat ik me afvroeg waarom ik niets meer van hem vernam.
Ik kreeg daarop vrij snel het volgende bericht:
“Mijn liefje dank je wel. Ik ben net net terug uit werken nu, maar vandaag was zeer horror.
We werden aangevallen toen we op patrouille waren. We hadden een vuurgevecht met onbekende mannen. Maar ik dank God dat er niets ernstig is gebeurd. Sommige van mijn mannen hebben letsel maar we verloren geen manschappen Ik was degene die mijn team leidde.
Helaas zijn we aangevallen vandaag liefje. Ik ben gewoon blij dat ik kan schrijven om opnieuw uw liefde te voelen. Lieveling je moet bidden om me in leven te houden en sterk zijn. Ik hou van jou zo veel, ik hoop snel weer een bericht te ontvangen. Kusjes. “
Geschrokken stuurde ik een bericht terug om hem te ondersteunen, daarop kreeg ik het volgende bericht.
“Dank je lieveling en er iets zeer belangrijks dat ik graag wil vertellen . Ik hoop dat ik je kan vertrouwen met dat?”
Ik schreef hem kort terug dat hij het kon vertellen. Ik dacht dat hij misschien een vijandige strijder had vermoord. De volgende ochtend kreeg ik een nieuw bericht.
Een vaag verhaal. Hij had de minister van financiën en zijn gezin gered en als beloning goudstaven gekregen en een geldbeloning. Hij kon die officieel via het leger op mijn adres laten bezorgen. Ik voelde dat er een addertje onder het gras zat. Het was een ongeloofwaardig verhaal en het was ook opmerkelijk dat hij nooit inging op wat ik hem schreef en almaar doorging met mij te doen laten geloven dat ik zijn grote liefde was en dat hij mij volkomen vertrouwde. Hij stuurde zelfs een foto met een koffer waar goudstaven ter grootte van een kleine schoen in zaten. Maar ik kreeg de indruk dat het een trucfoto was.
“It is not that i do not trust you or that you can not trust me. I just do not want the responsibility for this. I think you have to search a better solution, it is just to difficult for me and full of risks i do not want to take. “ schreef ik hem terug waarop hij antwoordde dat hij alles onder controle had.
Ik moest alleen maar de bagagebox met goudstaven en geld en militaire kleren in ontvangst nemen, hij kon die via de DHL service in Afghanistan verzenden.
“It is illegal and you know it. There is no DHL service in Afghanistan. If you really love me you do not want to bring me in trouble. And why are you not responding on the things i wrote.”
mailde ik hem kort terug terwijl ik me realiseerde dat ik waarschijnlijk nooit meer iets van hem zou horen. Hij was geen Amerikaanse legerkapitein, die zou zoiets nooit doen. Het hele verhaal, compleet met de helikopterbeelden was in scene gezet door waarschijnlijk een bende internet fraudeurs uit een Afrikaans land. Ze waren slim, maar ze waren niet slim genoeg. Het was niet allemaal goud wat er blonk. Het waren waarschijnlijk met goudkleurig papier beplakte doosjes en het leek net of er verlichting onder was aangebracht om het goud te laten blinken.
Geplaatst in de categorie: misdaad