Ik kies voor mijn man
“Dit is wat je wil hè”, zei mijn vader lachend. Ik voelde zijn hand hardhandig over mijn hoofd wrijven, terwijl ik langs hem door de hal naar de voordeur liep.
Ik ben al lang volwassen, heb inmiddels een eigen gezin, maar toch voelde ik me onmiddellijk weer dat kleine, angstige, onbeduidende meisje van vroeger.
De zoveelste poging om iets van een gesprek te hebben met mijn ouders over de dingen die gebeurd zijn was weer mislukt. Mijn woorden verdwenen in een muur van onverschilligheid en nonchalance. Jarenlang heb ik alle narigheid en ellende van vroeger onder het tapijt weten te houden. Gedaan alsof het gezin waarin ik ben opgegroeid veilig, geborgen en liefdevol was. Alles om mijn ouders te beschermen. Waarom eigenlijk? Uit loyaliteit? Uit schaamte? Voor een groot deel wel. Maar gaandeweg ging ik beseffen dat ik ook mezelf wilde beschermen. Ik wilde niet terugdenken aan vroeger en dan ten diepste de realiteit van mishandeling te moeten beseffen. Dat kon ik niet, dat besef was veel te pijnlijk. Vergeten was eenvoudiger. Het was ook makkelijker mezelf de schuld te geven dan de mythe van een liefhebbende moeder en vader te moeten doorprikken.
Maar nu zat ik er weer. Bij mijn ouders op de bank. Vastbesloten deze keer ook het moeilijkste onderwerp niet uit de weg te gaan. In een laatste, ultieme poging iets van erkenning, begrip, aandacht, een luisterend oor, zelfs misschien een beetje liefde te krijgen. Alles waar ik vroeger zo naar hunkerde, maar nooit kreeg. Voor mijn gevoel noodzakelijk om verder te kunnen met mijn leven.
Mijn vader zat tegenover me in zijn stoel en keek me met een minzaam lachje aan. Ik haalde een paar keer diep adem om moed te verzamelen en stak van wal: “Pap, ik wil het met je hebben over vroeger en de dingen die gebeurd zijn”. Ik wil dat je weet wat het met me heeft gedaan en hoe ik daaronder heb geleden en dat ik er nog steeds last van heb”.
“Ja.. jaja… ik heb dingen niet goed gedaan, ik weet het, maar jij was ook niet makkelijk hoor.” En daar gingen we weer… Zoals iedere keer kreeg ik ook nu weer te horen wat er allemaal aan mij niet deugt en deugde, hoe lastig ik was als kind, hoe moeilijk dat voor hem was enz.. enz..
Ik onderbrak hem: “Pap ik wil het hebben over specifieke dingen die je bij mij deed! Ik was een kind! Jouw kind!” Hoewel ik van plan was rustig te blijven, merkte ik dat ik emotioneel werd. Mijn hart ging tekeer in mijn keel. Weer kreeg ik de zwartepiet toegeschoven. Weer hetzelfde liedje. Mijn stem werd feller.
“Pap, je pakte me beet in een wurggreep, duwde me naar de grond en deed alsof je me wilde wurgen! Je likte over mijn gezicht! Duwde je tong in mijn oor! Je sloeg me! Je schopte tegen mijn enkels zodat ik viel! Ik was vaak bont en blauw! En als ik tegenstribbelde riep je lachend: Haha.. een kop als een paardenkont!”
Mijn hoofd bonsde, mijn hart dreunde buiten mijn lichaam. Ik hapte naar adem na iedere zin, maar de hoge woorden waren eruit. Eindelijk. Er viel een stilte. Mijn moeder, die al die tijd nog niets had gezegd, draaide zich met een nors gezicht naar me om. “Ik wil dat je gaat. Ik kies voor mijn man.” Ik hoorde het haar afgepast zeggen.
“Ik kies voor mijn man”... dit zou pijn moeten doen. Gek genoeg voelde ik het niet. Het was onwerkelijk. In de auto, terug naar huis, bleef die laatste afgemeten zin van mijn moeder rondgonzen in mijn hoofd. Als mijn moeder kiest voor haar man, mijn vader, dan zit er voor mij niets anders op: kiezen voor mezelf. Een verdrietige opluchting overviel me.
Geplaatst in de categorie: individu
confrontatie
193
Geef je reactie op deze inzending: