Niet ook nog mijn kind!

Het was een zonnige zondag in augustus. De schoolvakantie liep op z’n eind. Een mooie dag om samen met zoon Tom en dochter Olivia mijn ouders weer eens te bezoeken op Texel. Een paar dagen eerder had ik ze gebeld en gevraagd of het goed was als ik met de kinderen langs zou komen.

Ondanks het prachtige weer en de hoge temperatuur wilde de dag niet warm worden. Meteen bij aankomst op de camping voelde ik een koude onverschilligheid. Opa, mijn vader, had het op zijn manier te druk om zich met ons bezig te houden. Na een korte, nonchalante begroeting liep hij weg om vervolgens koffie te gaan drinken bij mensen een paar caravans verderop. Ik zag hem zitten. Lachen, joviaal doen, volop aan het woord... Gedrag dat ik zo goed van hem kende en mij altijd een naar, pijnlijk, vertrouwd gevoel van afwijzing en teleurstelling gaf. Nieuwe mensen moesten veroverd en ingepakt worden met nep charme. De meeste mensen hadden geen idee dat ze niet meer waren dan een speeltje.

Omdat ik wilde dat de kinderen een leuke dag zouden hebben, huurde ik fietsen voor ze. Konden ze lekker hun eigen gang gaan. We spraken af elkaar om vijf uur weer te treffen bij de caravan van opa en oma. De kinderen gingen op pad en ik liep terug naar de camping. Uit de verte zag ik dat mijn moeders gezicht nog steeds op onweer stond. Meteen bekroop me een nerveus gevoel. Een vertrouwd nerveus gevoel. Gespannen, zenuwachtig en onzeker, zoals ik me altijd voelde als ik bij mijn ouders was. Al tientallen jaren zo gewoon voor mij, dat ik het als normaal was gaan beschouwen. Ik ging doen wat ik al mijn hele leven deed: alles, om ervoor te zorgen dat ze weer een beetje monter zou worden. Maar wat ik ook deed, niets hielp. Ieder gesprekje bloedde dood met hm.., nee.., ach… Ze draaide haar schouder steeds verder van me af, zodat ze goed zicht had op de overburen die bezig waren te vertrekken. Daar zocht ze steeds contact mee. Roepen, zwaaien. Het had iets absurds. Het leek alsof ze kauwgum kauwde. Ik wist dat het geen kauwgum was, maar dat ze op de binnenkant van haar wang sabbelde. Dat deed ze altijd als ze geïrriteerd was. De spanning had zich inmiddels vastgezet in mijn maag. Ik sprak haar eigenlijk nooit tegen, dat durfde ik niet. Maar nu hoorde ik mezelf zeggen: “Wat doe je onverschillig. Het lijkt wel of je het niet leuk vindt dat ik er ben.” Mijn moeder draaide zich langzaam om en met een scherpe stem zei ze: “Nou ja, misschien vind ik het ook niet leuk!”

Het werd een lange middag… Tegen vijf uur kwamen de kinderen zoals afgesproken weer bij de caravan van opa en oma. Olivia ging in de caravan een boekje lezen, Tom stond voor de tent, uit te kijken naar zijn opa. Die kwam slingerend aanstrompelen. Rood hoofd, flauwe lach, lodderige ogen. Overduidelijk teveel drank op. Ik zag dat mijn vader iets tegen Tom zei, maar kon niet horen wat. Mijn zoon draaide zich om naar mij en ik zag zijn verschrikte blik. “Vindt opa het niet leuk dat ik er ben?” Angstige onzekerheid straalde uit zijn grote blauwe ogen. Ik stond aan de grond genageld. Zo veel vastbeslotenheid had ik niet eerder zo overtuigend gevoeld. Dit moet stoppen. Niet ook nog mijn kind!

Het kwam allemaal samen in een moment van buitengewone helderheid. Mijn eenzame kindertijd, het pijnlijke verleden met mijn ouders, het uitputtende gevoel altijd op eieren te moeten lopen, het moeizame contact, nare dingen die gebeurd zijn… Ik heb het jarenlang niet willen weten. Ach, het zijn nou eenmaal mijn ouders…, ze bedoelen het goed…enz. Alles onder het tapijt. Het besef was te pijnlijk, te bitter. Maar nu zag ik het glashelder. Er was een causaal verband, oorzaak, gevolg…

Context: Serie 2-3

Texel besef

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 10 stemmen 196