Taal van de zomer 18
“Heb ik eigenlijk wel echte vrienden?” Die vraag spookte door het jeugdige brein van Bjarne, die schaars gekleed in bed lag.
De taal van de zomer sprak middels een wrede glimlach die nergens vandaan leek te komen. Liefde zweeg in alle talen. De weg naar de toekomst had vele zijwegen. De jeugdige Bjarne lag in toestand van verwarring te woelen in zijn bed. “Heb ik eigenlijk wel echte vrienden?”, vroeg hij zich af.
Enkele tijdseenheden verderop tijdens die weergaloze zomer, toen de zon zijn heerschappij deed gelden. Na alle zomerse dromen moest hij zich neerleggen bij de realiteit. Misschien was het beter dat de jeugdige Bjarne Gosse zelf het serieuze gesprek met zijn geliefde hospita zou aangaan. Was ze verliefd op hem dan hoefde het geen geheim meer te zijn dat ze de liefde met elkaar bedreven. Was het haar slechts om zijn lichaam en de lijfelijke liefde te doen dan was het beter om er mee te stoppen. Daar liet hij zich niet voor lenen,
Wie weet wat ze allemaal uitspookte tijdens haar veelvuldige zakenreizen. Voortaan kon hij beter voorzichtiger zijn en niet zomaar toegeven aan haar impulsieve fratsen. Bjarne had trek in een biertje. Frits de zwarte kater wees hem de weg naar de koelkast. Bjarne haalde een flesje oud bruin uit de het rekje in de koelkastdeur.
Bjarne kreeg een telefoontje van Alex Huppelrat. Hij was nieuwsgierig naar de tekeningen die Bjarne van de fantasiestad Amsturia had gemaakt. Hij wilde ze een keer komen bekijken en vroeg wanneer Bjarne tijd had om een afspraak te maken.
Al dagen was Bjarne bezig met een kort verhaal. Het was een opdracht voor het vak Nederlands, één van de vakken die belangrijk werden geacht. De titel van het verhaal was: Tijger van de neveldroom. Bjarne had een bekende actrice als uitgangspunt genomen. Ze ging een zoektocht maken in de wildernis. Bjarne had het eerste gedeelte van het verhaal al klaar. De deurbel hoorde hij toen hij aan het nadenken was over het vervolg.
Peter Halm kwam plotseling langs om het schrift van Bjarne terug te brengen. Hij zag er vlot uit in zijn strakke zwarte jeans en donkerrode bomberjack. Ze liepen de woonkamer binnen en hij gaf het schrift aan Bjarne terug.
“Je moet er mee doorgaan, Bjarne. Het zijn mooie gedichten!” vertrouwde hij Bjarne kameraadschappelijk toe. Bjarne zag dat hij met groene inkt her en der verbeteringen had aangebracht. Hij had daar ook een uitleg bij geschreven. Hij bleef maar kort. Het betekende veel voor Bjarne dat Peter iets in zijn gedichten zag.
Het gaf Bjarne voldoende moed om zijn gedichten aan Emma te laten lezen. Ze was weer een paar dagen in Utrecht. Ze deed afstandelijk. Was ze boos op Bjarne?
Uiteindelijk durfde hij het toch te vragen en hij liet haar zijn gedichten lezen. Het werd een fiasco. Al bij het eerste gedicht deed ze alsof hij een volstrekte idioot was. Zou Peter tegen hem hebben gelogen? Bjarne werd er radeloos van. Bij het tweede gedicht ging ze nog erger te keer. Het leek alsof hij haar iets misdaan had door haar dit te laten lezen. Hij geneerde zich. Hij probeerde te voorkomen dat ze het derde gedicht ging lezen, maar dat was overbodig. “Ik heb geen tijd voor dit soort onzin, Bjarne”, zei ze met een zure stem en ze gooide het schrift op de tafel. Toen ging ze zonder iets te zeggen naar haar slaapkamer.
Hoe kon Bjarne begrijpen wat er aan de hand was? Uit teleurstelling verscheurde hij het schrift. De aantekeningen van Peter Halm had hij gelukkig al gelezen.
De dagen na zijn aangrijpende aanvaring met zijn beminnelijke behaagzieke hospita over zijn - volgens haar bittere woorden - povere dichtkunst kreeg Bjarne Gosse spijt dat hij zijn gedichten en verhalenschrift, zijn eerste Hector Havermout schrift had vernietigd.
De jeugdige Bjarne moest leren omgaan met onzekerheden. Het ene moment was zijn verleidelijke huisbazin een lieve poes, het andere moment kon zij veranderen in een boze leeuwin. Geen wonder dat Bjarne met zijn jeugdige vitaliteit soms vraagtekens zette bij haar zorgvuldig gekozen stokpaardjes, die zij veelvuldig op het toneel liet verschijnen.
Het was tijdens deze zonnige zomer nooit echt duidelijk of het haar gespletenheid was of die van Bjarne, die hen af en toe zo hevig deed botsen. Misschien zocht Bjarne als weegschaal te vaak naar harmonie terwijl zij juist de dualistische gebarentaal verkoos op momenten van lichamelijke intimiteit. Bjarne kon er nooit goed zijn vingertje op krijgen. Ze was hem vaak te vlug af. Deels omdat ze zo belezen was, maar ook voor een groot deel omdat ze net als Bjarne was verknipt door het verleden. Een rugzakje vol eigenaardigheden.
Ze moesten allebei een eigen manier vinden om met onzekerheden om te gaan. Bjarne wist dat ze de bloemetjes soms in het buitenland buiten ging zetten en dat was niet om ze te besproeien.
Het was inmiddels wel duidelijk dat ze andere minnaars had en de jeugdige Bjarne had daar een dubbel gevoel over. Ze was een volwassen vrouw, zolang ze niet met haar volle hart voor hem gekozen had, hield hij zijn kaken op elkaar.
En dan de andere toenaderingen. Hij kon niet telkens de boot blijven afhouden, dan zou hij nooit het vasteland bereiken. Roeien met de riemen die hij had, er zat niets anders op. Hij was niet het type persoon voor een snelheidsboot op het water. Terwijl Emma met haar miljonairs aan het jetskiën was op het warme kustwater, dacht Bjarne terug aan de oude roeiboot van zijn vader.
De taal van de zomer sprak met bevreemdende woorden. Bjarne zocht naar vriendschap, maar het was andere vriendschap dan die hij kon vinden in het Nederland van de jaren tachtig.
14 april 2021
Geplaatst in de categorie: vriendschap
vriendschap
200
Geef je reactie op deze inzending: