Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen over overig

SPOORZOEKERTJE

Meestal wandel ik in het bos tussen Veenhuizen en Een, gewoon omdat het daar het rustigst is. En omdat het vooral in deze coronatijden dus wel raadzaam is zoveel mogelijk contacten te vermijden. Natuurlijk loopt er soms wel iemand, maar als je het juiste tijdstip kiest tref je er bijna niemand. Dus ga ik vaak tussen de middag als de mensen achter hun middagmaal zitten of zo rond half zes, waarvoor hetzelfde geldt. Het lijkt dan net of het bos er alleen voor jou is. Een heerlijk gevoel.

Het is een bos met rechte paden heen en terug, maar als je de omgeving beter kent, weet je ook de mooiere tussendoorsluippaadjes te vinden. Het mooie is dat ze daar het bos het bos laten zijn. Bomen vallen er om en ze laten ze gewoon liggen. Een enkele keer wordt er eentje die een mogelijk gevaar vormt of de weg teveel blokkeert, zodat de terreinwagen van een af en toe verschijnende boswachter er niet meer langs kan, in stukken gezaagd.
Het Blauwe Bos aan de andere kant van ons dorp is in principe mooier veel meer mogelijkheden om verschillende routes te bewandelen, maar ook veel drukker. Voor de honden leuker, ze kunnen er veel geuren van soortgenoten besnuffelen – ook heel belangrijk voor hun welzijn.

Gisteren zag ik op afstand een stel naderbij komen en een beetje verdwaasd rondkijken en uiteindelijk gingen ze op de enige bank halverwege, zitten om een broodje te eten.
Toen ik vlakbij was, de vereiste meerdere coronameters afstand in acht nemend, groette ik hen. Vroeg of ze alle vogeltjes al hadden gespot die ik vermoedde, dat die op hun lijst stonden. Nee, ze deden een GPS spelletje en moesten bepaalde vragen beantwoorden.
Zal wel net zoiets wezen als enkele jaren geleden toen de jeugd en zelfs ouderen bepaalde beestjes, zogenaamde Pokémons zochten met hun mobiel. Waar heel veel ondernemers destijds niet blij mee waren. Ze kwamen de winkels binnen om zo’n digitaal beestje te vangen en niet om iets te kopen.
‘Jullie hebben er maar mooi weer bij,’ zei ik. De zon was net doorgebroken. ‘Ja,’ zei de man, vanmorgen eerst was het nog behoorlijk fris. Ze moesten een tocht van acht kilometer afleggen, en antwoorden zoeken op bepaalde vragen. Zijn vast nog een hele poos bezig geweest.
‘Nou een mooie manier om hier de omgeving te verkennen. Ik wens u een fijne zoektocht verder.’
‘U ook nog een fijne dag.’

Ik dacht dit doet me toch wel erg veel denken aan het spel spoorzoekertje van vroeger. Waarbij je met pijlen of wat dan ook de zoekers probeerde op een dwaalspoor te zetten. Ik vraag me af of de jeugd nog zoiets doet; vermoedelijk hooguit digitaal.
Vandaag koningsdag, zag ik weer zo'n stel. De man zat een hele poos bij een boom te kijken – moest of dacht er iets te vinden. Ik zag van een afstand dat ze ook een lijst met vragen bij zich hadden. De vrouw gaf het op, of geneerde zich tegenover mij, leek het. Zij was tenslotte ook maar meegegaan om hem te plezieren. Maar de man bekeek de boom van alle kanten.
Toen ik vlakbij was, zei ik: ‘Meneer, mocht u kievitseieren zoeken. Die zitten niet in bomen, dan kunt u beter in het naast liggende weiland zoeken.’ Ik had het net gezegd of ik bedacht: Hopelijk heeft hij een goed humeur anders krijg een klap op m’n smoel. Gelukkig kon hij het grapje wel waarderen en lachte een beetje. Aan z’n vrouw, die een paar meter verderop stond en ook glimlachte, vroeg ik of ze met zo’n GPS spel bezig waren.
‘Leuk hè,’ zei ik om aan te geven, dat ik het zogenaamd ook kende.

Heb het zopas even opgezocht op internet, wat het zo ongeveer inhoudt. Eigenlijk zou het heel geschikt zijn met biologieles of zoiets voor kinderen. Misschien gebeurt het al. Maar de huidige jeugd vindt zoiets vermoedelijk – doodsaai. Ze worden waarschijnlijk al moe als ze er aan denken. Ach, laat die lawaaischoppers ook maar weg blijven, ze verkrachten de heilige rust in het bos. Trouwens, de meesten zijn al veel te veel vervreemd van de natuur.

Merkwaardig toch dat de meestal ouderen dit spel nodig hebben om de omgeving te verkennen. Of is het misschien dat kinderlijke dat we tot op hoge leeftijd nog als mens in ons hebben of juist weer terug komt en hun ook onbewust weer aan dat spelletje van vroeger doet denken. Wie weet.
Eigenlijk heel mooi toch, om daar gewoon maar aan toe te geven. Zouden we vaker moeten doen – het kind in ons naar boven laten komen en de ruimte geven.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 28 april 2020


Geplaatst in de categorie: overig

3.3 met 20 stemmen 161



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)