Laatste wolk 1983

Eind juli 1983 vertrok Emma naar Parijs om haar goede vriendin Victoria Martin te bezoeken. Er kwam een verkoelende wind uit het westen opzetten. De jeugdige Bjarne besloot het zwembadje leeg te laten lopen en het water voor de planten te gebruiken.
Toen hij zo bezig was zag Bjarne een insect op een bloem zitten.

De donkerblonde Bjarne herkende het insect niet en besloot er een foto van te nemen, zodat hij het later kon opzoeken in het grote insectenboek dat hij voor school uit zijn hoofd moest leren.

Er kwam een pakketje met de post met de naam Bjarne Gosse erop. Er stond geen afzender op het pakketje. Er zat een schift in, onbeschreven op een boodschap op de eerste bladzijde na. Voor de nieuwe gedichten van Bjarne, stond er.

Bjarne herkende het handschrift van Kees. En er zaten drie boeken in. Poëzieboeken. Bjarne nam ze mee naar de tuin om ze eens goed te bekijken. Hij vroeg zich af waarom Kees er geen begeleidende brief bij had gestuurd. Een van de boeken ging over poëzie waar dieren in voor kwamen. Het andere boek was een boek met de gedichten van Lucebert, er stonden ook illustraties van deze schrijver in die tevens beeldend kunstenaar was.
En het derde boek was de bundel “Het zwijgen in de steen” van de dichter Georg Trakl.


Terwijl hij aan het lezen was dacht Bjarne Gosse terug aan de zwoele nacht met Emma. Hij had het gevoel dat er nog meer nachten zoals die nacht zouden komen. Maar hij wist het niet zeker. Emma was wispelturig. Ze kon ook zo weer naar Amerika vertrekken om haar beroemde vrienden op te zoeken.
Hij was blij met het schrift dat Kees hem had gestuurd. Dan kon hij woorden aan het papier toevertrouwen wanneer de stemmen in zijn hoofd te hevig werden. De onzichtbare mensen doemden overal op. Emma had hem ervoor gewaarschuwd en zij had overal verstand van. Zelfs een fietsventiel was niet veilig voor het erudiete overschot van zijn welbespraakte hospita, die het beminnen tot een edele kunst had verheven. Bjarne Gosse was maar een kleine man in het heelal vol vreemde wezens.
Uiteindelijk bleven de dissonanties beperkt tot een reeks waanzinnige en paranoïde voorstellingen die hij had over de voortplanting van de mens. Ze hadden het tot dan toe altijd met een regenjasje gedaan, maar door de hitte… Hij zou haar toch niet zwanger hebben gemaakt? Het was goed dat ze weer in Parijs was. Deze waanzin moest stoppen. Wie kon hij in vertrouwen nemen om er over te praten?
Gelukkig was de drukkende warmte weer voorbij. Bjarne Gosse schreef de eerste zinnen in het schrift dat Kees hem had gestuurd. Het zou beter zijn om naar een andere kamer te gaan zoeken. Dit leven, deze geheime liefde, met zijn onverzadigbare hospita was niet meer vol te houden.

Uiteindelijk kwam vriendschap als een grote rivier in zijn dromen. Hij wist dat hij geduld moest hebben. Dat de tijden zouden veranderen. Er was een te groot verschil in de manier van denken tussen Emma en hem. Emma kon ieder moment denigrerend tegen hem doen. Alsof hij een jongen van de straat was, waartegen zij zich af kon zetten met haar expertise en welvarende achtergrond.

Maar hij durfde Kees ook niet meer te schrijven. De verwarring had hem geïntimideerd. Het gebrek aan wilskracht speelde hem parten.

Bjarne Gosse wist zich geen raad met zijn gevoelens voor Kees. En hij had niet de kracht om Emma de waarheid te vertellen. Wat begonnen was met begeerte was geëindigd in een nachtmerrie. Bjarne Gosse wist niet meer waar zijn hart naar toe zou gaan. De onzekerheid begon aan zijn wilskracht te knagen. Er kwamen dagen dat hij het niet meer zag zitten en met moeite aan school dacht. Wat zouden ze er op school van vinden dat hij vreemde gevoelens koesterde jegens een oude schoolmaat. Een jongen die vroeger vaak werd gepest omdat hij homo was. Bjarne Gosse had een brok in zijn keel. Moeilijk was het om in het hier en nu te blijven.

Als kind dacht hij dat je op de wolken kon zitten. Een zetel om over de wereld te reizen. Soms dacht hij daar aan terug. Die kinderlijke fantasie.
Bjarne Gosse was op de laatste wolk naar huis gegaan, na een avondje dansen in een discotheek in Utrecht. Er werd disco en ska gedraaid en de sfeer was uitbundig met enthousiast dansende jongeren.
Hij had enkele bekenden van school gezien. Arthur de tuinderszoon stond in de verte met een onbekende vrouw te dansen. En Trudy was aan het dansen met een onbekende man, die een stuk ouder dan haar leek.

Het was inmiddels al nacht toen Bjarne al zijn energie in het dansen had gelegd, en voldaan door alle indrukken de weg terug zocht naar het herenhuis waar hij een kamer huurde.
 
Er waren wolken geweest met verhalen. Dagenlange zomerregen en sombere gedachten. Na alle expressie die hij in het dansen had gevonden, was er nog maar een wolk over. Bjarne Gosse is toen op die wolk gaan zitten om zonder zorgen thuis te komen.

wolk school gevoelens

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 283