Herfstavond 1984 1

Toen de jeugdpsychiater die herfstmiddag vroeg waarom Bjarne Gosse dacht dat hij verliefd was op Kees Broodakker bleef hij hem in eerste instantie een antwoord schuldig.
Diep snoof hij de geuren van de herfst in zijn neus, die alle puurheid van het leven wilde proeven. Het raam stond open om de muffe geur van de oude piano uit de behandelkamer te krijgen. Aarzelend begon Bjarne zijn korte betoog. Hij somde een aantal redenen op. Herkenning van het noodlot, noemde hij als eerste.
Het leek belangrijker te klinken dan het was. Ze hadden allebei een neurotische aandoening. Bjarne voelde een vreemd soort affectie wanneer Kees trilde met zijn onderlip.
Zijn antwoorden leken niet voldoende. Bjarne kreeg nieuwe vragen op zich afgevuurd. “Zijn oogopslag, zijn
soms zo zeurende stem”, sprak hij voorzichtig.

Bjarne was blij dat hij weer op straat stond. In de Utrechtse binnenstad. De verstandhouding met de jeugdpsychiater was niet erg goed. De man deed zijn best om Bjarne gerust te stellen, maar hij bleef vragen stellen en Bjarne Gosse had niet altijd zin om die te beantwoorden.

Voor het schoolvak Nederlands had hij gelezen in het boek van Sander Trilstrand over vrouwen met een grillig karakter. Door in het boek te lezen begon hij het leven van zijn hospita beter te begrijpen. Bjarne begon de behaagzieke Emma Petronella steeds vaker als een amusante vrouw te zien. Ze had haar eigenaardigheden, haar stokpaardjes, haar overtuigingen. Ze had haar uitgesproken meningen. Alles wat ze deed was trefzeker en geslaagd. Maar ze kon ook wispelturig zijn. Dan was ze allesbehalve een amusante vrouw. Dan kwam Bjarne Gosse er achter dat zij ook een vrouw was met een grillig karakter. In zijn gedachten was haar carrière een doorlopend succes. Ook al vertelde haar boze stemmingen andere verhalen.

Emma hield net als Bjarne van de geuren van de herfst. De herfstavond ging gekleed in regen, alles werd nat in de provinciestad Utrecht. Emma liet zich daardoor niet uit het veld slaan. Ze ging met om haar lijf haar fameuze rode jurk, die haar nog altijd schitterend stond, onder een grote paraplu op hoge naaldhakken naar de tentoonstelling van Peter, die zijn nieuwe serie abstracte dieren met een grillige huid van moderne textuur liet zien aan het welkome publiek van de voorname galerie in de binnenstad van Utrecht.

Het was een avond die zonder Emma, die weer cocaïne had gesnoven, te boek zou zijn gegaan als een druilige herfstavond. Stille straten, kille weersomstandigheden.

Bjarne Gosse ging gewoon gekleed in zijn spijkerbroek. Hij zou niet verwachten dat Peter, met wie hij een liefdevolle vriendschapsrelatie had, daar enige aanstoot aan zou nemen. Emma echter had wel veel commentaar.
“Waarom heb jij jouw leren broek niet aangedaan, Bjarne?”, vroeg ze Bjarne in een dwingende toon vanonder haar paraplu die deskundig de regen tegenhield. Hij had geen zin om haar te antwoorden omdat hij al aanvoelde dat ze een heel verhaal kon gaan afsteken. Ze bleef echter snauwen.
“Je kunt toch niet in een spijkerbroek naar een belangrijke tentoonstelling gaan Bjarne. Gekke Bjarne!” Ze werd de laatste tijd steeds arroganter. Bjarne merkte ook dat ze afstandelijker werd. Het sterke vermoeden had hij dat ze ergens een goede minnaar had gevonden in de intellectuele kringen waarin zij zich bevond. Niet zelden kreeg hij neerbuigende opmerkingen naar zijn Bjarne oren gestuurd. Hij probeerde het te negeren. Het kwam door haar grillige karakter.

Bjarne had haar niet verteld dat hij bij een psychiater liep om zich raadgevingen te laten geven over zijn verwarrende gevoelens. Het ging haar niets aan. Ze hoefde niet alles over hem te weten. 

herfst 1984 kunst broek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 155