Doen we het wel, doen we het niet?
Wat een oeverloos verhaal, in huize T komt het voor dat we zeggen: we zetten geen wekker, dat is zo relaxed, echt waar, je hoeft niks, moet nog minder en alles verloopt op zo’n dag van een leien dakje. Geen punt, geen gehaast en nog beter: alle tijd aan jezelf hebben. Dan: als we het over de tijd hebben, mag volgende maand de klok weer worden verzet, zijn we dagen van de leg als het ware, ik tenminste wel. Kost me gegarandeerd een week om te wennen, maar ook dat lukt, zij het met moeite. Tevens moeten hier de meeste klokken met de hand worden verzet, ook al geen kleinigheid.
En dan hebben we de avondklok, ooit om duidelijke redenen in het leven geroepen vanwege: precies daarom! Ik zal niet zeggen dat het vanwege dat virus komt, nee hoor daar praat ik nu niet over, dus dat virus laten we opzij liggen, zonder noemenswaardige betekenis zeg maar. Afijn de rechter viel over Mark, over zijn consorten heen want tja, recht is nou eenmaal rechtspraak en daar moet je niet aan tornen natuurlijk dat is niet de bedoeling. Dus, werd gisteren iedereen eventjes op het verkeerde been gezet omdat de avondklok van de rechter niet de juiste papieren had en derhalve meteen avondklok af was.
Mark uit zijn hum, net als diverse consorten natuurlijk, de ene helft wel, de andere helft niet dus. Eind van het liedje was, dat de klok gewoon gehandhaafd bleef als het ware. Nou beken ik er dus helemaal geen last van te hebben, sterker nog; zo af en toe heb je het idee dat je teruggaat in de tijd, want: voor een bepaalde tijd binnen zijn is even andere koek natuurlijk. Geen lieve koekjes want die worden niet gebakken deze reis, alhoewel ik beken dat mensen wel hard aan het bakken gegaan zijn om de tijd door te komen, te doden als het ware, wat weer niet wil zeggen dat er doden gevallen zijn, welnee, we houden het nog altijd gezellig! Toch?
Klok of niet, restricties of niet, we moeten erdoor heen, al is het maar om op safe te spelen, om veilig te blijven, dat ook natuurlijk en ik zeg eerlijk, we hebben nog niet eerder zo veel gevideobeld, vaak apps verstuurd, een telefoontje gepleegd domweg omdat je elkaar nog steeds niet ziet, want dat is wel het enige wat snoeihard is, kijk, die klok mag je van me hebben, de tijd om binnen te zijn, zal me worst zijn, maar de kids amper kunnen zien, wanneer je wilt, dat is pijnlijk, doet zeer en is heel erg! Voor je het weet zijn ze de deur uit en heb je heel veel gemist, daar word je toch naar van?
En dat bedoel ik dus. Ik hoop intens dat alle prikken helpen, vermits we ze krijgen, want ook dat ligt natuurlijk niet vast, zoals de klok vast had moeten liggen, dus wachten we af....geduldig dat wel maar ook met dat onderbuikgevoel!
casema.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Klokken
664
Geef je reactie op deze inzending: