Augustus 1984 2

Bjarne Gosse ertoe brengen om zijn normen voor fatsoen en eerlijkheid te vervangen door onfatsoenlijke en oneerlijke. Dat was wat jongeheer Wolvenknaap had geprobeerd. En Bjarne had de kracht gevonden om een duidelijk 'nee' te laten horen. Hij wilde op een eerlijke manier zijn geld verdienen en niet op een manier waarbij hij misbruik zou maken van de crisis en de omstandigheden van arme mensen. Bjarne wilde zich in geen geval corrumperen aan de idioterie van de heilige Maarten, die al vele andere jongeren op het slechte pad had gebracht. Dan maar wat minder geld. Bjarne Gosse had ergere armoede gekend.

Ze hadden hem uitgelachen, de oude vrouw die hij om advies had gevraagd en de bekakte decaan van school. Alsof Bjarne Gosse een volslagen losgeslagen randdebiel was. Maar hij had zijn huid met eelt bekleed. Hij liet ze niet toe door de muren van zijn hart. Als ze zo nodig moesten lachen om iemand die niet met een zilveren paplepel was geboren, dan moesten ze eerst maar zelf meer van het leven ontdekken. Bjarne Gosse bleef gewoon groen zoals de takken. Helder zoals de maan bij nacht.
Hij vond werk bij een kwekerij voor groene kamerplanten. Tijdelijk en op oproepbasis voor een minimum loon. Het was beter dan niets, dan had hij wat te besteden in zijn schaarse vrije tijd.

Bjarne had met Arthur, Gerard en Maarten afgesproken om te gaan zwemmen vanwege het aanhoudende mooie weer. Ze hadden een geweldige middag samen aan de Maarsseveense plassen. Zwemmen, ravotten, zonnebaden en ijsjes eten.
In de avond lag Bjarne voldaan in zijn huurkamer op bed naar de zwoele muziek van Gregory Isaacs te luisteren. Hij had een cassettetape van Jan Boter gekregen omdat hij hem had geholpen met het opknappen van zijn terras.

Opnieuw had Bjarne ansichtkaarten uit Amsterdam toegestuurd gekregen van de dierenjournalist Joop van Teil, die er van hield ansichtkaarten te sturen. Bjarne bekeek ze snel, maar hij las de teksten op de achterkant niet meer. Ze hadden te vaak een dubbelzinnige betekenis gehad, hij wilde er niet meer over nadenken. Te vaak had het hem in verwarring gebracht.

De gedachten aan Kees hadden Bjarne weer teruggebracht naar de Spaanse dichter Lorca.
“Wat een moeite, wat een moeite doet het paard om hond te zijn! Wat een moeite doet de hond om zwaluw te zijn!” las hij in het uit het Spaans vertaalde gedichtenboek.

Bjarne Gosse wilde zo graag zichzelf zijn. En dan niet alleen in zijn intieme strijdlustige dromen over Kees Broodakker.

Emma moest leren begrijpen dat Bjarne niet altijd bij haar kon blijven. Ze was in huis voor een aantal dagen. Even niet op reis voor haar intensieve werk. Bjarne hoorde dat ze achter de piano zat. Ze zong luidkeels mee met een meeslepende melodie. Bjarne zette zijn kamerdeur open om te horen of hij haar kon verstaan. Haar stem klonk luider en luider.
“Zullen de engelen over blijdschap zingen met dat prachtige lied over vallende sneeuw.“
Het leek alsof ze dronken was. Ze zong met overslaande stem, maar haar pianospel was wonderlijk op klank.

“Tussen antwoorden van stilte onder invloed van liefde probeer je me in stilte te boetseren met onzichtbare klei.”
Het leek meer op krijsen dan op zingen. Zijn erudiete hospita Emma was stomdronken. Maar zelfs wanneer ze dronken was had haar lyrische stem een belerende toon.

Wat moest hij doen? Het zweet brak hem uit. Ze zong beestachtig vals en de teksten die ze zong waren nauwelijks herkenbaar door haar gekrijs. Zo dronken was ze nooit eerder geweest. Het was haar naar het hoofd gestegen. Wat moest Bjarne doen? Het zou gênant zijn om haar zo dronken te zien en haar er mee te confronteren. Ze zou het niet begrijpen. Maar als hij nu niet ingreep stond straks de politie voor de deur. Dit was huizen ver te horen. Het leek wel of ze door een megafoon zong. Dit moest zo snel mogelijk stoppen. Hoe eerder hoe beter.

Veel sneller dan nodig liep hij naar de woonkamer waar hij de bezopen Emma aantrof. Ze was inmiddels gestopt met zingen en had de pianoklep gesloten. Ze huilde zachtjes alsof ze van haar eigen dronkenschap was geschrokken. Bjarne wist niet wat hij moest zeggen. Ze had whisky gedronken. De lege fles stond op het dressoir. Die sterke drank kwam hard aan bij ongelukkige vrouwen. Hij had geen zin om haar te troosten. Ze zou alleen maar van zich afbijten. Bjarne liep naar de keuken om een glas fris en helder water voor haar in te schenken. Misschien zou ze dan een beetje bedaren.

Hij had haar nog nooit zo meegemaakt, in deze toestand van totale beschonkenheid achter de zwarte piano in haar zomerse textiel.

drank beschonken piano ansichtkaarten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 176